> Hoe het begon...
Wil je graag weten hoe we op het idee van dit Trans mongolië avontuur kwamen, lees dan het reisverhaal Rusland.
> Het Plan en de reis naar Mongolië
Ook voor de voorbereidingen van onze reis met de legendarische Trans Mongolië Express verwijzen we naar het reisverhaal Rusland. Tevens lees je hier hoe onze reis naar Moskou verliep en hoe we het hebben gehad in de Russische hoofdstad en in Soezdal.
Vanuit Moskou zijn we op de trein gestapt en deze heeft ons in een kleine 6 dagen tijd naar Mongolië gebracht. In het reisverhaal Trans Mongolië Express lees je hier alles over.
> Mongolië dag 1
 Het lijkt nog een beetje onwerkelijk dat we er dan eindelijk zijn, als we 's ochtends om half 8 aankomen op het station van Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Niemand maakt direct aanstalten om de trein te verlaten na de bijna 6 dagen durende reis met de Trans Mongolië Express, die ons van Vladimir in Rusland naar Mongolië heeft gebracht. Als het langzaam doordringt dat we eruit kunnen begeven we ons in de richting van de deur en lopen enigszins verwonderd het perron op. De hostess die ons op zal vangen is al snel gevonden, maar het duurt nog een tijdje voor alle andere pasagiers van haar lijst zich verzameld hebben. In een touringcar worden we naar het Peace Bridge hotel gebracht, nadat we eerst een rondje Ulaanbaatar hebben gedaan om andere mensen af te zetten bij hun accommodatie. Geen probleem, we hebben nu meteen een beeld van de stinkende, lawaaiige drukte die Ulaanbaarar heet. Onze eerste kennismaking met Mongolië doet niet meteen vermoeden dat we later verliefd zullen worden op dit land, maar gelukkig hebben we weer vaste grond onder de voeten en kunnen we na het inchecken eindelijk weer eens douchen en in een echt bed slapen. Met onze gids, die we in de lobby van het hotel ontmoet hebben, spreken we af dat we om half één 's middags weer in de lobby zullen zijn voor het excursieprogramma dat meteen die middag begint.
Onze hotelkamer is groot en het bed is prima. De twee uurtjes die we erin kunnen liggen zijn we dan ook helemaal in coma. Maar om half één stipt staan we weer beneden en daar horen we dat we eerst een lunch krijgen voor de excursie begint. Het eten is goed, maar niet al te veel: rijst, een beetje salade en vlees. Helaas moeten we nog tot half twee wachten tot we eindelijk met de touringcar vertrekken naar het Bogd Khan winterpaleis, een prachtige tempel waar je helaas geen foto's mag maken, tenzij je daar 15 dollar voor over hebt. Weer bij de ingang aangekomen staat onze bus alweer klaar voor een rit naar de kasjmir shop, een rit van maar liefst 100 meter. Het keren van de bus duurt langer dan de rit erheen. Deze stop blijkt eigenlijk meer een promotie te zijn van de winkel, waar men hoopt dat je er wat zult kopen. Uit onze groep is er bar weinig interesse en een kwartiertje later zitten we weer in de bus.  Ditmaal zijn we op weg naar de Zaisan heuvel, waar het graf van de onbekende Mongoolse en Russische soldaat zijn. Het ritje duurt iets langer nu, maar eigenlijk kun je alle afstanden in Ulaanbaatar makkelijk lopend afleggen. Mocht je toch wat minder sportief aangelegd zijn: een taxirit kost je gemiddeld €0,50 en alles is bijzonder toegankelijk. Prima te doen dus zonder de vooraf geboekte excursies en waarschijnlijk heel wat leuker doordat je zelf bepaalt waar je heen gaat en hoe lang.  Toch vinden wij het voor een keertje wel lekker om zo rond gereden te worden. Vanaf het Zaisan monument, hoog boven de stad, hebben we een pachtig uitzicht over de uitgestrekte vallei waarin Ulaanbaatar zich bevindt. Dit is meteen de laatste excursie van deze dag, maar onze gids vertelt dat we om 6 uur nog een Mongoolse Traditie Show kunnen bijwonen. In tegenstelling tot de meeste medereizigers van onze excursiegroep lijkt ons dit wel wat en tenslotte zijn we er maar één keer: doen dus! In een grote lege touringcar worden we samen met Fred en Roelien, die we nu pas ontmoeten, naar het theater gebracht. We blijken wat aan de late kant te zijn en de show is al begonnen. Wat we te zien en te horen krijgen is werkelijk fantastisch: kleurrijke dansers, prachtige instrumenten, typisch Mongoolse keelzang en tsam- en sjamaandans en nog veel meer. Een afwisselend geheel dat ruim een uur duurt. Dit hadden we toch zeker niet willen missen en ons beeld van Mongolië is inmiddels al heel wat bijgesteld tegenover vanochtend, wat een bijzondere cultuur!
Na de show wacht ons het diner in het restaurant van het hotel, waar we wederom rijst, vlees en salade eten. We gaan vroeg op bed en slapen weer heerlijk in ons zachte bed.
> Mongolië dag 2
 Om acht uur zitten we de volgende dag aan het ontbijt. Ook nu weer wachten tot iedereen (vooral de gids) klaar is voor vertrek. Wederom rijdt de bus voor, zodat iedereen in één keer mee kan. Om 10 uur zijn we dan bij het Gandan klooster. De 26 meter hoge Boeddha is enorm en erg mooi. Hij wordt omringd door 100 kleine boeddha beeldjes en vele gebedsmolens. Veel Mongolen komen hier bidden, terwijl een medereiziger aan onze gids uitlegt dat "the Russians" hier "boem boem" deden met het omgesmolten origineel van het beeld. De gids reageert met een stalen gezicht: "yes, the communists used it for bullets." In de bijgebouwen zitten vele Mongoolse monniken te bidden en te zingen, indrukwekkend om voor het eerst te zien.
De volgende stop is het nationaal museum, waar onder andere dinosuarus skeletten en heuse dino eieren tentoongesteld worden. We eten in een restaurantje in de stad en ter afwisseling is er vandaag eens pasta met vlees, in plaats van de gebruikelijke rijst. Terwijl we zitten te eten barst een korte, maar hevige onweersbui los, maar als we even later verder gaan schijnt het zonnetje al weer. De straten zijn in die korte tijd echter veranderd in rivieren en met natte voeten komen we aan in de werkplaats waar gertenten worden gemaakt. In de wijk er omheen zien we veel armoede: mensen leven ger aan ger en de straten zijn niet veel meer dan zandpaden. In de werkplaats wordt hard getimmerd, geschuurd en geschilderd, waarschijnlijk voor een erg klein maandloontje.
Na deze korte stop gaan we nog snel even langs het hotel voordat we beginnen aan een warme rit naar Terelj nationaal park, zo'n 70 kilometer buiten Ulan Bator. Al gauw zien we het prachtige, groene steppelandschap waar Mongolië zo bekend om is. Huizen zijn er niet, slechts af en toe een dorpje bestaand uit gers en een enkele houten hut. De wegen zijn van sterk wisselende kwaliteit, maar het grootste deel van de rit kunnen we niet harder dan 60  kilometer per uur en soms gaan we stapvoets een onverharde weg naar beneden of omhoog. Als we aankomen in ons kamp van 9 gertenten worden we opgewacht door een enthousiaste zesjarige, die uitgelaten voor de bus uitrent. Deze zoon van de eigenaar blijkt later precies te weten bij welke toeristentent de mooiste pennen en ballonnen te halen zijn en hoe hij die kan bemachtigen: "hello..., goodbye...,"(charmante glimlach, hoofd beetje schuin). Wij installeren ons samen met Fred en Roelien in ger nummer 9, een kleurige tent vooraan het kamp. We wagen nog een klim naar de top van één van de heuvels en zien hier een prachtige zonsondergang, nadat we weer zo'n enorm voedzame maaltijd van rijst en vlees achter de kiezen hebben. Als de zon onder is en wij weer terug in het dal zijn doen Peter en Fred een poging om het kacheltje in onze tent op te stoken. Al snel is onze ger de warmste van allemaal en door onszelf uitgeroepen tot sauna-ger. De rookpluimen uit onze schoorsteen zijn werkelijk indrukwekkend en de warmte blijkt een goede remedie tegen de honderden torretjes die er soms wel in een ger kunnen zitten. Zodra de kachel en het licht uit zijn hoor je dan een regelmatig ploppen, steeds als er weer één op de grond valt. Aaarch. 's Nachts zijn er aan één stuk door bliksemflitsen, maar regen valt er bij ons in elk geval niet.
> Mongolië dag 3
 De blauwe luchten van Mongolië zijn de volgende ochtend ver te zoeken en erg warm is het ook niet. Als we na het karige ontbijt naar de bekende Turtle Rock gaan klaart het langzaam wat op. En tijdens de wandeling naar het Terelj klooster breekt het zonnetje steeds meer door en krijgen we wat aangenamere temperaturen. De wandeling gaat door schitterende natuur en de kleuren zijn hier echt heel helder. Het lijkt wel alsof groen hier nóg groener is en de blauwe lucht blauwer dan blauw. Gelukkig is er na de stevige wandeling een lunch, maar de rijst en het vlees zijn dit keer nog schaarser dan eerst. Voor het eerst hebben we echt nog een hongergevoel nadat we gegeten hebben.
's Middags gaan we op bezoek bij een Mongoolse familie. Dit uitje valt een beeje tegen, voornamelijk omdat we met 12 mensen tegelijk naar één familie gaan en de familie niet een echte nomadenfamilie is, maar ook gewoon een wasmachine en videorecorder in de ger heeft staan. Dit past niet echt in het beeld dat we hadden en de familie krijgt waarschijnlijk dagelijks zo'n delegatie op bezoek, want ze ondergaan het gelaten, maar veel interesse tonen moeder en dochter (de enigen die thuis zijn) niet. De yoghurt en het deegproduct dat we aangeboden krijgen smaken erg bijzonder en anders dan wat we in Europa gewend zijn. Als we even later in de "keuken-ger" mogen kijken, een aparte ger waar alles gekookt wordt, zien we hier dat we gelukkig eerst hebben gegeten en gedronken voor we hier kwamen. De vliegen zitten hier in grote groepen op het eten en drinken. Als we dit van te voren hadden geweten had alles vast nog veel bijzonderder gesmaakt.
Als we terug zijn in ons kamp blijkt  dat de eigenaar inmiddels de hele bevolking (in bezit van een paard) uit de omgeving heeft opgetrommeld, omdat we eerder die dag hadden aangegeven dat we graag zouden paardrijden. Jammer genoeg heeft ook deze activiteit een massaal karakter, doordat iedereen die nog nooit eerder heeft paardgereden een lopende begeleider meekrijgt en deze begeleiders allemaal dezelfde route gaan lopen met ons. Het heeft zo meer weg van ponypark Slagharen dan van paardrijden op de Mongoolse steppen. Na enig aandringen mag Yvonne bij terugkomst nog wel een stukje zelf op een paard door de omgeving van het kamp draven, dat is natuurlijk een stuk echter en erg leuk.
We wandelen nog wat door de prachtige omgeving en zien een kudde yaks van dichtbij. Na het diner, bestaand uit 2 kleine bolletjes rijst met ketchup en vlees-vet, gaan we, nog steeds hongerig, naar bed.
> Mongolië dag 4
De volgende dag begint vroeg, heel vroeg. Even voor vijf uur wordt er op onze deur geroffeld en kunnen we nog gauw een ontbijtje meepikken. We eten al het brood (niet veel) van tafel en eten de placemats er bijna bij op. Om zes uur zitten we in de bus terug richting Ulan Bator. Al voor half 8 komen we hier aan en en dus hebben we nog anderhalf uur om bij te komen of weer eens een douche te nemen, voordat we zullen vertrekken voor een tocht van 370 kilometer door het Mongoolse steppenlandschap. Voor een paar dollar kun je een gebruikte hotelkamer en enkele schone handdoeken krijgen en van die service maken wij dankbaar gebruik. Stipt om negen uur staan we weer helemaal fris in de lobby van het hotel. Na wat vragen aan enkele landgenoten die zich ook al in de lobby bevinden blijkt dat we de tocht met z'n vieren zullen gaan maken: Hans, Marloes en wij. Enkele ogenblikken later is ook onze nieuwe gids Otgoo er die ons de komende dagen zal vergezellen naar Karakorum, de oude Mongoolse hoofdstad in de tijd van Ghenghis Khan. Ze is 28, erg vriendelijk en behulpzaam. Buiten ontmoeten we ook onze chauffeur  voor de komende dagen, een vriendelijke man van eind 40. Onze bagage gaat achterin en we installeren ons alle 6 in het 4x4 busje van Japanse makelij. Na een korte stop bij een overdekte bazaar aan de rand van Ulan Bator, waar we de laatste inkopen kunnen doen, (mmm... als je honger hebt zijn zelfs die rare, harde cakejes best goed te doen) rijden we de stad uit.
Er volgt een lange tocht over hobbelige wegen en door prachtige natuur. Al snel hebben we het idee dat we het echt Mongolië niet gezien zouden hebben als we deze excursie niet gedaan hadden. We zien veel roofvogels en enkele ovoo's, heilige plekken in de vorm van een stapel stenen en de offers door de Mongolen daar gebracht. De eerste stop is in een gehucht met slechts enkele gers en twee houten gebouwtjes. Dit alles ligt temidden van een enorm wijds landschap met heuvels begroeid met gras en de eindeloze weg die er doorheen loopt, alsmaar rechtdoor. Regelmatig steken kuddes paarden, geiten en ander vee de weg over en moet onze chauffeur bovenop de rem. Onderweg laat deze ons trots zijn nieuwe dvd speler met beeldscermpje zien en zet hij een "hippe" Mongoolse video-cd op, erg populair bij de Mongoolse jeugd vertelt onze gids.
Na de lunch in een wegrestaurant in een iets groter dorp ziet onze gids ineens een enorme kudde paarden, een eindje van de weg af. we gaan er kijken en de merries blijken net gemolken te worden door het 70-jarige echtpaar waarvan de kudde is. Ze nodigen ons uit om in hun ger de melk te komen proeven.  Binnen treffen we ook de twee kleinzoons van de familie aan die in de zomer helpen met het vee. De hele familie leeft op matjes op de grond, bedden of andere meubels zijn er niet. Via onze gids praten we met het oudere echtpaar. Ze zijn verbaasd te horen dat we in Nederland paarden een naam geven. Zij doen dat niet, alle paarden heten gewoon "Paard". Oma steekt ondertussen een sigaret met Russische tabak op en opa rookt pijp. De gefermenteerde melk, die we allemaal uit dezelfde mok drinken smaakt heel apart en vult enorm. Erg vriendelijk dat we binnen mogen komen en hun melk mogen delen. We blijven nog even in de omgeving rondkijken tot we weer verder gaan door het meest uitgestrekte en verlaten land dat we ooit gezien hebben. In de avond komen we aan in ons gerkamp op slechts 100 meter van het klooster Erdeene Zuu in Karakorum. Wederom een geweldige zonsondergang en een rustige nacht in onze tweepersoons ger.
> Mongolië dag 5
Het ontbijt is eindelijk weer eens genoeg en smaakt geweldig. We krijgen een rondleiding door de Erdeene Zuu tempel en zien de opgravingen naar de oude  stad. In de middag bezoeken we het Genghis Khan monument op een heuvel van waar we een schitterend uitzicht over de omgeving hebben. Tijdens de lunch zijn we er achter gekomen dat onze chauffeur, net als heel veel Mongolen, een enorme fan is van Abba en Boney M. Aangezien we hem hebben verzekerd dat hij echt in zijn busje kan draaien wat hij zelf wil, horen we tijdens de ritjes door het heuvelland nu steeds weer "Ra Ra Raspoetin, Russia's gatest love machine...". We swingen inmiddels voor de 5de keer mee op de achterbank. We nemen nog een kijkje in de vallei van de koningen en gaan dan terug naar ons kamp waar we nog even een middagdutje kunnen doen in de warme zon.  Om 5 uur zou er een man komen waarmee onze gids bij het Genghis Khan monument heeft afgesproken dat we op zijn paarden kunnen paardrijden tegen een geringe vergoeding. Om half 6 is er nog steeds niemand en we verwachten al haast niemand meer als hij er om 6 uur toch ineens is. De paarden zijn niet bepaald makke beestjes en Yvonne gaat helemaal uit haar dak als ze nog even in galop kan op het minst wilde beest. Eindelijk echt paardgereden in Mongolië!
's Avonds zien we bij de Mongolian Traditions show in de omgeving nog worstelen, boogschieten, paardenraces en het bouwen van een gertent. Onze chauffeur geniet misschien nog meer van het spektakel dan wij zelf.
> Mongolië dag 6
Helaas is het al weer tijd geworden om alle 20 zand- en grindweggetjes, 500 heuvels en 30.000 kuilen terug te nemen naar Ulaanbaatar. Het weer is iets minder vandaag, maar het landschap blijft adembenemend. In een ander wegrestaurant krijgen we glazige noodles en schapenvlees voorgezet. Ondanks dat we er allemaal niet veel van eten zijn Peter en ik 's avonds hondsberoerd. Peters noodles belanden in een parkje nabij ons hotel en die van mij verdwijnen in razendsnel tempo in de pleepot. ORS zoutoplossing en zelfs water houden we beiden niet binnen. Snel naar bed en hopelijk is het morgen weer wat beter.
> Mongolië dag 7
Nee dus! Met het idee dat het niet verstandig is om meer dan 10 meter bij een wc uit de buurt te zijn gaan we toch maar het busje in op weg naar het station,  waar onze trein naar Peking om half 8 zal vertrekken. Onze gids en chauffeur hebben voor ons alle vier leuke cadeautjes gekocht als afscheid en omdat de chauffeur jarig is (net als Peter, die de meest beroerde verjaardag ooit heeft) krijgt hij nog een doos chocola van ons. Jammer dat we afscheid moeten nemen, maar de trein wacht niet. Gelukkig hebben we nog 10 minuten over als we op het perron aankomen zodat we allebei nog even een sprintje naar het openbare toilet kunnen trekken, waar we een eindeloze rij wachtende Chinezen aantreffen. Gelukkig redden we toch zowel de wc als de trein nog net op tijd en zitten we even later met Hans en Marloes in een coupé.
Helaas zijn we te ziek om veel van de Gobi woestijn te zien, maar in elk geval zijn we op weg naar China. Ons afscheid van Mongolië is dus iets minder geweldig dan de kennismaking bij die fantastische zonsopkomst meer dan een week geleden.
> Vervolg van deze Trans Mongolië reis:
Wil je weten hoe onze reis verder gaat? Lees dan het China reisverhaal. Vergeet ook niet om de fotopagina's van het prachtige Mongolië even te bekijken.
> Meer Info
Kijk ook eens op onze Mongolië info pagina waar veel nuttige info te vinden is over dit land.
|
