> Hoe het begon...
Er zijn meer wegen die naar China leiden. Je kunt een Vliegticket naar China kopen, maar zelf hebben wij de Trans Mongolië Express genomen. Wil je graag weten hoe we op het idee van dit Trans Mongolië avontuur kwamen, lees dan het reisverhaal Rusland.
> Het Plan en de reis naar China
 Ook voor de voorbereidingen van onze reis met de legendarische Trans Mongolië Express verwijzen we naar het reisverhaal Rusland. Tevens lees je hier hoe onze reis naar Moskou verliep en hoe we het hebben gehad in de Russische hoofdstad en in Soezdal.
Vanuit Moskou zijn we op de trein gestapt en deze heeft ons in een kleine 6 dagen tijd naar Mongolië gebracht. In het reisverhaal Trans Mongolië Express lees je hier alles over. Wat we gedurende een week in het prachtige Mongolië beleefd hebben kun je lezen in het reisverhaal Mongolië. Aan het eind van die week stappen we wederom in de trein. Op die manier zullen we uiteindelijk, na ruim een dag reizen, op onze eindbestemming Peking aankomen.
> De trein: naar China
Op het station van Ulaanbaatar blijkt dat we veel eerder in China zullen zijn dan verwacht: we rijden in een Chinese trein met, uiteraard, Chinese provodniks. Eén van de twee werkzaam in onze wagon blijkt een echte grappenmaker die met twee woordjes Engels, gebaren en rare gezichten een echte clown kan zijn. Erg veel krijgen we hier echter niet van mee, aangezien onze magen nog steeds van streek zijn en onze hoofdaktiviteit vandaag het naar de wc rennen is. Na enkele uren in de trein wordt het Mongoolse steppelandschap steeds kaler en minder groen, totdat de steppen uiteindelijk overgaan in de Gobiwoestijn. Een plek op aarde waar het slechts 1 dag per jaar regent: uitgerekend vandaag dus! Her en der zien we groepjes kamelen, als we af en toe even overeind gaan zitten en uit het raam kijken. De weinige stops die we maken zijn in kleine cowboystadjes temidden van enorme hoeveelheden woestijnzand. De gratis maaltijd die wordt rondgebracht slaan we maar even over. Tegen de avond verandert het landschap heel plotseling en zijn we ineens ook al bij de Mongoolse grens. We krijgen het enigszins benauwd van de gedachte dat de wc al die tijd op slot zal zijn.  Uren staan we stil. Waarom? Echt geen idee, er lijkt weinig te gebeuren. Weer de bekende formulieren invullen en dan toch verder richting Chinese grens. Gelukkig gaat de wc in het korte stuk even van het slot af, terwijl onze cliniclown: "no pooh, only pi" roept tegen ieder die even naar binnen mag. Terwijl we in een lichte regen en inmiddels in het donker het station binnenrijden schalt het Chinese volkslied knetterhard uit de vele luidsprekers. We worden opgewacht door tientallen Chinezen in uniform, allen in de houding. De stop is hier aanzienlijk korter, terwijl we toch meer formulieren moeten invullen dan ooit te voren. Aardige lui die Chinezen, niet al te snel van begrip, maar wel vriendelijk. Eén van de douaniers vraagt wel 5 keer of we met "four people" in de coupé zitten. Ja ja, echt four people, vriendelijk glimlachen heen en weer en een "happy birthday" voor Peter. Dan mogen we doorrijden naar de loods waar we omhoog gehesen worden om een ander onderstel onder onze wagon te rijden. Het spoor in China heeft namelijk andere afmetingen dan dat in Rusland en Mongolië. We voelen nauwelijks dat we bewegen en lachen ons rot om de rare strooien bloempotten die het personeel hier op het hoofd heeft. Binnen een uur is alles klaar en rijden we een donker China binnen.  Aangezien het na enen is gaan we gauw op bed.
Als we wakker worden zien we geweldige, afwisselende landschappen met veel groen en regelmatig ook bebouwing. Binnen enkele uren is het warm en heel vochtig geworden, drukkend. Echt even wennen. We zien veel mais, zonnebloemen en rijstvelden. Bergen, vlaktes en stadjes. Onze locomotief toetert bij elke brug of weg, en er zijn veel bruggen en wegen. Het gratis ontbijt gaat er redelijk goed in en blijft wonderbaarlijk genoeg daar waar het heen gegaan is. We zien ezels, karren en Chinezen, heel veel Chinezen.
Precies op tijd komen we aan in Peking. De bus met airco is een verademing na de benauwde treinrit. In hotel Hademen maken we een enorme, gezellige rotzooi van onze kamer en gaan vroeg op bed.
> Peking dag 1
Als we wakker worden voelen we ons nog steeds erg ziek. We blijven een tijdje temidden van onze gezellige chaos hangen, maar willen na de middag toch echt op pad. Het weer voelt zich ook niet al te lekker, het regent pijpestelen. We nemen een taxi naar de pearl market, waar ik een echt (!) CK horloge koop.  Al snel hebben we door hoe verkopen in China werkt: werkelijk elke potentiële koper wordt aangesproken en aangeklampt. "Hello... hello... loekloek... heej prittie ledie...". Een andere taxi brengt ons naar de silkmarket. Bij onze weg naar binnen moeten we eerst nog een weg oversteken die in een enorme, snelstromende rivier veranderd is door de aanhoudende regen. Score binnen: een erg mooie rok en veel souvenirs voor een derde van de oorspronkelijke prijs. Ik leer het afdingen snel! We gaan nog even naar het plein van de hemelse vrede, maar met deze hoeveelheden regen is daar weinig te beleven. Voor een euro kopen we twee poncho's, maar we hopen dat we die na vandaag niet meer nodig zullen hebben.
's Avonds hebben we ineens een onbedwingbare behoefte aan Mc Donalds eten en tegen beter weten in bestellen we 2 menu's. Veel slaap krijgen we die nacht niet, want ik heb erge buikkrampen. Jee, dat een mens zoveel pijn kan hebben. Wellicht was de Mc toch niet zo'n goed idee. Tegen de ochtend wordt het wat beter.
> Peking dag 2
 Ook het weer is aan de beterende hand, hoewel er nog veel bewolking hangt. Toch is het droog als we op het Tian 'An Men plein aankomen. We moeten even wennen om zo aangestaard te worden door de duizenden Chinezen die hier rondlopen. We besluiten de verboden stad in te gaan, maar ook hier is een enorme drukte: overal waar je kijkt zijn Chinezen. Slechts enkele bleke hoofden zien we die dag. Toch vinden we in deze mierenhoop nog stille, afgelegen binnenplaatsen en rustige steegjes. In de paleistuinen is de chaos echter weer compleet.  Algehele indruk van de verboden stad: indrukwekkend, maar minder mooi dan verwacht. We beklimmen de heuvel in het Yingshan park en hebben vanuit de tempel bovenop de heuvel een prachtig uitzicht over het hele complex van de verboden stad en over de verdere omgeving. We wandelen verder door het Beihaipark en bezoeken hier enkele tempels.
Net buiten het park vinden we de Drum Tower, waar we een demonstratie zien van het slaan op de enorme trommels. Erg leuk om te zien. Als we net weer naar beneden willen gaan spreekt een Chinese jongen ons aan. Hij wil graag z'n Engels met ons oefenen en wil ons tips geven over dingen die we vooral niet moeten missen in Peking. Hij is verbaasd dat we al zoveel weten en dat we er zelfs een heel boekje van bij ons hebben. Maar het andere doel is wel bereikt: z'n vriendin is helemaal onder de indruk van haar vriend die zo voortreffelijk Engels lijkt te spreken. Nog net voor sluitingstijd kunnen we een bezoekje brengen aan de Bell Tower, waar we de enorme klok bewonderen. En wederom wordt er geshopt: vanaag koop ik een paar shirtjes.
We nemen een riksja terug naar ons hotel, waar het "hello, hello, taxi"-gedoe bij de ingang ons nu toch wel begint te irriteren. Tegenover het hotel eten we bij de RBT, waar je alleen maar gezonde en erg lekkere maaltijden kunt krijgen.
> Peking dag 3
Met de hypermoderne gele metrolijn komen we een heel eind in de richting van het zomerpaleis. Het laatste stukje leggen we met de taxi af. We bekijken de winkeltjes waar het hofpersoneel vroeger z'n vermaak zocht, we beklimmen de trappen van het paleis en hebben nog een eindje verder heuvelopwaarts voor het eerst zicht op de grote Chinese muur.  Als we afgedaald zijn naar het niveau van het Kunming Lake lopen we eerst een eindje langs dit meer, waar we ook de marmeren boot zien liggen. We zijn er echter niet echt van onder de indruk. Hier wagen we het naar de overkant in een boot met drakenkop. Via de brug met de 17 bogen bereiken we het eiland in het Kunming Lake, met de tempel. Aan deze kant van het park verlaten we de koninklijke tuin om een taxi te nemen naar het oude zomerpaleis, ook wel Yuan Ming Yuan genoemd. Hier wandelen we rustig tussen indrukwekkende ruïnes voordat we terug gaan richting ons hotel. Het diner bij de RBT smaakt ons vandaag weer een stuk beter dan gisteren. Het lijkt erop dat we aan de beterende hand zijn.
> Peking dag 4
 Met onze gehuurde fietsen wagen we ons vanochtend in het Pekinese verkeer. Dit blijkt prima te doen: er zijn brede fietspaden voor de enorme stromen fietsers en bij elke kruising staan er naast stoplichten ook nog verkeersregelaars. Als eerste gaan we naar het Tiantan park. Hier zien we Chinezen dingen doen die bij ons zelf niet erg hoog op ons verlanglijstje staan: dansen op harde, valse muziek uit een stereo, dansen met waaiers, met een man of 20 allemaal tegelijk een eigen melodietje jengelen op een vals strijkinstrument, al zingend rondlopen, en nog veel meer wat zij zelf waarschijnlijk erg ontspannend vinden om te doen. Helaas staat de Temple of Heaven in de steigers, maar verder bekijken we alles, zoals de echomuur en de gebedshal voor goede oogsten.
De taxichauffeurs die elkaar verdringen om ons als eerste een taxi aan te bieden kijken nogal op hun neus als we er weer op onze fietsen vandoor gaan.  Onderweg naar de Lamatempel komen we zoveel leuke winkeltjes tegen dat we halverwege eerst moeten omkeren om onze tassen met kleding en souvenirs naar onze kamer te brengen. Laat in de middag komen we dan toch bij de Lamatempel aan: erg toeristisch, maar erg mooi! Ook bezoeken we nog de nabijgelegen Confusiustempel, die hard aan een opknapbeurt toe is. Wegens succes eten we weer bij de RBT. Het begint een beetje ééntonig te worden, maar ja: onze maag lijkt dat niet zo erg te vinden en is blij met het gezonde voedsel.
> Peking dag 5
Aangezien het ons gisteren zo goed bevallen is huren we vandaag weer een fiets bij het hotel.  Eerst gaan we even kijken bij een touringcar standplaats vanwaar bussen naar de muur zouden vertrekken. Het kost ons enige moeite de standplaats te vinden, hoewel er gigantische borden staan. Een kwestie van door de borden de bus niet zien zeg maar. We vogelen uit dat bus 6 naar de muur bij Simatai gaat, de plek waar wij de muur graag zouden bezoeken en deze bus gaat morgen die kant op. Voor 60 yuan (6 euro) zouden we heen en terug kunnen. Een koopje dus. We fietsen verder in de richting van het klooster van de witte wolk. Onderweg naar het klooster zie ik een leuk winkeltje waar de etalage volhangt met leuke kleding. Eigenlijk is het winkeltje aan huis gesloten, maar wat mensen op straat roepen de eigenaresse en plots is de winkel toch open. Bepakt met tasjes komen we bij het klooster aan. Het klooster is nog volop in gebruik door monniken, die allemaal een bijzondere haardracht hebben en witte gewaden dragen. Erg apart om te zien.
Tijdens de korte fietstocht naar de Tempel van de witte pagode worden we wederom gedwongen tot shoppen. We zien veel leuke kledingstukken in de verschillende winkeltjes, waarvan sommige wel en sommige niet passen. Volgepakt komen we bij de tempel aan. Tijdens ons korte bezoek krijgen we de schrik van ons leven als een man plotseling onze handen begint te schudden alvorens hij gaat bidden. Als we hem later weer tegenkomen probeert hij ons in 2 woorden Engels duidelijk te maken dat we zijn vrienden zijn: "not marry, but I love you, but not marry". Als we het woord "friend" noemen is hij blij dat we het begrepen hebben en gaan wij (nog verbaasder dan eerst) terug richting ons hotel. We zien dat de koffer met nieuwe kleding al aardig vol raakt.
 Vanochtend hebben we door een receptioniste van het hotel telefonisch kaartjes laten reserveren voor een acrobatenvoorstelling. Ruim op tijd gaan we die avond de deur uit. Elke keer dat we tot nu toe het hotel uitgingen werden we overspoeld met taxichauffeurs die allemaal "taxitaxi" riepen, maar net nu we er één nodig hebben zien we er geen één. We lopen dus maar naar de taxistandplaats aan de overkant van de straat. De eerste chauffeur snapt er niks van waar we heen willen, of doet alsof. De tweede weigert gewoon om te gaan en net als we de derde vragen komt er een riksja-taxi naar ons toe. Deze man wil ons wel brengen, maar aangezien het inmiddels al wat later geworden is weten we niet of we nog wel op tijd zullen komen. De rit door de stad duurt eindeloos, maar na een half uur komen we dan eindelijk nog net op tijd binnen. Onze plaatsen waren al gereserveerd, dus geen probleem, we kunnen zo gaan zitten. De show is leuk, maar minder mooi dan de Mongoolse show die we eerder deze vakantie hebben gezien.
Als we na de show buiten komen is het inmiddels donker en is het plein voor het theater afgeladen vol. De fonteinen zijn kleurrijk verlicht en bewegen op muziek. De halve stad is uitgelopen en er is zelfs een soort fanfare, die slechts één dansje kent. Het gaat maar door, heen en terug, heen en terug. En een lol dat die mensen hebben, ongelooflijk. Wij houden het na een half uurtje voor gezien en gaan terug naar het hotel. Tenslotte moeten we morgen vroeg op, de bus naar Simatai vertrekt tussen 6 en 8, aldus het bord van vanochtend. Waarom een bus niet gewoon om 6 uur, of 7 of 8 uur kan vertrekken is ons niet geheel duidelijk, maar we zullen het morgen wel zien. We willen in elk geval niet te laat komen en zetten onze wekker om 5 uur.
> Peking dag 6
 We nemen om half 6 de eerste metro die rijdt en om kwart voor 6 staan we al op de touringcar standplaats. Hier blijkt het nog compleet uitgestorven. Ook om 6 uur is er nog geen enkele activiteit, op twee andere toeristen na die zenuwachtig heen en weer lopen en vragend onze kant op kijken. We gaan maar even zitten en om kwart over 6 zien we een buschauffeur de parkeerplaats oversteken. Met handen en voeten vragen we hem hoe het zit met bus nummer 6 naar Simatai. Zijn antwoord zou goed scoren in het programma "hints", we begrijpen zoveel als dat we rustig moeten wachten en dat het dan allemaal wel goed komt. Om half 7 komt er een bus voor rijden. Hier wordt een groot spandoek op gehangen: bus 12. Zo komen er steeds meer bussen bij, die allemaal voorzien worden van een nummer. Pas om 7 uur komt er een spandoek met nummer 6 uit een tasje en kunnen we als eerste aan boord van een kleine touringcar. Om half 8 is de hele bus gevuld met Chinezen die een dagtripje willen maken en nog 3 andere toeristen: Italiaanse dames met enorme zonnebrillen en hoge hakken. De chauffeur verkoopt iedereen kaartjes en die blijken inderdaad slechts 60 yuan te kosten. Om tien voor 8 kunnen we dan eindelijk vertrekken, maar het duurt nog een hele tijd voor we de drukke stad uit zijn. In de voorsteden van Peking zijn veel werkzaamheden en komen we zelfs een keer in een file die tijdenlang niet voor of achteruit wil. Om 11.15 uur komen we aan in Simatai.
 Even later zitten we in de kabelbaan die ons al een hele klim zal besparen en ons tot halverwege de hoogste top van de muur zal brengen. Met een funicular-trein gaan we nog een steil stuk verder omhoog. Aldoor hebben we prachtige uitzichten over het nog mistige berglandschap en de Chinese muur. Het laatste stukje mogen we zelf nog even klimmen en dan staan we eindelijk op de grote Chinese muur. De muur bestaat hier uit oude, originele stukken en het massatoerisme is hier nog niet losgebarsten. Dit kan echter niet lang meer uitblijven, want er worden in het dal, waar de bus stopte, hele restaurants en dergelijke de grond uitgestampt.  Maar op deze dag is er bijna niemand en kunnen we ongestoord een heel stuk over de muur lopen en enkele wachttorens bekijken. Langzaam trekt de mist helemaal op en is het schitterend helder: wat een uitzicht!
Om 3 uur trotseren we opnieuw het hele "hello, loekloek"-circus bij de parkeerplaats om de bus terug te nemen. De terugreis is nog erger dan de heenreis. We doen er ruim 4 uur over om weer in het centrum te komen, en dat terwijl het nauwelijks 120 kilometer is.
> Peking dag 7
Vandaag is onze echte shopping day. Echt geweldig dat je gewoon alles kunt kopen wat je wil, omdat het allemaal geen drol kost. Jee, wat stimuleren wij vandaag die Chinese economie weer, als dat allemaal nog maar in het koffer gaat passen. 's Avonds drinken we de laatste keer heerlijke thee bij de RBT en nemen de lekkerste maaltijd nog een keer. Dit restaurant zullen we echt gaan missen. Als we in onze kamer terug zijn ligt hier een boodschap dat we morgen om 6.50 uur in de lobby van het hotel worden verwacht voor de transfer naar de luchthaven.
> De terugreis
Om 7 uur precies stapt onze hostess het hotel binnen en worden we naar onze taxi gebracht. Binnen een uur zijn we op de luchthaven en nog eens een half uur later zijn we al ingecheckt. Wij hebben namelijk net een 7-daagse cursus Chinees voordringen gevolgd en passen al het geleerde nu toe. We mogen dus nog ruim anderhalf uur wachten voor we aan boord van ons enorme vliegtuig mogen. De door Tiara aangekondigde airporttax blijkt afgeschaft en zo hebben we nog wat geld over om op de luchthaven uit te geven. We vervelen ons dus niet. De vlucht verloopt prima en zelfs redelijk snel. En zo komt er voor ons een einde aan een onvergetelijke vakantie waar we nog vaak aan terug zullen denken.
> Meer Info
Kijk ook eens op onze China info pagina waar veel nuttige info te vinden is over dit land.
|
