> Hoe het begon...
 Het was juli 2002 en wij maakten een praatje met onze buren op camping Toscolano aan het Gardameer. Zij vertelden over hun vakantie het jaar daarvoor in Istrië, Kroatië en ik was enigszins verbaasd om te horen dat zij het daar zo mooi vonden. Ik wist niet anders dan het land had net een oorlog achter de rug en daarom had ik nou niet bepaald het idee dat dit een ideaal vakantieland zou zijn. Door de verhalen van onze buren werd ik erg nieuwsgierig en we waren nog maar net terug in nederland of ik zat al achter internet om te zien wat er allemaal te zien en te beleven viel in Kroatië. Vele plaatsnamen kwamen mij bekend voor van de tv-journaals van enkele jaren eerder en ik werd erg enthousiast van het zien van de foto's van de prachtige kusten en steden, m.n. Dubrovnik leek mij geweldig. Na het halen en helemaal uitpluizen van enkele folders bij een vakantiebeurs was ik vastbesloten om volgende zomer in dat land op vakantie te gaan.
> Het Plan
We zouden sowieso naar Istrië gaan, want daar waren veel mensen al eens geweest of ze kenden wel iemand die er was geweest. Ook Dubrovnik stond ondanks de lange reisafstand op ons lijstje. Na veel wikken en wegen, plaatjes bekijken, foto's zoeken op internet en verhalen van anderen horen besloten we ook een week naar midden-Dalmatië te gaan en enkele dagen naar Plitvice. De meren moesten daar fantastisch groen-blauw zijn en de watervallen niet te tellen.
> De reis naar Kroatië
In juli 2003 is het dan zover: onze lang verwachte vakantie naar Kroatië kan beginnen. Na een tussenstop met overnachting in het zuid-Duitse Ulm gaan we, na Oostenrijk, Slovenië in. We zijn er allebei nog nooit geweest en het is er anders dan alle plekken die we tot nu toe samen gezien hebben. Het zijn niet de heuvels die zo anders zijn, of de begroeiing met gras, koren en graan,  maar meer de manier waarop de huisjes in dat landschap staan of de manier waarop de huizen gebouwd zijn, met de rekken ernaast voor het drogen van het lange gras. Dan houdt de snelweg op en moeten we verder over bochtige weggetjes door de heuvels. we zijn blij dat we een overnachting hadden geboekt in Duitsland en de reis niet in één keer hoeven te maken. Dit stuk van de route is erg vermoeiend. Maar na enkele uren komen we dan na de grensovergang met Kroatië toch vrij snel in Lovran aan, waar we een week in hotel Bristol zullen verblijven. Niet enorm luxueus, maar wel comfortabel en direct aan de zee. Op de één of andere manier krijgen we het voor elkaar om het zware, donkere rolluik dat voor ons raam zit meteen op de eerste dag stuk te maken door hem te ver naar boven op te rollen. We slapen daardoor 4 dagen zonder rolluik, omdat de goeie klusjesman er maar steeds niet is. Gevolg: elke ochtend om 6 uur wakker van het eerste straaltje zonlicht.
> Istrië
Na een eerste verkenning van de omgeving en een frisse duik in de zee (helaas met rotskust) vertrekken we richting Pula. We hadden gedacht hier na een half uur tot 3 kwartier aan te komen, maar zo werkt dat dus in Kroatië niet. De wegen (voornamelijk kustwegen) zijn erg bochtig en heuvelachtig en de gemiddelde snelheid ligt dus rond de 60 kilometer per uur. Na anderhalf uur zijn we op de plaats van bestemming en meteen is het weer een stuk lekkerder dan tot dan toe op de plek waar wij zitten. Na enkele dagen komen we er achter dat dit dagelijks het geval is: aan onze bergachtige kant van Istrië is het vaak erg bewolkt terwijl de toeristische Westelijke kant ligt te blaken in de zon. Het wordt ons dus al snel duidelijk waarom de Oostelijke kant wat minder druk bezocht is. Pula is mooi: veel middeleeuwse gebouwen, zoals de Arena, de Maria-Formosa kerk en de gebouwen aan het dorpsplein.  Toch zijn we zelf meer gecharmeerd van de kleine en heel oude dorpjes waar we de daaropvolgende dagen naar toe gaan: het kleurrijke Labin, het bijna helemaal verlaten Plomin, het dorpje op de afgrond bij Pazin en Gracisce, waar de tijd eeuwen heeft stilgestaan. In het enige winkeltje dat dit laatste dorpje telt kunnen we het vrouwtje achter de toonbank alleen met handen en voeten duidelijk maken dat we brood en kaas willen. Ze heeft wel door dat we geen mes of ander gereedschap bij ons hebben en is zo lief om het brood zelfs voor ons te snijden en beleggen, geweldig wat een service! Deze rustige dorpjes, inclusief het sprookjesachtige Motovun op een heuvel en het uitgestorven Oprtalj hebben toch onze voorkeur boven het zeer drukke en toeristische Porec, Vrsar en Rovinj, waar je jezelf bijna in Zuid-Frankrijk waant. Ook zijn we nog steeds erg blij met de bergen vlak achter ons hotel, waar we een heerlijke wandeling maken, waarvoor we eerst enkele verlaten huizen met gevaarlijk uitziende waakhonden moeten trotseren.
> Dalmatië
Na deze week gaan de koffers weer in de auto en gaat de reis weer verder zuidwaarts. Het landschap wordt steeds bergachtiger en rotsachtiger, terwijl we het ene krijtwitte eiland na het andere voor de kust zien liggen.  Het hele kustgebied is zeer spectaculair en erg blauw. Deze rit is zeker geen kwelling en had gerust nog wat langer mogen duren. Ook het Velebit-gebergte is prachtig, daar hadden we zeker ook nog wel langer willen blijven. Helaas is ons appartement in Omis al gereserveerd. Na Zadar raken we even de kustweg kwijt als we een stuk willen afsnijden. En van het ene op het andere moment zijn we van dat prachtige, blauwe kustlandschap beland in een ravage van huizen met honderden gaten en zonder ramen erin. De wegen zijn stuk en slordig hersteld. We hebben het eerst eigenlijk niet eens door, zo plotseling is de verandering. Ik geloof dat iemand nog zei: "Jee staan al die huizen hier leeg ofzo?" als het opeens doordringt dat dit er zo bij ligt sinds het einde van de oorlog die hier in de jaren '90 heeft gewoed. We passeren het ene na het andere kapotgeschoten dorp en de wegen zijn al niet veel beter. Overal borden waarop staat wie er allemaal al geld hebben geschonken om het gebied weer te herstellen. Toch is er hier nog heel wat over om hersteld te worden. Dan, even plotseling als hij verdwenen was, zien we daar opeens weer die prachtige, blauwe kust. We zijn weer op de goeie weg. Na zo'n 8 uur rijden (max 60 kilometer per uur) komen we aan in Omis, een bijzonder stadje met nauwe straatjes, een middeleeuwse uitstraling en een hooggelegen fort aan de Cetina rivier, bij de gelijknamige kloof.
> Omis
Vanuit ons appartement kunnen we de zee zien, de blauwste zee die we ooit gezien hebben. Ook de warmste zee die we ooit hebben gezien en als we er een duik in nemen hebben we aan de ene kant een eiland als uitzicht en aan de andere schitterende rotsachtige bergen. We maken hier een geweldig ritje naar Makarska, met adembenemende uitzichten over de kust. Ook bezoeken we Split, dat een beetje tegenvalt en het eeuwenoude Salona, waar we een hele middag bezig zijn om de geschiedenis van de oude stad Split te ontdekken. Richting Trogir gaan we op zoek naar de weg van de kastelen. Die hebben we vrij snel gevonden maar die kastelen...dat blijft voor ons een raadsel, we kunnen er niet één vinden. We rijden de weg enkele keren in beide richtingen af, maar kunnen geen enkel kasteel ontdekken. Je kunt je voorstellen hoe verbaasd ik was om later op internet foto's van de kastelen te zien van iemand die er in de buurt woont. Erg frustrerend was dat. Wat zeker relaxt is, is dat er weinig landgenoten in de omgeving zijn, zo kunnen we ons lekker helemaal in het buitenland wanen. Af en toe komen we een geel kenteken tegen van SFOR, Nederlandse militairen die nog in die omgeving zitten sinds het einde van de oorlog. Maar dat is dan ook het enige. Hoogtepunt van deze week is een boottocht met ons gehuurde motorbootje. We varen tussen de metershoge rotsachtige bergwanden door naar een cafeetje verderop langs de rivier in het bos. Het is nog een hele kunst om het bootje aan land te krijgen en uit te stappen zonder natte kleren te krijgen, maar uiteindelijk lukt dat. Op de terugweg hebben we te maken met een ander probleem: de motor slaat steeds af en we belanden in het riet. Wij, zeer ervaren schippers (not) zijn erg verbaasd...is het bootje stuk? Uiteindelijk blijkt dit te komen doordat één van ons tweeën (haha ik weet wel wie:) )lekker lui op het voorste deel van de boot ligt te zonnen en daardoor komt de motor los uit het water.
> Dubrovnik
 Veel te snel alweer gaat de reis weer verder in de richting van de zon. De resterende 4 uur rijden langs de kust naar Dubrovnik zijn net zo mooi als de eerste. Het is even zoeken naar ons hotel, genaamd Bellevue, maar daardoor komen we wel meteen zeer dicht langs de oude stad. Wat een enorme muren en een gigantische poorten, het ziet er precies zo uit als ik me had voorgesteld... Snel de auto en koffers kwijtraken bij het hotel, achterover slaan van het beste uitzicht dat we ooit hebben gehad uit een hotelkamer en hup, de stad in. Veel te zien, allemaal even mooi en oud. De wandeling over de stadsmuur is erg warm, maar zeker de moeite waard. We hebben een prachtig uitzicht over de hele stad en de kust. Helaas weten ook de drankverkopers dat het erg warm en dorstig is op de muur en moeten we onszelf dus laten afzetten en veel te veel voor 2 flesjes water betalen of vergaan van de dorst. Eén van de dagen dat we hier zijn gaan we met de boot naar het eiland Lokrum, dat pal voor de kust ligt. Vanaf hiet hebben we een supermooi uitzicht over Dubrovnik en bovendien verkoeling onder de bomen.
> Plitvice Meren
Maar de warmste dag van deze vakantie komt op de dag dat we verder gaan naar plitvice nationaal park. 38 Graden geeft de thermometer in onze auto aan. We rijden eerst terug over de kustweg om stiekem de auto nog één keer te parkeren op de parkeerplaats  van het appartementencomplex Ruskamen, waar we de tweede week hadden gelogeerd. Hier nemen we nog even een laatste duik in de Adriatische zee, voordat we eerst door een bergachtig landschap en later door een zeer dor en droog landschap verder gaan. Maar even plotseling wordt het helemaal groen en ziet het er zeer vruchtbaar uit, we zijn aangekomen in Plitvice. ons hotel ligt even verderop en die eerste avond gaan we nog even op verkenning uit in de omgeving van het hotel. We vragen ons af wat er achter een hekje is dat we zien en vinden een oud stenen paadje dat naar een fundament van een klein huisje blijkt te leiden. Erg spannend, maar uiteindelijk ook erg duidelijk: er blijken meer oude vloeren en paden te zijn en we komen tot de conclusie dat dit ooit een vakantiepark was.  Bij latere navraag in het hotel blijkt dit ook zo te zijn. In het gehele parkje zien we lege hulzen, etensblikjes uit het leger en tanksporen. We zien zelfs enkele verbrande en doorzeefde lantaarnpalen. Ook de leegstaande huizen in de omgeving zien er triest uit met vele kogelgaten en zonder ramen. Wat een contrast met het prachtige werelderfgoed Plitvice Jezero, een aaneenschakeling van 16 groen-blauwe meren met 92 watervallen. we hebben ze niet geteld, maar hebben dit maar aangenomen. We hebben hier de hele dag gewandeld en ons geen seconde verveeld. Helaas komt ook aan alle leuke dingen altijd weer een eind, zo ook aan onze leukste vakantie tot nu toe. Erg avontuurlijk, zeer veel dingen gezien en meegemaakt.
> Meer Info
Kijk ook eens op onze Kroatië info pagina, waar veel nuttige informatie te vinden is over Kroatië.
|
