Noord-Oost Thailand Reisverslag
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Elephant Conservation Centre in lampang
19-12-2007 Van nachtrust is bij guesthouse Riverside weinig sprake, aangezien er tot laat harde muziek klinkt van hun restaurant en om een uurtje of 5 's ochtends melden de 4 hanen van de buurman zich alweer. Nog niet bijzonder wakker willen we rond 8 uur onze gereserveerde motorbikles ophalen bij de receptie. Als we het papierwerk hebben ingevuld blijken ze onze paspoorten in te willen nemen, maar die geven wij niet graag uit handen, zeker niet als we ons in het verkeer gaan wagen en kans lopen op een politiecontrole. Ineens spreken dan oma en kleindochter van gebrekkig Engels helemaal geen Engels meer en wordt de bazin erbij gehaald. Na een beste snauw van haar kant houden we het dan maar voor gezien en als onze pogingen een andere verhuur te vinden niks opleveren gaan we maar met de bus naar het Elephant Conservation Centre.
Langs de snelweg worden we eruit gezet, maar 200 meter verderop staat bij de ingang van het park een shuttlebus klaar. In een paar
minuten brengt die ons naar het midden van het park, waar je kunt kijken bij het Elephant hospital en de baby-olifantjes. Ook is hier de mogelijkheid om een tochtje door het bos te maken op een olifant, dus die gelegenheid grijpen we meteen aan. Knap hoe zo'n mahout die grote olifant helemaal onder controle heeft.Na de middag is het tijd voor de olifanten om te badderen en daar hebben ze duidelijk plezier in, net als het toekijkende publiek. Bij de show die volgt tonen de olifanten en hun mahouts, die hun vaak al jaren trainen, hun kunsten. Zo worden boomstammen verplaatst en tot een stapel gebouwd, wordt er over een boomstam gebalanceerd, maar ook muziek gemaakt en zelfs geschilderd.
Bij terugkomst beneden aan de snelweg zitten 2 andere bezoekers al een uur te wachten op een bus, die je hier gewoon kunt aanhouden... mits je bij het hokje staat. Zo lukt het ons, in tegenstelling tot de 100 meter verderop nog altijd wachtende andere witten, binnen 5 minuten wél om een bus aan te houden. Bij de snelweg-markt, Thung Kwian, gaan we er alweer uit, maar de markt valt nogal tegen: weinig meer te doen zo laat op de dag. Een bushuisje is hier niet te bekennen, maar volgens een stel marktkoopvrouwen kunnen we gewoon langs de weg gaan staan. Helaas stopt geen van de 3 bussen waarnaar we de eerste 20 minuten zwaaien, maar een Thai wijst ons even verderop te staan en daar zal in elk geval de groene bus stoppen. Een ander, die net inkopen heeft gedaan op de markt en, zoals velen hier, de bezitter is van een grote pick-up auto vraagt waar we heen moeten en
zegt: "I go", ondertussen wijzend op de auto. Hij kijkt bedenkelijk of er nog plek is in de kleine cabine, maar Yvonne wijst op de laadbak. Tenslotte hebben we half Thailand al achterin zo'n ding voorbij zien komen. Het mag! En zo zijn we de bezienswaardigheid van Snelweg 11 vandaag: 2 witten met wapperende haren achterin de bak. Van een finaciële bijdrage wil de beste man naderhand niks weten, hij moest toch die kant op.Na de moeilijke start wordt deze dag nog altijd beter, als we 's avonds bij een restaurantje op straat aanschuiven. De Thaise gezinnen die hier zitten zien er nogal opgedoft uit en de kaart heeft geen prijzen. Het ruikt allemaal heerlijk en we kiezen wat uit: een heel aantal kleine schaaltjes en bordjes... echt erg lekker, maar compleet anders dan we eerder hebben gegeten. Dat wordt vast een beste rekening, zo denken we nog; het doet toch een beetje exclusief aan. We slaan dan ook steil achterover als we 75 Baht (anderhalve euro) moeten afrekenen en onze fooi resoluut wordt afgewezen.
> Op Weg naar de Mekong
20-12-2007 In zo'n 5 uur treinen we door een prachtig heuvellandschap met (sub-)tropische begroeing naar Phitsanulok. We hoeven ons niet te vervelen: bruggen en tunnels wisselen elkaar af, net als rivieren en beekjes, koeien en waterbuffels en heel veel verschillende planten, struiken en bomen. Weer op de Central Plains is het laatste stuk stoffig en droog, alles wordt wit/grijs, dus we zijn blij met de warme douche van Lithai guesthouse. Aangezien we ons allebei niet zo lekker voelen gaan we vroeg slapen.
21-12-2007 Al vroeg gaan we op pad om de eerste bus naar Loei te nemen. De busrit is prachtig en gaat door heuvelachtig gebied. We krijgen er alleen niet alles van mee, omdat de bochtige wegen in combinatie met stoelen achterin de bus geen fijne uitwerking op onze toch al wat gevoelige buiken hebben.
Ons guesthouse, meer een homestay eigenlijk, is echter zeer relaxt en nadat we vriendschap hebben gesloten met de huis-worsthond Takkie komen we de kamer nauwelijks meer uit.
> Aan de Mekong
22-12-2007 Met moeite nemen we afscheid van de schattige Takkie, maar even later zitten we toch in de Songthaew naar Chiang Khan, een rit van ongeveer een uur. Het landschap is zoals we ons Thailand altijd hadden voorgesteld... maar dan mooier.
Groene heuvels begroeid met weelderige planten, struiken en bomen, bananenplantages en kokospalmen en uiteindelijk de Mekong. Erg bijzonder om deze rivier nu met eigen ogen te zien. We dachten er altijd aan als "die bruine blubber", en dat is het ook, maar de mensen, de huizen en de landschappen er omheen maken het heel mooi.
Onze kamer, de grootste tot nu toe (als je tegen elkaar praat hoor je steeds 3 echo's), is nog niet klaar om 10 uur 's ochtends, dus trekken we er eerst met een huurfiets op uit. We volgen de Mekong langs mooie huizen met luiken en aan de overkant zien we Laos. Als we bij de rand van het dorp zijn horen we ineens een luid psshht. Binnen een paar seconden is Peters achterband plat: glas! Met behulp van enkele dorpsbewoners vinden we een fietsmaker die er zo naar gaat kijken. Tenminste, dat denken we de eerste 10 minuten nog. Maar deze man blijkt nou net toevallig de best lopende zaak van het dorp te hebben en de ene klant na de andere komt binnen. Na een half uurtje komt hij eindelijk aan de band toe, maar een minuut later al spurt hij weg op een brommertje. Plakspul halen? Als hij terugkomt staan er alweer klanten te wachten en na een kwartier of wat proberen we eens hoogte te krijgen of het vandaag nog gaat lukken. Eén van de klanten gaat erbij zitten en bekijkt de band ook... o...nee, die is afgeschreven hoor, gebaart hij. Nu durft de fietsmaker het ook toe te geven, nee, die is inderdaad niet meer te repareren. Een nieuwe band dan maar? Uhm... nou dat moet dan maar. 5 Minuten later en slechts anderhalve euro armer zitten we dan weer op de fiets. Waarom die beste man dit niet meteen zo kon doen? Omdat het hier Azië is vermoeden we. Ach... wij fietsen weer en genieten van de landschappen langs de rivier.Onze laatste bestemming voor vandaag is de Phu Thok, een berg vanwaar je een geweldig mooi uitzicht over de omgeving hebt volgens onze Rough Guide. Vol goeie moed fietsen we de eerste 3 redelijk vlakke kilometers in de goeie richting. Daarna zullen volgens het boek 2 steile kilometers volgen, jaha, dat zien we. We laten de fietsen bij een paar huisjes achter en beginnen aan de
klim. Toch nog niet helemaal lekker valt het Yvonne nogal tegen en na een tijdje staan we te twijfelen om terug te gaan als we het geluid van een auto horen. Een zware pick-up komt de bocht om, duim omhoog... en ja, we mogen achterin springen. Zo zijn we in een paar minuten boven en het uitzicht is inderdaad prachtig. Als we uitgekeken zijn gaat de beste man met z'n pick-up ook net weg en hij gebaart dat we er weer in mogen. Zo zijn we al snel bij onze fietsen en na nog een kilometer of 5 peddelen maken we dankbaar gebruik van het kingsize bed en de heerlijke douche.
23-12-2007 Tijdens het lange wachten bij de fietswinkel gisteren hadden we een bakkertje gespot met allemaal lekkers, zoals Berlinerbollen en croissantjes. We verwennen onszelf eens flink vanochtend en halen alles waar we zin in hebben, om het in onze tuin aan de Mekong op te eten als ontbijt. Na een tweede grote kop thee pakken we ons boeltje weer op om naar Sang Khom door te reizen. Normaal gesproken zouden we een bus nemen die de Mekong volgt, maar die rijdt vandaag om één of andere reden niet. We gaan dus op advies van de mevrouw van ons guesthouse eerst met de bus terug tot halverwege Loei, waar we moeten overstappen op een "green minibus" die hier om 11 uur ongeveer zal passeren. We zitten nog maar net te wachten als er i.p.v. een minibus een songthaew de hoek om komt, die we volgens een behulpzame Thaise moeten nemen. Wel een stuk langzamer dan een minibus en maar tot Pak Chom, nog 60 kilometer voor onze bestemming, maar in elk geval iets dat zeker rijdt en ook nog in de goeie richting.
Met moeite weten we onszelf en de tassen nog in de songthaew erbij te proppen en het grote kijk-circus begint. Na een kwartier ofzo zijn de mensen in het busje zelf wel aan ons gewend, maar overal waar we langsrijden verdraaien mensen hun nek en worden we 
lachend nagekeken. Even later springt een tamarind-boertje op weg naar zijn veldje erbij en die vergaapt zich minutenlang aan ons. Peter wordt ook nog eens bevoeld en handengeschud en bij zijn landje laten we hem zwaaiend en nog altijd ongelovig lachend achter.
Als na een uur de songthaew wat leger wordt kan iedereen wat uitgebreider zitten en begint een andere boer een gesprek met Peter. Eerst is het een nogal eenzijdige 'happening', maar iemand kent een paar Engelse woordjes en helpt een beetje en met veel gebaren en het fotoboekje komen ze toch een heel eind. Als we Pak Chom naderen zijn we inmiddels beiden uitgenodigd om mee te komen naar de beste man z'n huisje in de bergen, 9 kilometer buiten de bewoonde wereld. Hij zal daar dan een kip slachten voor ons, zodat we lekker kunnen eten. Helaas zitten we met een nogal strak tijdschema, onze visa verlopen over 4 dagen, dus als onze nieuwe vriend en zijn vrouw een lift op de trekker krijgen gaan wij wachten op de bus naar Sang Khom.
Die vertrekt bijna 3 uur later pas, dus komen we pas tegen de avond aan bij Bouy Guesthouse, een fantastisch geheel van bamboehutjes pal aan de Mekong, die met een houten brug te bereiken zijn en omgeven zijn door een weelderige tuin. Elke hut heeft ook nog eens zijn eigen hangmat en we krijgen er ook nog zomaar een paar huisdieren bij. Zo zitten er een Tokai en wat gecko's op de veranda, 2 kikkers in de wc/douche en zowel buiten als binnen genoeg insekten voor behoorlijk wat rillingen over de rug. Dat laatste is wat minder, maar gelukkig is het huisje voorzien van een klamboe!
24-12-2007 Wat is het heerlijk wakker worden met een opkomend zonnetje boven de Mekong. Daardoor vergeten we al snel dat het eigenlijk nog heel vroeg is, dat we door een mengeling van hanengekraai en omroepgeluiden van de verkiezingsuitslag zijn wakker 
geworden en zelfs dat de douche hier weer eens koud is.
Ons guesthouse heeft 3 fietsen te huur en we kiezen de grootste 2 uit. Helaas komen ook hierbij onze knieën tot tegen het stuur en vallen ze beide bijna uit elkaar. Na een kort bezoekje aan een erf vol spelende kinderen in het dichtstbijzijnde dorp keren we dus gauw terug om onze fietsen in te ruilen voor een scooter. Die krijgen we meteen mee, geen enkele vraag naar een paspoort of wat dan ook. Deze eigenaresse vertrouwt haar gasten blijkbaar wel, in tegenstelling tot de negatieve dame in Lampang.
Via een waterval komen we bij een verlaten weg die naar Wat Pha Tak Sau leidt. Al snel gaat het asfalt over in stoffige zandweg, heuvel op, heuvel af, tot we na een klein half uurtje bovenop een berg blijken te staan. Hier staat een gloednieuw klooster met tempel en genieten we van een adembenemend uitzicht over de Mekong.
Terug bij de bewoonde wereld maken we een korte stop bij een winkel aan huis, met terras, in een dorpje. We zijn hier de enige bezoekers, maar we worden nauwkeurig gadegeslagen door de overburen en sommige kinderen durven ons al giechelend van dichtbij te komen bekijken. De bewoonster komt ons naast wat we al gekocht hebben en op het terras opeten ook nog een bordje met haar eigen bananen brengen. Zo gastvrij als deze mensen hier telkens weer zijn, we blijven ons erover verbazen. Daar zou de gemiddelde Nederlander, met de deksel op de koektrommel, veel van kunnen leren!
We gaan weer verder, want we willen nog naar een grot die op ons zelfgemaakte kaartje van het guesthouse staat. Bij navraag in een dorpje dat er vlakbij zou moeten zijn is er een jongen die ons wel wil brengen. 
Op zijn motor rijdt hij voor ons uit, om ons tot praktisch voor de ingang te brengen. De grot blijkt een soort van tempel onder de grond te zijn, waar je gebukt doorheen moet lopen. Als Thai zou je tenminste gebukt kunnen lopen, maar wij met onze lange benen zouden praktisch moeten kruipen en dan maar hopen dat we niet halverwege blijven steken. Tot grote verbijstering van de aanwezige Thai bekijken we dus alleen de Buddha's aan de buitenkant om dan aan de terugweg op ons scootertje te beginnen, aangezien de zon alweer begint weg te zakken.
25-12-2007 Afgezien van een wandeling door Sang Khan doen we vandaag niet zoveel. Wel doen we ons nog tegoed aan stokbroodjes gezond, verse fruitshakes en müesli-yoghurt met fruit. Zo kunnen we er weer even tegen, mocht het eten in Laos tegenvallen.
> Naar Laos
26-12-2007
We hebben helemaal geen zin om hier weg te gaan, maar morgen verlopen onze Thaise visa, dus we moeten echt verder naar Nong Khai om daar de vriendschapsbrug met Laos over te steken. Ook onze badkamer-kikker pinkt een traantje weg, hij voelt tenminste een beetje vochtig, als we met de tassen weer op de rug voor het laatst de houten brug over gaan.Al om 8 uur staan we klaar aan de weg om de bus aan te houden als hij komt. Rond deze tijd zou er één langs moeten komen. Er is veel verkeer, zeker voor Sang Khom, maar al wat er komt: geen bus. Twee uur later zitten we iets minder fanatiek nog steeds te wachten als er aan de andere kant een bus komt. Ja, om half 11 komt er ook één aan onze kant zo horen we via via, maar als het 11 uur is wordt deze tijd herzien naar half 12. En ja hoor, om kwart voor 12 komt er eindelijk een bus aankachelen, na bijna 4 uur wachten. Als we om 2 uur aankomen in Nong Khai zijn we behoorlijk gaar en heeft vooral Yvonne het nogal gehad. Toch vervullen we nog een Treelo opdracht, die alleen hier te doen is, dus Paulien: wees trots op ons.
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live in het Elephant Conservation Centre bij Lampang rond te kijken.
> Meer Info
Op onze Thailand info pagina is veel nuttige informatie te vinden over Thailand en neem ook eens een kijkje bij onze Thailand foto's.