photos travelogues country info specials background

specials

• Antoni Gaudi

• Delta Airlines

• Trans Mongolia

• Treelo

• Wereldreis

> Eerste Bezoek aan het Weeshuis

28-02-2008 Tijdens het ontbijt in ons favoriete restaurantje valt ons oog ineens op een aanplakbiljet van een nieuw opgezet weeshuisje, waar ook Engelse les wordt gegeven aan de andere minder bedeelde kinderen van het dorp. We besluiten er later een kijkje te gaan nemen, maar gaan eerst enkele bezienswaardigheden in en om Phnom Penh verkennen.
Later die dag slaan we op de markt een paar kilo mandarijnen in en we gaan op zoek naar een tuktuk-mannetje dat weet waar het dorp Phum Boeng Chhouk ligt. Gelukkig hebben we een telefoonnummer van het weeshuisje bij ons en is onze man zo handig om onderweg nog een aantal keren te vragen. Zo komen we uiteindelijk bij een houten huis, waar wat schoolbanken onder staan. Al van verre worden we enthousiast toegeroepen door de kinderen die er net Engelse les krijgen. Als iedereen z'n mandarijn op heeft leert Yvonne de kinderen en een leraar een Engels liedje, terwijl Peter met de andere leraar praat over wat ze allemaal doen met de kinderen, wat er is en vooral waar nog behoefte aan is. Dat laatste is niet gering, zoals we ook wel zien als we in huis rondkijken om te zien wat er nog mist. De verzorgmoeder van de weeskinderen slaapt met 4 meisjes en een klein jongetje in een houten bed, waar geen matras in ligt. De jongens en de 2 leraren slapen op de veranda, gewoon op de planken vloer. Speelgoed zien we niet en ook het eetgerei is zeer beperkt. We maken een lijst en spreken af over een ruime week terug te komen om een paar dagen te helpen en spullen te brengen.

11-03-2008 De ruime week wordt bijna 14 dagen. Dit is te wijten aan het landelijke Battambang, waar we ons meteen thuisvoelen en de geweldige tempels, met wederom het plattelandse eeuwen-terug-in-de-tijd-gevoel in de omgeving van Siem Reap.
Tijdens een vroeg ontbijt, in het restaurant waar we voor het eerst het aanplakbiljet van het weeshuis zagen, kletsen we bij met de eigenaar. Hij blijkt ook weeskind te zijn en op de straat opgegroeid. Hij heeft het door zijn wilskracht geschopt tot professor annex restauranthouder (wat een combinatie hè?!) en wil ons morgen helpen alle spullen te gaan brengen met zijn grote pick-up. Daarnaast wil hij aan de oudere kinderen een stageplaats aanbieden in zijn restaurant, zodat ze Engels kunnen leren en een vak. Zijn vrouw gaat elke ochtend inkopen doen op de markt en we kunnen dan wel eerst met haar mee om voordelig groenten, fruit en kip te kopen, wat we dagelijks willen gaan meenemen.
Dan gaan we aan de slag. Wat we eigenlijk gewoon nodig hebben zijn de V&D en de Appie, maar als we die na een uur nóg niet hebben kunnen vinden gaan we toch maar naar de markt. En zo kost het ons de hele rest van de dag om de spullen te zoeken die ze in het huis zo nodig hebben, erop af te dingen en ze naar onze kamer te brengen.

> Inkopen op de Markt

12-03-2008 Vroeg in de ochtend lopen we met de hoogzwangere vrouw van Chanthourn, de restauranthouder, over de markt. Allerlei groenten, fruit en kip worden ingeslagen en daarna kopen we ook nog het tweepersoons matras dat we gisteren in een winkel gezien hebben. Nog een 50-kilo-zak rijst achterin de bak erbij en daar gaan we: op naar de buitenwijken van Phnom Penh. De verkeerschaos is weer niet gering en over de 8 kilometer doen we minstens een half uur, maar eenmaal bijna ter plaatse is er haast niemand op de hobbelige zandweg te bekennen.
Zodra we stoppen wordt de auto omringd met roepende kinderen. Een paar beginnen meteen het liedje te zingen dat Yvonne ze geleerd heeft. Dat de schoolkinderen er nu ook zijn én een aantal toeristen die graag een lesje Engels willen geven vinden we erg chaotisch... iedereen loopt overal, ook binnen in het huis, en dat terwijl we rustig alles wilden uitpakken en laten zien. Nu wil iedereen aandacht, wordt er gespeeld en geroepen. Tsja... dit is Azië, waar nooit iets gaat zoals je het gedacht had.
Als we wat geacclimatiseerd zijn, de lestijd voorbij is en de meeste kinderen naar huis zijn komen we toe aan wat uitpakken: een regelrecht succes. Alles wat er is hebben ze zo nodig en wordt met open armen ontvangen. Iedereen helpt en al snel is het bed opgemaakt met de nieuwe spullen, staat het eetgerei in de nieuwe kast en wordt er gekookt. Gelukkig is er in de ruime Siematic keuken genoeg plek om uitgebreid te kokkerellen, maar ze zijn er nog niet erg aan gewend. We krijgen sterk de indruk dat de meeste groenten hier nooit of zelden gegeten worden, want ze hebben geen idee of ze iets wel of niet moeten wassen, wanneer dan en hoe groot de kip gesneden moet worden. Zo is Yvonne ineens chef-kok, ook al heeft ze nog nooit eerder op zo'n luxe 1-pits houtvuur gekookt.
Na het eten is het eindelijk tijd voor de bak met speelgoed, die we tot nu toe stilletjes bewaard hebben. Alles wat we pakken wordt met glimmende ogen bekeken, vastgepakt en doorgegeven. Als we iets openmaken duiken de kinderen er meteen bovenop. Graaiende handjes overal, en we zetten gauw alles aan de kant. Eén voor één maken we nu een doos open en we spelen even met alles om te laten zien hoe het werkt. Dit is duidelijk helemaal nieuw en we merken dat het leren om rustig en netjes met spullen te doen en het opruimen als je klaar bent heel erg moeilijk is. De rest van de dag probeert Yvonne dus wat structuur aan te brengen, (ook bij de volwassenen, voor wie alles net zo nieuw is), terwijl Peter helpt met het ophangen van de muskietennetten.

> Praktische Hulp

13-03-2008 Doordat een vrijwilliger samen met de vader van het huis aanplakbiljetten heeft opgehangen bij verschillende guesthouses komen er steeds meer toeristen langs om een kijkje te nemen, Engelse les te geven of gewoon aanwezig te zijn om een voor hun wél duidelijke reden. Daardoor stonden er gisteren ineens 2 mensen tegelijk, die wat wilden doen, en hebben wij onze les voor vandaag uitgesteld, omdat iemand anders ook graag wil. Voor Peter reden om een whiteboard aan te schaffen, waarop we een schema zetten met de lestijden, waarop iedereen z'n naam kan invullen die wat leuks wil doen met de kinderen. Dat geeft duidelijkheid en zo komt iedereen aan de beurt. (of niet, als het druk is) Samen met Sowanroth, de oudste jongen, hangt Peter het bord op.
Yvonne leert de jongste kinderen en de 13-jarige Heunt Draa, die nogal achter is, tanden poetsen. Dat ze een eigen beker met daaraan bevestigde tandenborstel mogen uitzoeken en dat die aan een spijker aan de muur komt te hangen vinden ze geweldig. Daarna tekenen en kleuren we en blijkt de huismoeder nog slechter te kunnen puzzelen dan de 9-jarige Lyta. Het opruimen gaat vandaag al een stuk beter, sommige dingen doen ze al uit zichzelf!

14-03-2008 Al vóór 7 uur 's ochtends zitten we op twee smurfen-fietsjes (ja, wij weten best nog wel wat er in Nederland allemaal gebeurt) in de verkeerschaos die Phnom Penh heet. Wederom op naar Phum Boeng Chhouk, waar we om 8 uur de eerste groep kinderen Engelse les gaan geven. Door de grote drukte zijn we wat laat, maar gelukkig stond er hier op het platteland blijkbaar een koeien- en buffelfile vast, want om 5 over 8 komen de eerste kinderen pas binnendruppelen. Zowel de leeftijd als het nivo van de kinderen verschilt erg en ook al zijn het er maar een stuk of 15, we hebben er de handen vol aan. Naarmate de les vordert gaat het bij iedereen steeds beter en aan het eind heeft elk kind op zijn eigen manier wat bijgeleerd.
Na de ochtendles wordt naar Peters idee beneden een hoek ingericht als visitor-center, zodat bezoekers rustig kunnen zitten en niet prompt de Engelse les inlopen. Samen met Samith en de grotere jongens maakt hij van hout een bord om erboven te hangen. Echt waar, niet gelogen: Peter aan het klussen! Ondertussen helpt Yvonne weer wat lekkers te maken van de maaltijd, ditmaal met varkensvlees. Zodra de meisjes uit school komen worden er weer driftig spelletjes gespeeld en de puzzel is vandaag een heel stuk sneller af dan gisteren.
De middagklas voor de Engelse les laat ons in verbijstering achter. Een meisje van nauwelijks 5 dat nog niet kan schrijven én een meisje van 13 maken deel uit van dezelfde klas?! De puberende, oudere meisjes hebben duidelijk nog nooit een leerkracht gehad die van aanpakken wist, dus voor hun is deze middag waarschijnlijk een vrij schokkende ervaring. Dan zijn er nog een aantal stumperds die met openhangende mond zitten rondkijken en geen idee hebben wat er gebeurt, maar ook een zeer bijdehand ventje op de eerste rij met constant de vinger in Peter of Yvonnes neus. Na wat wisselingen van plaats en een erg duidelijk optreden van onze kant wordt er toch gewerkt in deze bijzondere klas en is er ook tijd om de kinderen met de ik-wil-wel-maar-ik-kan-niet blik persoonlijk te helpen.

> Een Dagje uit met de Kinderen

16-03-2008 Als je zo arm bent als dit startende weeshuisje, valt er weinig lol te beleven in de zin van gezellig samen ergens heen gaan. Daarom nemen we ze vandaag allemaal mee naar Kien Svay, een typisch Cambodjaanse aangelegenheid van picknicken op overdekte rieten matjes aan de waterkant, zo'n 20 kilometer buiten Phnom Penh.
In hun mooiste kleren en helemaal gewassen en gekamd zitten ze in de tuktuk, die eerst langs hun huis kwam en toen bij ons. Gelukkig zijn 2 gezinsleden op de motor gekomen en gelukkig zijn wij alweer wat langer in Azië, anders hadden we echt gezegd: "dat kan nooit allemaal in 1 zo'n karretje". Nu passen en meten we net zo lang tot iedereen een soort van binnenboord zit of hangt en daar gaan we.

Onderweg zien we regelmatig monden openvallen en nekken verdraaien; wat doen toch in hemelsnaam die Khmer met die witten in één volgepakt wagentje? Als we er al zo'n beetje zijn, veranderen sommige blikken van nieuwsgierig en verbaasd in geïrriteerd. We waren wel geïnformeerd dat Kien Svay een plek is waar alleen Cambodjanen komen, maar níet dat het echt iets voor de rijkere Cambodjanen is. Zo zien we een dik hoofd in een dure auto zich fronsend afvragen wat toch die arme sloebers hier komen doen met die witten. Nou, picknicken natuurlijk!
We huren 2 mooie plekjes, pal aan de waterkant, waar we met ons meegebrachte eten beginnen. Dan is het tijd voor een spelletje. Het spijkerpoepen slaat niet echt aan, dus gaan we over op ballen gooien. Roep de kleur van je bal in het Engels en gooi hem in 1 van de 3 emmers voor punten. Degene met de meeste punten wint. De dure strakgestreken hoofden van de matjes om ons heen kunnen het niet echt waarderen, maar de straatschoffies die rondhangen om dingen te verkopen of afval te verzamelen des te meer. Als Yvonne eindelijk één van hen heeft overgehaald om mee te doen is het hek van de dam en willen ze allemaal wel even proberen. Daarna moeten we toch maar proberen onze mede-picknickers een beetje te vriend te houden, want we hebben nog geen Khmer-scheldwoorden geleerd dus we kunnen beter geen ruzie krijgen. We stoppen dus en kopen bij de kraampjes met kip, vis, mais en nog veel meer alles wat de kinderen en de moeder lekker lijkt.
Als alles op is gaan we met de boot. Een mannetje van een jaar of 50 roeit ons rond en zo kunnen we lekker even bij de andere bezoekers aan tafel gluren. Veel stelt het niet voor, maar de kinderen vinden het geweldig. Een goeie afsluiting van de dag dus. Op de terugweg valt de één na de ander in slaap, hoe volgepropt onze tuk-tuk ook is.

> Afscheid van het Weeshuis

17-03-2008 Omdat aan alles altijd een eind komt zijn we vandaag voor het laatst. We hebben geplastificeerde schoolregels, een lerarenhandleiding, huisregels en een bezoekers-instructie gemaakt die we bespreken en ophangen om alles nog een beetje beter in goeie banen te leiden. Peter hangt het "visitor center"-bord op en Yvonne draagt e.e.a. over aan een meisje dat vandaag opduikt en zegt hier 2 weken te willen helpen. Samen geven we nog een serie boeken die we eergisteren hebben uitgezocht en die wij erg geschikt achten om de oudste jongens beter Engels te leren. Ze zijn zeer geïnteresseerd en we werken er een tijdje samen mee. Daar kunnen ze dan mooi zelfstandig mee verder als wij er niet meer zijn.
En dan is het echt tijd om afscheid te nemen. Morgen gaan we even een dagje bijkomen om daarna verder te gaan naar Laos. Ons visum verloopt zaterdag al.

Ter Samenvatting... Voor het weeshuis en het schooltje aangeschaft:

• elke dag verse groenten, fruit en vlees
• 
• 50 kilo rijst
• 20 "onbreekbare" borden en 20 kommen
• 20 lepels en 20 vorken
• 20 glazen
• matras en laken
• muskietennetten
• speelgoed
• spelletjes
• tekenmateriaal
• voorleesboeken
• kast om alles op te bergen
• speeltafeltje
• tandenborstels, tandpasta en bekers
• planbord voor het schooltje
• verf en kwasten
• leerboeken Engels voor de oudste jongens
• afvalbak
• brandhout
• lesmateriaal voor onze Engelse les
• dagje uit picknicken

Klik op bovenstaande filmpjes om even bijna-live in het weeshuisje in Phum Boeng Chhouk en bij de Engelse les die wij in het schooltje daaronder gaven rond te kijken.