Pokhara en Chitwan National Park
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Naar Pokhara
04-10-2008 Als je op reis bent gaat niet altijd alles zoals je dat gepland had en dat is uiteindelijk ook de charme ervan. In de afgelopen week waren er ook weer heel wat plannen, maar minstens net zoveel gebeurtenissen die roet in het eten gooiden. De vele stroomstoringen en ontstoken luchtwegen bij ons beiden waren voor een deel schuldig aan het te laat in actie komen om namens Treelo geld te besteden in Kathmandu. De enorme wachttijden bij onze drie (!) bezoeken aan de Indiase ambassade en een uitslaande brand bij onze buren gaven de doorslag. Als je je net lens bent geschrokken omdat de buurvrouw op haar dak klaar staat om te springen, terwijl de vlammen uit haar keukenraam slaan, heeft als de bliksem emmers water helpen sjouwen nou eenmaal een iets hogere prioriteit dan straatkindjes te eten geven. Hoe sneu dat voor die laatsten dan ook is.
En zo hebben wij vandaag een Indiaas visum op zak en de buurvrouw nog een huis om in te wonen, hetzij zwartgeblakerd op twee verdiepingen, en kunnen we met een gerust hart naar Pokhara vertrekken. We verlaten Kathmandu natuurlijk in stijl: onder luid getoeter en niet voor we de juiste hoeveelheid verkeersopstoppingen en chaos zijn gepasseerd.Veel Nepalezen zijn ook onderweg, zij gaan naar hun familie voor de viering van Dasain, hét jaarlijkse festival van Nepal. De Public Bussen zijn afgeladen, met elk nog tientallen mensen en dieren op het dak en we zijn blij dat wij er een hele euro extra tegenaan hebben gegooid voor de luxe van de Tourist Bus. Dat betekent dat we tenminste verzekerd zijn van een zitplaats IN de bus en dat we daarnaast niet nog elk 5 Nepalezen op schoot hoeven nemen.
In een grote karavaan van bussen en vrachtwagens rijden we de stad uit, door een fantastisch landschap dat veel tropischer is dan we ons hadden voorgesteld. Dikbeboste heuvels en rivieren wisselen af met kleurige dorpjes en smalle wegen vol kuilen. Overal zien
we kinderen schommelen op grote en kleine zelfgemaakte schommels van bamboe, speciaal gefabriceerd voor het naderende festival. We komen tientallen vrachtwagens en bussen tegen met een dak vol geiten: offervee voor Dasain. Over de 200 kilometer naar Pokhara doen we iets meer dan 8 uur, maar vervelend is het helemaal niet, er is genoeg te zien.Jammer genoeg betrekt de lucht halverwege de middag en dus blijven de besneeuwde toppen van de Himalaya voor ons vandaag verborgen.
05-10-2008 Ook vandaag komen de bergen niet uit hun bewolking en omdat we ondanks de antibiotica nog altijd niet zijn opgeknapt maken we er maar een rustdagje van.
> Himalaya
06-10-2008 Een heel vroeg straaltje zonlicht maakt ons vanochtend wakker en als we uit ons raam kijken zijn we onder de indruk. Ze zijn er toch: besneeuwde bergtoppen.
Snel hijsen we onszelf in de kleren en we slaan nog wat eten in dat met enige fantasie voor ontbijt kan doorgaan. Het duurt even om een taxi te vinden die ons voor een redelijk bedrag wil meenemen, maar dan rijden we richting de World Peace Pagoda, op een heuvel vlakbij Pokhara. Na een minuut of 5 zijn we er volgens de man. Nouhou, het is dan wel vroeg, maar wij zijn niet gek. Dit is niet de plek van waar het nog 25 minuten lopen is naar de pagode. Met wat discussie en wederzijds gemopper rijdt hij door en zuchtend en steunend laat ook het karretje waar we in zitten weten dat hij het niet eens is met de helling, de kuilen en de gaten in het wegdek. Na nog eens 10 minuten zijn we wel op de afgsproken plek en teleurgesteld laat de chauffeur ons nogmaals weten dat dit de Nepali-prijs is die we betalen en niet de Tourist-prijs. We rekenen hem nog even voor dat hij zelfs met deze Nepali-prijs al bijna zijn halve dagloon verdiend heeft aan dit ritje en nu is het onze beurt om hard te werken.
Bergop gaat het pad. Al gauw stroomt het zweet over onze rug omlaag en na een minuut of 20 zien we een knoepert van een Dikmans witte-chocolade Zoen boven ons verschijnen. Als dit de World Peace Pagoda moet zijn snappen wij wel waarom er nog
steeds zoveel gevochten wordt op de wereld. Wat een lelijk ding zeg. Gelukkig komen we voor het uitzicht en in een stug tempo klimmen we het laatste stuk. Aan het einde van het pad wordt onze vroege inspanning meer dan beloond. We worden getrakteerd op één van de mooiste vergezichten die we ooit hebben gezien. De horizon wordt gevuld met bergtoppen van elk meer dan 7000 meter hoog. Daarvoor zijn lagere heuvels, het Phewa Tal Meer en het stadje Pokhara, dat zo van boven heel klein lijkt. Wat een prachtig plaatje. En wat een rust hierboven. We genieten van dit alles en eten wat, om daarna het laatste stuk naar de pagode te lopen. Van dichtbij is het ding nog lelijker en als dan ook nog de eerste toeristen de hoek om komen en de wolken de bergen steeds verder aan het zicht onttrekken weten we dat het tijd is om naar beneden te gaan.
Door dicht bos dalen we af naar het meer, waar we in een roeibootje over worden gezet naar Pokhara. Onderweg stoppen we bij Varahi Mandir, een tempel op een eiland in het meer, waar het in verband met het Dasain festival al een drukte van belang is. Lange rijen Hindu's staan te wachten op hun beurt om hun rituelen te doen, terwijl tientallen Saddhu's van rijst en geld worden voorzien in ruil voor een zegening.Eenmaal aan wal in Pokhara zorgen we dat Yvonnes haar weer in fases wordt geknipt. De kapper knipt het recht af en Peter doet de laagjes, want daarvan hebben ze hier in Nepal, net als in de rest van Azië, nog nóóit gehoord. Alweer een idee om straks na de reis geld te gaan verdienen.
07-10-2008 Op de fiets verkennen we een deel van Pokhara en we brengen een bezoek aan het Himalaya Eye Hospital, een met Nederlands geld gebouwde kliniek waar mensen aan hun ogen geopereerd worden. In Nepal zijn naast blindgeboren kinderen veel mensen die op latere leeftijd blind worden, onder andere door het niet dragen van een zonnebril in de felwitte sneeuw in de bergen. De wachtlijst is enorm en bij de 2000 wachtenden zijn verschillende kinderen voor wie een operatie zou betekenen dat ze (weer) naar school kunnen en een kans op een baan hebben als ze volwassen zijn. Een operatie voor hen is duurder dan voor de volwassenen, omdat die onder volledige narcose moet gebeuren. Dat maakt het lastig. Voor elk kind kunnen er 3 of 4 volwassenen geholpen worden. Treelo heeft nog wat geld in z'n potje en voelt er wel voor iets te doen. We overwegen of en hoeveel kinderen we kunnen helpen. We kunnen nog even nadenken, want pas zondag gaat er weer gewerkt worden, als het Dasain festival voorbij is.
> Begnas Tal
08-10-2008 Vanochtend is het kraakhelder en de toppen van de Himalaya vormen weer een geweldig panorama. Op een huurscooter rijden we de stad uit, iets wat minder eenvoudig is dan het lijkt. Het is alweer even geleden dat we regelmatig op zo'n ding rondtuften en de vele gaten in het wegdek en de totale chaos om ons heen maken het er niet bepaald gemakkelijker op. Gelukkig went het snel en zo hebben we af en toe even de gelegenheid om naar het berglandschap om ons heen te gluren.
Onderweg zien we de voorbereidingen voor Dasain. Buffels, geiten en kippen worden geslacht, motoren, auto's en bussen worden gezegend en zowel kinderen als volwassenen zwieren aan lange schommels, hoog door de lucht.
Uiteindelijk zien we dan waarvoor we gekomen zijn, het Begnas Tal meer met daarin de prachtige weerspiegeling van... wolken. De Himalaya's zijn volledig verdwenen in het afgelopen half uur en waar net nog sneeuw was zijn nu wolken. Dan wordt onze aandacht getrokken door iets anders. Twee mannen in oranje gewaden en met tulbanden op hun hoofd zitten muziek te maken boven een aantal gevlochten rieten mandjes: de slangenbezweerders zijn in het dorp! De show begint met drie levensgevaarlijke... uhm... egels. ?! Jammer genoeg verstaan we nog nauwelijks een woord Nepalees en wat de mannen hun publiek allemaal wijsmaken over deze monsterlijke dieren blijft voor ons een raadsel.Dan volgt het echte werk en komen een paar wurgslangen de mand uit. Tenslotte blijken er nog drie heuse cobra's te zijn en iedereen deinst nog een stukje verder achteruit.
Na een korte wandeling langs het meer rijden we terug naar Pokhara, waar het in de loop van de middag toch weer hard begint te regenen. Hier hebben de weermannen een echt excuus om er telkens naast te zitten en als er voor onvoorspelbaar nog geen woord was zouden ze het vast Nepalees hebben genoemd.
09-10-2008 Voor morgen boeken we alvast vervoer en een slaapplek in het Chitwan National Park, waar we hopen wilde neushoorns te zien. We wandelen wat aan de oever van het meer en vermaken ons met de enorme tika's die de Nepalezen massaal op hun voorhoofd hebben aangebracht voor de feestelijkste dag van Dasain.
> De Bus naar Chitwan National Park
10-10-2008 Rond half acht al rijden we Pokhara uit en tot een kilometer of wat voor de afslag naar Chitwan gaat alles voorspoedig. Dan staan we ineens stil, met een lange rij bussen en auto's voor ons. Onze bus gaat uit en de chauffeur wekt de indruk dat het wel eens een tijdje kon gaan duren. Wij gaan op onderzoek uit, maar na elke bocht komt er weer een nieuwe. Aan deze file lijkt geen eind te komen. Tot we ineens vrij uitzicht hebben over een heel stuk weg, de "drive-slowly-one-by-one-brug", nog een stuk weg en de kruising van DE twee snelwegen van Nepal. De rij voertuigen lijkt eindeloos en als we een Engelssprekende man ernaar vragen horen we de reden van deze hele ellende. Eigenlijk is het heel simpel: gisteren is er een ongeluk gebeurd op de kruising daar aan de overkant van de brug.Waarom er dan nu nog zo'n enorme file staat? De buschauffeur die het dodelijke ongeluk veroorzaakt heeft en de nabestaanden en andere dorpsbewoners hebben onenigheid over de schadevergoeding die betaald moet worden. Tot beide partijen het eens zijn wordt de weg door de ontevreden partij geblokkeerd, want tja... dit is Nepal. De onvrede wordt ook niet onder stoelen of banken gestoken, maar de bus wordt bekogeld met stenen en er wordt brand gesticht. Het politieburo staat gelukkig pal naast de plek des onheils, dus hoeven de gewapende mannen niet van ver te komen om te proberen de orde te herstellen.
We lopen terug naar de bus, waar we wachten tot er schot in de zaak komt. Na twee en een half uur is er ineens aktiviteit bij de bussen voor ons en ook onze chauffeur komt aanrennen. We rijden weer. Vier bochten om precies te zijn. Dan valt de hele boel weer stil en opnieuw is het wachten. Na nog eens bijna twee uur beginnen we ons net af te vragen of we misschien moeten omkeren als er aan de overkant van de brug beweging is. Stapvoets komt de monsterfile op gang en tot onze verbazing houdt de oude brug de hele meute tot we aan de overkant zijn. Daar zien we een flink toegetakelde bus en de geur van brand hangt nog in de lucht. Het duurt nog even voor we de verkeerschaos van het dorp achter ons hebben gelaten en de daaropvolgende tien kilometer kunnen we maar langzaam rijden, door de file die op de andere weghelft nog altijd stil staat.
Zo doen we over nog geen 150 kilometer bijna tien uur en nog net voor het donker komen we aan in Sauraha. We eten een hapje, reserveren een olifant en een kano voor morgen en gaan dan nog mee naar de show in het dorp. In een zaaltje zitten Nepalese en buitenlandse toeristen al klaar voor een voorstelling van traditionele dansen. Tijdens de verschillende "stokdansen", waarbij een tiental jongens ritmisch met stokken tegen elkaar slaan, gaan met name de Nepalezen helemaal uit hun dak.
> Wildlife in Chitwan
11-10-2008 De junglegeluiden zijn blijkbaar goed voor de nachtrust, want als we net na zonsopkomst opstaan voelen we ons helemaal uitgerust. Een jeep brengt ons naar het beginpunt van onze ochtendaktiviteit.
In een lokale kano, uitgehakt uit één enkele boomstam, drijven we een rivier af. Onderweg zien we veel soorten kleurrijke vogels, waaronder wilde pauwen en ijsvogels. In het water liggen krokodillen, wachtend op een lekker hapje dat zich in hun buurt durft te wagen, met alleen de neus en de ogen boven het wateroppervlak uit. Na een half uurtje zien we één exemplaar dat op de kant ligt te zonnebaden.Dan gaan we lopend verder en we zien meer vogels, maar ook een aap en een grote kudde van minstens honderd herten. Een neushoorn heeft afgelopen nacht z'n grote pootafdrukken achtergelaten in de modder. Gelukkig is van het beest zelf niks meer te bekennen.
In een verzameling gebouwen aan de rand van het bos is het Elephant Breeding Center gevestigd, waar twee jonge olifantjes die samen stoeien de meeste aandacht van ons krijgen.
Tegen het eind van de ochtend zien we de grotere olifanten badderen in de rivier en na de lunch is het tijd om zelf op één van deze giganten te klimmen. Hingen we in Lampang nog elk aan één kant van zo'n beest te bungelen, hier wordt je met z'n vieren in een bakje bovenop de fant gepropt. In een lange stoet gaan we het bos in, wat niet echt bijdraagt aan het natuurgevoel. Voor ons zit een Nepalees mobiel te bellen in z'n bakje en achter ons jengelt een kind er vrolijk op los. Het weinige wild dat we zien is dan ook vast het dove deel van dit dierenbos.
Als we even een zijspoor nemen en ons losmaken van de meute komen we een kudde herten op het spoor. Eén ervan heeft een enorm gewei. Op een open plek staat een moederneushoorn te grazen met haar vier maanden oude baby. In de verte zien we nog een neushoornpaar staan. Terug tussen de bomen schiet een aap vlak voor ons langs en hoog in de bomen zitten er nog een paar meer. Dan is het helaas alweer tijd om terug te gaan, maar dat betekent gelukkig ook dat we niet meer verkrampt in een te klein bakje hoeven zitten.Aan het eind van de middag wandelen we nog wat rond in het dorp, waar we een kijkje nemen in het bezoekerscentrum en bij de stallen van vier parkolifanten. Met één van hen spelen we een tijdje: overgooien met een tak. Daarna zakt de zon al snel achter de bomen aan de overkant van de rivier en keren de nachtgeluiden van de jungle terug.
> De Tharu in Nepal
12-10-2008 Op de fiets kijken we rond in het woongebied van de Tharu, de stam die van oorsprong in dit deel van Nepal woont. Hun huizen zijn gemaakt van klei en stro en ze zijn zelfvoorzienend in de meeste dingen. Matjes worden gevlochten van twijgen, het eten komt van het land en ze houden geiten, eenden, buffels en duiven in zelfgetimmerde duiventillen. In het Tharumuseum leren we meer over hun gewoonten en gebruiken.De wegen in dit gebied zijn bar slecht, asfalt is er nauwelijks. Al om tien uur is het vreselijk benauwd. Na een paar uurtjes zijn we het fietsen dan ook wel beu. We kletsen nog een tijd met de fietsverhuurder en zijn gezin, maar de rest van de middag doen we niet te veel meer.
13-10-2008 Vandaag keren we terug naar Pokhara, waar we morgen eerst terug willen naar het Eye Hospital om te zien wat we namens Treelo kunnen doen. Daarna willen we aan de slag bij de Namasté Primary School, de basisschool voor de allerarmsten van Pokhara, waar we samen met een vriendin een tijdje gaan helpen.
Klik op bovenstaande filmpjes om even bijna-live in Kathmandu, Pokhara en Chitwan rond te kijken.
> Meer Info
Op onze Nepal info pagina is veel nuttige informatie te vinden over Nepal en neem ook eens een kijkje bij onze Pokhara~Chitwan foto's.