Bestedingen Treelo > School Ban Muang Phaem
We vragen een aanwezige monnik of onze hulp op prijs gesteld zou worden, maar het dorp is té afgelegen en lastig te bereiken voor ons. Wel is er een gebied, ook dichtbij Birma, waar mensen weinig hebben en de kinderen vaak niet naar school kunnen. De scholen zouden er ook nog eens zeer weinig materiaal hebben. Daar is zeker behoefte aan hulp. De rest van de middag besteden we aan het regelen van vervoer, verblijf en een lijst van wat we noodzakelijk achten om aan te schaffen. Dit alles doen we in overleg met een Australiër,
tevens eigenaar van het guesthouse waar we gaan slapen, die op het laatste stukje verharde weg richting het dorp woont en van wie we bij toeval naam en telefoonnummer gekregen hebben. Tegen de avond hebben we, met wat aanwijzingen en hulp, eindelijk een winkel gevonden waar we leuke leesboeken en pennen, schriften en andere schoolbenodigdheden kunnen kopen. Na een rondje van Peter en Yvonne is de winkel uitverkocht in sommige produkten (voor grotere kinderen zijn er helaas maar 5 boeken die wij leuk genoeg vinden), maar iemand wijst ons dat er nog een soortgelijke winkel in het dorp is, dus we nemen ons voor die morgen z'n boeken nog afhandig te gaan maken.
05-02-2008 's Ochtends gaan we eerst naar de andere schoolbenodigdhedenwinkel. We vinden er leuke boeken voor iets oudere kinderen en ontzettend leuke posters met bijvoorbeeld het Engelse alfabet met plaatjes en Thaise letters ernaast, klokkijken voor beginners en gevorderden en nog veel meer. We kopen er nog wat ophangmateriaal bij en vinden dat Treelo dan zijn hand maar weer eens op de knip moet houden. 
06-02-2008 Thailand is Azië is Thailand en spullen komen altijd wel van A naar B. Tot nu toe hebben we ons dus ook geen zorgen gemaakt over het feit dat we naast 2 volle dagrugzakken en 2 (nog vollere) backpacks ook 2 dozen met schoolboeken en ander materiaal én een koker met posters te vervoeren hebben. We willen ons daar bij het uitchecken net druk over gaan maken als de dozen al achterop de motor van de eigenaar staan en hij ze alvast voor ons naar het busstation brengt. Dát is dus Thailand en daarom zijn we er inmiddels best wel een beetje verliefd op geworden.
Als we anderhalf uur later in Soppong uitstappen wordt ons vervoersprobleem van de laatste 9 bus- en songthaew-loze kilometers vrijwel meteen opgelost. Een mannetje en zijn kameraad bieden ons hun motorbike-taxi aan. Peter twijfelt ernstig, gezien zijn eerdere motorervaringen in bergachtig gebied, maar Yvonne ziet het wel zitten. Beiden vragen we ons wel af hoe 4 mensen, 2 volle dagrugzakken, 2 (nog vollere) backpacks, 2 dozen met schoolboeken en ander materiaal én een koker met posters op 2 bijna uit elkaar vallende motortjes moeten passen. De Thaise mannetjes zien blijkbaar geen enkel probleem en na ons uitgebreide "slowly, slowly" in combinatie met bijpassende gebarentaal en wat passen en meten lukt het inderdaad. Op wat gaten en een enkele steile helling na is de weg best okee en we genieten van de fantastische karstlandschappen om ons heen.
Ons guesthouse ligt op één van die geweldige plekken en ons onderkomen voor de komende paar dagen is één van de bamboehuisjes op het terrein, met uitzicht op de omringende bossen en het riviertje iets lager. Pal in onze achtertuin schurken buffels tegen bomen en lopen koeien te grazen, terwijl lokale kinderen met zand en water spelen aan het stroompje. De eigenaar lost meteen ons andere vervoerprobleempje op, want hij gaat morgen toevallig met zijn 4WD juist naar het dorp waar "onze" school staat. Of we willen meerijden?! Nou, graag!
07-02-2008 Flarden mist hangen nog tussen de heuvels als we achterin de bak over een soms wel erg hobbelige weg stuiteren. Na het passeren van een tijdelijke brug over de rivier gaan we minutenlang steil omhoog. Als we over het hoogste punt rijden zien we Ban Muang Phaem daar ver beneden ons al liggen wachten. Even later stappen we voor de school uit en wordt door de 3 juffen de hoofdmeester erbij geroepen, die klaarblijkelijk op het schoolterrein zijn eigen huis heeft. We overhandigen onze spullen officiëel aan hem, maar als de dozen even later zijn neergezet duiken 2 van de juffen, onder toeziend oog van enkele kinderen, er meteen in. Vooral de leuke leesboeken vallen goed in de smaak.
We zijn welkom om te kijken in en om de school en zo zien we even later de openingsceremonie van de dag, waarbij de vlag wordt gehesen, het volkslied gezongen en verschillende liedjes en dansjes gedaan worden. Tijdens de hele ceremonie, die toch al gauw 20 minuten duurt (en dat is exclusief de té lange toespraak van de hoofdmeester) staan de kinderen keurig in de houding in nette rijen.
Iedereen weet precies wanneer wat te doen en de leerkrachten hoeven geen enkel kind aan te sporen of maar iets te doen. Wij zijn onder de indruk! Aan het eind vraagt de hoofdmeester, zoals hij elke dag doet, of alle kinderen hun tanden wel goed gepoetst hebben en bij de allerjongsten kijkt hij zelfs in de mond of het schoon is. Eén jongetje roept al dat hij het vergeten is en rent meteen naar zijn beker en borstel om het hier alsnog te gaan doen. Ook een paar van de grotere kinderen staan even later te schrobben. Alle 65 hebben ze hier op school een tandenborstel,
want de tandarts komt maar eens in de 2 jaar langs.
Toevallig is het vandaag sportdag, dus terwijl de kinderen sporten laat de enorm enthousiaste hoofdmeester ons de school van binnen zien. Hij is duidelijk erg trots op wat hij hier allemaal doet, wat hij bij eerdere giften gekregen heeft en waarvoor de school zich allemaal inzet. In gebrekkig Engels vertelt hij dat de school een belangrijke functie heeft in het dorp en hij alle vergaderingen en aktiviteiten regelt.
Na de ronde door school nemen we afscheid en is het een pittige wandeling terug naar het guesthouse. Eerst komen we nog door het dorpje waar de vrouwen ons dolgraag een paar erg knap geweven sjaaltjes verkopen. Pas tegen het eind van de middag komen we weer in de Cave Lodge aan en we zijn blij als we 's avonds ons bedje ruiken.
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live op de school in Ban Muang Phaem te zijn.