> Hoe het begon...
  Het was eigenlijk al tijdens onze vakantie in Italië, juli 2004, dat we het doorhadden: wij zijn wel een beetje uitge-Europaad. Prachtig, die paleizen aan het water in Venetië, heel erg mooi dat oude centrum van Florence en ook in Milaan hebben we heel wat fotootjes gemaakt. Maar wij willen wel weer eens een keer wat anders. Iets compleet anders!
> Het Plan
Azië leek ons wel wat, liefst meer dan één land, zodat we meteen veel indrukken van het continent zouden krijgen. Met vaag in ons achterhoofd de beelden van Peking Express 2004 en de prachtige treinreis van Floortje voor Yorin Travel gingen we, in plaats van naar een vliegticket Moskou, op zoek naar informatie over de Trans Mongolië Express. Na een bezoekje aan een aantal websites van verschillende reisbureau's werden we steeds enthousiaster. Vooral de site van Tiara Tours werd helemaal uitgeplozen en de verschillende combinaties van voor-, tussen- en na-verlengingen passeerden de revue. De reis mocht maximaal 4 weken duren en we wilden zeker iets van het platteland van Rusland en Mongolië zien. Uiteindelijk boekten we al in September van dat jaar onze reis voor 2005 met de Transsiberië Express, waarin we enkele dagen Moskou, enkele dagen Suzdal, een volle week Mongolië en een volle week Beijing zouden doen.
> De Reis naar Rusland
 De dag van vertrek was voor ons niet bepaald vakantie vieren. Om 3.15 uur gaat de wekker al en in alle vroegte begint onze reis door een donker Nederland richting Schiphol. We zijn aan de late kant voor het inchecken, maar gelukkig kunnen we zowel op de vlucht Amsterdam-Wenen als op de vlucht Wenen-Moskou nog naast elkaar zitten en hebben we zelfs nog plekjes bij het raam. Precies op tijd stijgen we op: eindelijk zijn we echt op weg!
Na een snelle overstap in Wenen landen we (vanwege de twee uur tijdsverschil) laat in de middag in Moskou. Onderaan de trap mogen we aansluiten in een lange rij. De in- en uitreisformulieren die we in het vliegtuig uitgereikt hebben gekregen blijken toch te moeten worden ingevuld. Ondanks het feit dat er meerdere loketten geopend zijn (jaja dat viel al weer mee) schiet het niet erg op en we hebben dus tijd genoeg om de formulieren keurig in te vullen. Sommige mensen kunnen hun geduld niet zo goed bewaren en maken ruzie met de norse dame achter het glazen raam. Na een strenge blik krijgen wij ook onze eerste stempels in ons paspoort en op ons uitreisformulier. We mogen doorlopen en... zijn in Rusland!  Na wat wel een eeuwigheid lijkt komt eindelijk onze rugzak de lopende band op, maar onze koffer is nog steeds nergens te zien. Terwijl Yvonne de eerste roebels uit de muur haalt loopt Peter maar eens een rondje. En daar, aan de achterkant van een lopende band vindt hij dan toch onze koffer. Enkele andere mensen die met ons in het vliegtuig zaten hebben minder geluk: hun bagage had de overstap in Wenen gemist en kan pas de volgende dag worden opgehaald.
Aan het eind van de "groene-niets-aan-tegeven-route" staat onze Moskouse hostess ons al op te wachten. Na enkele minuten zijn we compleet en worden we in verschillende busjes naar hotel Izmailovo gebracht. Onze dame rijdt net als de andere weggebruikers hard, maar zelfverzekerd over de ringweg van Moskou en zo zijn we om 18.30 uur in ons hotel. De spuuglelijke buitenkant herinnert aan de Sovjettijd, maar de lobby ziet er keurig en redelijk modern uit. Onze kamer blijkt ruim, maar duidelijk aan een opknapbeurt toe. Na een korte inspectie begeven we ons met de metro naar de Ulitsa Arbat waar we graag wat willen rondkijken en een hapje eten. Bij de Moe Moe (herkenbaar aan de gevlekte koe voor de deur) eten we erg gezond, lekker en goedkoop.
> Moskou dag 1
De volgende dag maken we wederom kennis met het grote talent van Rusland om rijen te creeëren. In de korte rij voor de kassa van het Kremlin moeten we toch zeker nog 15 minuten wachten voordat we aan de beurt zijn. Dit komt onder andere doordat we pas als we aan de beurt zijn zien dat beide loketjes wel open zijn, maar niemand het gewoon door heeft omdat het glas zo volgeplakt met affiches zit. Op de affiches wordt slechts in het Russisch uitgelegd welke mogelijke tickets er allemaal te koop zijn. Een handgeschreven en erg onduidelijk Engels briefje in een hoekje maakt het er voor ons niet heel veel duidelijker op. Na wat aanwijzen en ja-knikken krijgen we 2 kaarten onder onze neus geduwd en een rekenmachine met daarop 650. Aha, 650 roebel dus, nou een briefje van 1000 moet genoeg zijn. Maar nee, het is te veel! "No change!!" is het enige dat de dame ons wijzer kan maken. Het wordt opeens duidelijk waarom zoveel mensen voor ons de kassa weer zonder kaartjes verlieten. Bij geen enkel stalletje in de buurt kan er iemand geld wisselen, dus we besluiten op zoek te gaan naar een pinautomaat. Een kwartier later staan we trots met onze 500 en 100 roebel-briefjes weer in de rij, die nu wel behoorlijk aangegroeid blijkt te zijn. Maar met onze kaarten begeven we ons een tijd later richting de controlepoortjes. We zijn binnen, zo denken wij. Maar dan kennen wij Rusland nog niet. Nee, we mogen geen tassen mee naar binnen nemen en dus moeten wij de trap af, rechtsaf en onder de brug in de rij aanschuiven om onze tassen af te geven in ruil voor een nummertje. Zo zijn wij er tenminste van verzekerd dat we op de terugweg ook nog eens gezellig zo'n 10 minuten in de rij kunnen komen voor het weer afhalen van de tassen. En wij maar denken dat de Baboesjka's en de vodka Ruslands enige trots zijn. Nou, ze zouden eens wat uitvoeriger mogen zijn in het promoten van de echte, autentieke oud-Russische rij!
 Maar dan zijn echt alle hindernissen genomen en kan zelfs de meest fanatieke medewerker geen uitstel van naar binnen gaan meer voor ons bedenken. We zijn in het Kremlin. De kathedralen en het patriarchen paleis zijn erg mooi en de Tsarenklok enorm. Gezien ons lange oponthoud bij de ingang krijgen we al snel trek en na nog wat foto's zoeken we het enige eettentje op binnen de muren van het Kremlin. Het ons inmiddels bekend in de oren klinkende "no change" komt toch nog onverwacht, vooral omdat we 150 roebel geven en 138 moeten betalen. Maar de aanhouder wint, na enige boze blikken en diepe zuchten krijgen we toch ons wisselgeld. Na de korte stop kijken we nog een tijdje rond in het Kremlin en tot groot ongenoegen van enkele bewakings beambten lopen we af en toe iets buiten de afgebakende loopruimtes en één keer zelfs over een stukje gras om nog een paar mooie plaatjes te schieten. Het blijft gelukkig bij norse blikken, de schelle fluitsignalen zijn geen enkele keer voor ons bedoeld.
 We vinden het nu tijd worden om het rode plein eens te gaan verkennen, maar helaas is het plein die dag afgesloten en kunnen we alleen aan de zijkant ervan lopen. In de GOEM gaan we enkele winkels binnen en zien we al gauw dat de hippe kleding die hier hangt net zo duur is als thuis. We gaan verder naar de Basiliuskathedraal, van binnen net zo mooi als van buiten. De verschillende kapellen zijn allemaal prachtig beschilderd en voorzien van heel wat glimmend decoratiemateriaal.
Onderweg naar het Gorki Park bestellen we bij één van de stalletjes op straat onze eerste blini. We hebben geen idee wat er op de menukaart staat, maar wijzen op de met kip gevulde, heerlijk geurende blini van onze voorganger. Dat is voldoende. Even later weten we het zeker: als we niet zo'n ontzettende hekel zouden hebben aan uren in een zinloze rij staan zouden we vast en zeker gaan emigreren naar Rusland. Wat een verrukkelijke pannenkoeken zijn dat!  Vanaf de ingang van het beeldenpark aan de andere kant van de drukke weg bij Gorki Park zetten we de 100 meter hoge Peter de Grote op de foto, die daar zo midden in de Moskou rivier staat te pronken. De bedoeling was eigenlijk om een bezoekje te brengen aan het beeldenpark met beelden uit de communistische tijd, maar dat was voordat we er achter kwamen dat Russen 1 euro betalen en toeristen meer dan 5. Het park zag er toch al niet zo aanlokkelijk uit, dus met veel enthousiasme schuiven we aan in de rij voor de kassa van het Gorki Park. De dame achter deze kassa heeft het echter goed onder controle en 5 minuten later lopen we al binnen, tussen de zichzelf vermakende Russen op de kermis en op het terras van de bierbank (en in de vijver voor de bierbank). Al snel wordt duidelijk dat het hier zaak is om met zoveel mogelijk pluche beesten zo breed mogelijk rond te lopen tussen de verschillende schiettentjes en andere attracties. Toch wordt ook op deze plek van vermaak weinig gelachen of zelfs maar geglimlacht. Ze maken niet echt een vrolijke indruk die Moskovieten.
Onze maaltijd in de "Propaganda" is wederom super, ze weten hier wel wat lekker eten is. Ook hier betalen we weer niet te veel voor onze overheerlijke, gezonde hap. En het ziet er nog gezellig uit ook, een beetje het idee van een bruin café. Als het eten op is worden 's avonds de tafels aan de kant geschoven en kan er gedanst worden op de muziek van (vaak) bekende dj's. Dit hebben wij niet afgewacht, het was voor ons wel weer genoeg voor een dag.
> Moskou dag 2
De tweede dag doen we het wat rustiger aan en brengen we alleen een bezoek aan het Novodevitsji klooster.  Hier bekijken we een aantal tentoonstellingen over de Russische kerk en geschiedenis en uiteraard ook de kathedraal en andere gebouwen op het terrein. Dit prachtige klooster ligt aan een meer waar we nog een tijd lekker rustig wandelen. Ook bekijken we een aantal graven op de naastgelegen begraafplaats waar vele beroemde Russen begraven liggen.
Eenmaal terug in het centrum zien we het wisselen van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat en gaan we nog naar de Detski Mir (kinderwereld) waar je alles kunt kopen wat je je als Russisch kind maar kunt wensen. We kopen er twee speelgoedautootjes, beiden Lada's, met Russische letters als opdruk. Wegens groot succes eten we wederom bij de Moe Moe. Voor 10 uur liggen we in bed, uitgeput van twee dagen reizen en rondlopen.
> Moskou dag 3
De derde dag is alweer de laatste dag in Moskou en deze dag gebruiken we om het overwinningspark te bekijken.  Het groots opgezette park is indrukwekkend en erg groot. Eerst lopen we de gigantische laan uit in de richting van het monument van de overwinning in de grote patriottische (tweede wereld-) oorlog. Elk jaar van de oorlog is gesymboliseerd door een traptrede zo groot als een stadsplein. Op die manier loop je naar de overwinning toe. Achter de 100 meter hoge obelisk van de overwinning staat het halfronde museum met wapens en kaarten uit de oorlog. Dit museum laten wij voor wat het is en we gaan op zoek naar de ingang van de tentoonstelling van tanks, vliegtuigen, treinen, auto's, schepen en meer uit de tweede wereldoorlog. De verzameling die hier is uitgestald is enorm en naast Russische spullen zijn er spullen uit Duitsland en Japan. We vermaken ons hier een hele tijd, onder andere met het maken van foto's.
Net als we het park uitlopen horen we de klokken luiden van de nabij gelegen en zeer nieuwe Sint Joris kerk. We gaan dichterbij kijken en het blijkt dat er net een dienst begonnen is. Stilletjes gaan we de kerk binnen en van een hoekje kunnen we zonder de biddende mensen te storen alles bekijken.
 Maar dan is toch het moment aangebroken om een hapje te gaan eten en de spullen in het hotel op te halen, want aan het eind van de middag vertrekt onze trein naar Vladimir. Het eten bij de Mac Donalds neemt iets meer tijd in beslag dan je zou verwachten bij een fastfoodrestaurant. Na zo'n 30 minuten in de rij kunnen we eindelijk onze hamburgers buit maken. In het hotel zijn we zo klaar met inpakken en precies op tijd zitten we in de lobby. Iets later dan de afgesproken tijd worden we hier opgehaald door een heuse Nikita Lauda zonder rijbewijs. Deze dame kan niet tegelijk autorijden en Engels praten en als Peter wat vraagt zet ze daarom eerst de auto aan de kant.  We besluiten daarna dat het verstandig is om even niet meer een poging tot sociaal doen te ondernemen, omdat we graag onze trein willen halen. In tegenstelling tot de talencursus en het rij-examen was deze vriendelijke dame wel geslaagd voor haar behulpvaardigheid I, II en III. Ondanks dat ze erg moe is draagt ze samen onze koffer, brengt ons tot in onze coupé en zelfs tot op de stoel voordat ze afscheid neemt. Echt ontzettend vriendelijk en behulpzaam!
> Vladimir
Na onze eerste twee uurtjes in een Russische trein wordt ons door de conductrice verteld dat we station Vladimir naderen, het station waar wij de trein al weer zullen verlaten voor een tweedaags verblijf in het nabijgelegen Soezdal. Korte tijd later staan we met onze bagage op een leeg perron. We zijn de enigen die hier uitstappen en de andere reizigers kijken ons verbaasd na als we het perron over lopen. Onze hostess zien we nog nergens, ook niet als we bij het einde van de trein zijn aangekomen. De andere kant uit dan maar. Net als alles erop lijkt dat de trein verder zal rijden en wij eenzaam en alleen op het perron achter zullen blijven verschijnt een rood hoofd op de trap: "follow me." De Russische dame die nauwelijks Engels spreekt troont ons mee naar een taxibusje met chauffeur. We installeren ons in het busje en korte tijd later verschijnt de vriend van onze hostess, met zijn balalaika. Terwijl we over een weg vol kuilen door Vladimir razen speelt de vriend balalaika en zingt erbij.  In gebrekkig Engels krijgt Yvonne uitleg over de belangrijkste bezienswaardigheden van Vladimir, terwijl Peter de balalaika in zijn handen geduwd krijgt. Dat gaat vrij aardig, tot... de deur wederom wordt opengeschoven, onze beide net verworven vrienden het busje uitspringen, terwijl ze nog: "bye bye" roepen. En weg zijn ze. We zijn overgeleverd aan een ééntalige Russische chauffeur en hebben geen idee hoever Soezdal zich nog bij ons vandaan bevindt.
De lange, heuvelachtige weg wordt steeds slechter en we rijden maar door. Na een kwartier stopt het busje opeens bij een wegrestaurant en ook onze chauffeur verlaat nu het busje. Niet voor lang gelukkig, even later zien we hem met een pakje sigaretten terugkomen en wordt het busje gekeerd. We rijden de hele lange weg weer terug om 10 minuten later een afslag te nemen. Hier staan ook enkele lifters, waarvan we er één meenemen. De man, we schatten hem een jaar of 55, doet verwoede pogingen om contact met ons te maken, maar in het Russisch is dat voor ons toch erg lastig. Peter probeert Engels, maar zonder resultaat. Duits dan. Ja, dat lijkt wat te worden.  In een ver verleden was onze nieuwe vriend buschauffeur op een pendelbus tussen Moskou en Hamburg. Hardop zegt hij nu eerst alles in het Russisch, zodat hij zelf weet wat hij wil zeggen, en dan vertaalt hij het voor ons in gebrekkig Duits. Al gauw komen de familiefoto's uit de tas en zien we de bruidsjurk van zijn dochter. We wisselen snoep uit en geven hem nog een kaartje van deze website en wat ansichtkaartjes van Groningen. Ongemerkt zijn we Soezdal genaderd en spreken af om de man de volgende dag te bezoeken in zijn fotowinkel in Soezdal, als we die kunnen vinden. Helaas zien we de volgende dag geen enkele fotowinkel. We worden door onze chauffeur keurig bij ons hotel afgezet, dat aan de rand van het stadje ligt.
> Soezdal
Het sfeervolle, houten hotel blijkt erg luxueus te zijn en onze kamer is niet alleen voorzien van een airco, maar ook van een heerlijk kingsize bed, een badkamer met schoon, warm water en vloerverwarming. We kijken uit over de landerijen om Soezdal en gaan nog even naar buiten om de zon onder te zien gaan achter de heuvels. Twee flesjes fanta bestellen in het restaurant om mee te nemen naar onze kamer blijkt erg lastig. Als we één van de drie obers die aan de bar staan ernaar vragen raken ze allemaal in paniek. Een collega wordt erbij gehaald: "Yes, ai spiek ingliesj, but very small". Pas 10 minuten later komen we met onze fanta buiten en begeven we ons naar onze kamer.
De volgende dag maken we eerst een wandeling van een half uur naar het centrum om een kaart te gaan kopen. Op de markt zien we tientallen baboesjka's die hun zelf verbouwde groenten aan de man proberen te brengen. Ook bezoeken we enkele van de kerken die Soezdal rijk is en een aantal kloosters.  Hier hebben we toch echt het gevoel dat we in Rusland zijn aanbeland: de oude, houten huizen die allemaal wel een verfje kunnen gebruiken, de rokende en rammelende auto's met merknamen waar we nog nooit van gehoord hebben, maar vooral ook de mensen die zo graag een gesprekje met ons willen beginnen, maar slechts Russisch spreken. De bevolking maakt hier wel een veel vriendelijkere en behulpzamere indruk dan hun landgenoten in Moskou. De dag vliegt voorbij en na een laatste douche staan we rond 11 uur 's avonds bij de receptie van het hotel om uit te checken. We krijgen nog een ontbijtje mee voor de volgende ochtend en mogen instappen in onze gereedstaande taxi. Onze chauffeur heeft het idee dat we graag snel naar het station willen en geeft flink gas. We halen alleen maar in bij "verboden-in-te-halen"-borden en krijgen zo het idee dat deze borden wellicht een andere betekenis hebben in Rusland. Veertig zweterige minuten later zijn we dan, veel te vroeg, op het donkere, verlaten station van Vladimir. De beloofde hostess die ons de trein in zou helpen is nog nergens te bekennen. Aangezien het nog bijna een uur duurt voor onze trein vertrekt maken we ons nog maar nergens druk over. Maar of ze nog zal komen?
> Vervolg van deze Trans Mongolië reis:
Wil je weten hoe onze reis verder gaat? Lees dan het Trans Mongolië Express reisverhaal. Hier begint ons avontuur pas echt. Vergeet ook niet om de fotopagina's van Moskou even te bekijken.
> Meer Info
Kijk ook eens op onze Rusland info pagina voor meer info over dit enorme land, of op de Trans Mongolië Express info pagina, waar veel nuttige informatie te vinden is over deze onvergetelijke treinreis.
|
