India Reisverslag: Karnataka
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie van drie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een reis door Zuid- India eind 2009, begin 2010. |
> De Reis naar Karnataka
03-12-2009 We nemen, voor nu eerst, afscheid van Pushkar en bussen naar Jaipur, vanwaar we in twee uur tijd een heel eind zuidwaarts vliegen. Als we aankomen bij ons gereserveerde hotel is het al donker, maar de chaos in de nauwe straatjes er omheen is er niet minder om. Onze taxi weet zich moeizaam een weg te banen tussen de vele toeterende en ronkende andere verkeersdeelnemers door. Eenmaal binnen wordt ons geheugen even onaangenaam opgefrist: onze kamer is eerst nog niet klaar, heeft een keihard bed en een hurktoilet en we moeten hem delen met enkele medebewoners met veel poten en voelsprieten. We nemen ons voor om geen kamers meer vooraf te reserveren.
04-12-2009 Hyderabad is geen fijne stad, maar in de levendige omgeving van de Charminar, wat zoveel betekent als vier minaretten, vermaken we ons toch geruime tijd met de vele kleurrijke marktstalletjes en de Indiërs.
Bij het busstation informeren we naar de vertrektijden van de bussen naar Bijapur, maar de genoemde tijden variëren en we worden van loket naar loket gestuurd op zoek naar een kaartje in de voorverkoop. Die blijken er uiteindelijk niet te zijn, maar er wordt ons wel verteld dat we morgen vanaf platform veertig om zes uur ’s ochtends kunnen vertrekken.
05-12-2009 Al om kwart voor vijf gaat de wekker, ja... we zijn weer op reis. In het busstation lopen we al struikelend over slapende hoopjes mens naar platvorm veertig. Daar staat al een bus, maar naar een andere bestemming. We worden naar platform 32 tot 35 gestuurd, ergens daar komt zo meteen onze bus. Als we een paar minuten later nog maar eens vragen worden we weer naar nummer 45 gestuurd, maar ook daar staat een bus naar een andere plaats. Ook om kwart voor zes is er nog geen spoor van een bus naar Bijapur, maar zien we er wel één naar Gulbarga vertrekken, dat ligt op de route. We stappen gauw in en zijn verbaasd nog een zitplaats te vinden. Zes uur later staan we in Gulbarga op het busstation, een station waar mensen verbaasd lijken om toeristen te zien en iedereen ons vraagt waar we vandaan komen. We worden onmiddellijk naar onze aansluitende bus verwezen en even later zijn we weer op weg. Als we ruim drie uur later in Bijapur aankomen worden we ook daar uitgebreid bekeken en regelmatig gevraagd uit welk land we komen. De meesten van hen hebben nog nooit van Holland gehoord. Dat is voor ons nieuw, zeker in India. Net als het feit dat we niet worden toegeroepen of we een taxi willen, water willen kopen of een hotel zoeken. We nemen zonder veel gedoe een tuktuk, die ons geen belachelijk hoog bedrag vraagt en ons zonder verder gezeur bij het gevraagde hotel afzet. Nee, ook dit weer niet figuurlijk, maar slechts letterlijk.
> Bijapur
06-12-2009 Bijapur is een geweldige stad, waar we doorheen slenteren op weg naar de eerste attractie waarvoor we hier komen: de Gol Gumbaz, een tombe die we minstens zo mooi vinden als de Taj Mahal en die in een fantastisch onderhouden park ligt. Via één van de vier torens klimmen we naar de koepel die 38 meter in doorsnee meet en waar de akoestiek ervoor zorgt dat je elkaar zou kunnen verstaan als je recht tegenover elkaar zou fluisteren. Ware het niet dat half India staat te schreeuwen en klappen en dat Pavarotti’s reïncarnatie ook een duit in het zakje doet kwa geluid.Weer beneden kijken we nog even rond in het naastgelegen museum, voor we op weg gaan naar de Jama Masjid.
De wijk waar we doorheen lopen is een echte volksbuurt vol gekleurde huizen, varkens, tempeltjes en kinderen. In een mum van tijd zijn er zo’n vijftig komen aandraven, nieuwsgierig naar de nieuwkomers.De moskee zelf is een beetje een tegenvaller, zeker vanwege de onvriendelijke manier waarop we hier worden toegesproken. Ook zijn de kinderen die hier rondhangen erg vervelend. We lopen terug naar ons hotel en wagen ons aan een laat Indiaas ontbijt van dosa’s. Een goeie keus.
Na de middag maken we nog een wandeling door het oude centrum van Bijapur en naar het Ibrahim Rouza mausoleum, maar we hebben geen zin meer het monument nog van dichtbij te gaan bekijken.
> Verder naar Badami
07-12-2009 Gisteren hebben we op een tijdschema in het busstation gezien dat om acht uur een bus naar Badami vertrekt. Dat lijkt ons een prima tijd en tegen half acht melden we ons bij de “enquiry”. De bus van acht uur blijkt gecanceled. De volgende vertrekt om half elf. We vragen of we een andere bus kunnen nemen en dan overstappen, maar volgens alle vijf (!) de mannen in het kleine hokje kan dat niet. Om half elf moeten we de bus op platform vijftig nemen.
We gaan toch maar eens rondkijken bij de verschillende bussen en al snel komen we erachter dat platform vijftig niet bestaat. Bij platform drie vertrekt wel een bus naar Bagalkot, dat een heel eind in de richting van Badami ligt. Die nemen we maar en twee uurtjes later staan we op het busstation in Bagalkot, aangestaard door enkele honderden Indiërs.Bijkomend voordeel is dat ons onmiddellijk gevraagd wordt waar we heen gaan en er dus met ons opgelet wordt welke bus we moeten nemen. Erg handig, zeker omdat de letters die op de bussen staan niet in het Engels en ook niet in het Hindi zijn. Men spreekt en schrijft hier namelijk Kannada en nee, dat is geen Noord-Canadees, maar iets onverstaanbaars met veel krullerige, ronde vormen. Drie kwartier later krijgen we te horen dat die bus daar de onze is, die waar inmiddels al zo’n honderd mensen voor de deur staan te dringen. We proppen ons er nog bij en twee miniscule dorpjes later hebben we elk een zitplaats. Het is een echte buurtbus, die door de meest kleurrijke kleine gehuchtjes rijdt, waar mensen hun ogen uitkijken naar ons. En wij naar hen.
Een uurtje later stappen we uit in het stoffige Badami, waar een levendige markt aan de gang is. Zodra we een kamer hebben gevonden gaan we op ontdekking. De markt is op sommige plekken enorm druk, de hele omgeving lijkt uitgelopen en wij vergapen ons aan wat allemaal verkocht wordt.Vervolgens lopen we het oude dorp in, met z’n kleine huisjes en houtsijwerken deuren, maar daar worden we niet erg vrolijk van: hoe dichter we bij de toeristische grotten van het dorp komen, hoe irritanter de kinderen worden. Wie geeft die kinderen toch steeds een “schoolpen, sweets, chocolaaaaaate?” Die zouden ze de Nobelprijs voor hersenloze acties moeten geven. Als je graag iets wil geven, breng het dan bij de school, zodat de leerkracht het eerlijk kan verdelen en deze kinderen geen bedelaars worden!
De tempels, gelegen aan het water, zijn echter een plaatje in de steeds lager hangende zon en zo krijgt deze mooie dag een gepaste afsluiting.
08-12-2009 We trotseren weer hele meutes schoolkinderen om de beroemde grotten van Badami te gaan bekijken. Bij de kaartverkoop worden we onaangenaam verrast: maar liefst drie schoolbussen vol gillende scholieren staan klaar om los gelaten te worden.
De grotten zijn echter zeker de moeite waard en ook het uitzicht over het lager gelegen kunstmatige meer is super.
We lopen nog even binnen bij de dorpsschool, om te zien waar al die schoolpen-vragers de hele dag worden onderwezen. De headmaster spreekt helaas geen Engels en ook geen van de andere leerkrachten, maar één van de dames is zó enthousiast over ons bezoek dat ze ons meetroont naar haar klas. De kinderen moeten onmiddellijk gaan staan om een Engels liedje voor ons te zingen, waarvan we niet één woord verstaan.
> Pattadakal
09-12-2009 Tegen negenen zijn we op het busstation, waar we proberen uit te zoeken hoe laat de bussen naat Pattadakal vertrekken. We zijn blij eindelijk weer eens een Engels vertrektijdenbord te ontwaren, maar die blijdschap duurt slechts tot het moment dat de enige Engelssprekende medewerker ons vertelt dat die tijden oud zijn en dat de bus nu gewoon om kwart voor tien gaat. Om kwart voor tien zitten we nog altijd te wachten, maar hoe stipt de bussen in India anders altijd zijn, hier is nog geen bus te bekennen. Om tien uur vragen we nog maar eens of we het wel goed begrepen hebben, maar de stationschef vertelt ons dat de bus echt om kwart voor tien vertrekt. Uhm...maar het is al tien uur. Ja, dat klopt: de bus is te laat. Aha.
Om half elf is er nog steeds geen bus en geven we het op. We lezen een beetje in onze kamer om het net na de middag opnieuw te proberen. We krijgen te horen dat de bus over een uur vertrekt. Jaja, dat zal wel. Wij kijken wel even of er echt geen andere bus te vinden is in het dorp, misschien is er een privébus die die kant op gaat.
Het kost verrassend weinig moeite om de Tempu naar Pattadakal te vinden: een soort buurtbus met zitruimte voor twaalf plus een bestuurder volgens de achterkant. Waarom moeten we daar toch bij voorbaat al een beetje om lachen?Als er ongeveer dertig mensen na ons zijn ingestapt vindt de chauffeur het vol genoeg en al hotsend en klotsend schuifelt het afgeladen busje over een landweggetje naar Pattadakal. Daar stappen we een uur later uit, om tot onze verbazing een andere toerist uit een grote bus te zien stappen. Het blijkt de bus van twaalf uur geweest te zijn die om één uur vertrokken is. Of zoiets.
De tempels van Pattadakal zijn mooi en voorzien van schitterende beelden, maar misschien niet helemaal de moeite en de hoge entreeprijs waard die we ervoor over moesten hebben.
> Hampi
10-12-2009 Over een weg die steeds beroerder wordt gaan we met de bus naar Hampi. Het dorpje is in een bizar landschap van grote, donkergekleurde rotsen gelegen aan de rivier en een ware backpackersoase. De moderne hippie, voorzien van i-pod en digitale spiegelreflex, is er ruim vertegenwoordigd en dus is er een grote keus aan betaalbare restaurantjes en overnachtingsmogelijkheden . We vinden al snel iets dat ons bevalt en maken al struikelend over oude tempels een wandeling door de prachtige omgeving.
11-12-2009 We staan vroeg op om er wederom wandelend op uit te trekken. Aan de rand van het dorp beklimmen we een serie oude stenen trappen en we nemen een kijkje in verschillende tempels, tot we ineens in de diepte een prachtige tempel zien liggen midden tussen de groene begroeiing. We voelen ons net ontdekkingsreizigers als we afdalen om de tempel van dichtbij te bekijken. Dat gevoel duurt precies tot we drie andere toeristen ontdekken die ook al tussen de oudheden rondlopen, maar de tempel blijft prachtig.
Een half uur later vervolgen we onze route naar de Vittala Tempel, de tempel der tempels van Hampi. Hij is werkelijk indrukwekkend, maar daardoor kunnen we de andere tenmpels, die we ’s middags nog bekijken, toch minder waarderen.
12-12-2009 Tijd voor een tempelloze dag, waarop we rustig aan doen en alleen een reusachtige, stenen weergave van onze favoriete Indiase God gaan bezoeken: Ganesha.
13-12-2009 Op onze laatste dag in Hampi brengen we dan eindelijk een bezoek aan de belangrijkste, nog in werking zijnde, tempel van het dorp: de Virupaksha Tempel. De gekte van het bloemen en bananen verkopen bij de ingang hebben we de voorgaande dagen al gezien, dus daar kijken we niet meer van op. 
In de donkere toegangspoort naar het voorplein staat een moeder met een zwaar gehandicapt, jong kind en een aantal magere, oude dametjes te bedelen. Een man met misvormde ledematen kruipt op ons toe. We zijn blij dat we geen bananen voor de heilige olifant hebben gekocht, terwijl deze mensen met knorrende magen moeten toezien hoe al dat fruit langs komt.
Meteen bij de ingang zien we de beschilderde olifant staan en voor wat kleingeld kun je door hem gezegend worden. In India heerst over het algemeen het idee dat “wat kleingeld” voor toeristen al gauw het tienvouwige is van de normale baksheesh en dus wordt er meteen op ons toegerend. Yvonne zwaait gauw met de kado gekregen zilveren Buddha om haar nek: doe geen moeite mensen, wij zijn Buddhist, haha.
Verderop worden bij de beelden van verschillende Goden kokosnoten geofferd, die door de makaken worden weggegrist en opgegeten. De tempel verschilt niet zo heel veel van andere die we al gezien hebben, hoewel de rijk bewerkte toren bij de ingang erg indrukwekkend is.
’s Middags kijken we bij de rivier, waar mensen zichzelf en hun kleding wassen, maar ook vissen, zwemmen en nog meer heilige beelden vereren of gewoon gezellig zitten te kletsen.
> Op Weg naar Mysore
14-12-2009 We nemen een snel Indiaas ontbijt van warme rijstkoeken bij de busstand en stappen dan in de bus naar Hospet, waar we overstappen op de bus naar Mysore, een rit van bijna twaalf uur. Dat weten we van te voren nog niet, maar dat is zoiets waar je in India altijd gedurdende de ervaring achter komt: je zit in de bus en wacht tot je er bent. Dat kan elke tijd zijn vanaf nu.
Ergens halverwege staan we ineens stil, in een rij van ander verkeer. We hadden al eerder gemerkt dat er wat aan de hand moet zijn en met weinig hoop op een begrijpelijk antwoord vragen we de kaartjesverkoper wat er te doen is. Met moeite brengt hij het woord “strike” uit. Van een medereiziger horen we dat het een staking van de boeren is, maar meer dan dat kan hij ons ook niet duidelijk maken. Iedereen verlaat de bus en we vrezen dat het wel eens lang kan gaan duren. Na een half uur komt iedereen weer aanrennen en blijkt er weer gereden te worden. Er wordt wat geschreeuwd als we een bepaald kruispunt over gaan, maar dat is het dan. Tot we een kwartier later weer stil staan. Dit keer duurt het minder lang en zien we ineens allemaal blij kijkende mannen met groene sjaaltjes langs komen rijden op trekkers: vast de boeren. Blijkbaar hebben ze hun zin gekregen in wat voor kwestie dan ook, en nieuwe hoop dat er best wel wat te bereiken is als je maar gaat staken. Dat soort ideeën zullen we wel nooit gaan begrijpen.
We zijn behoorlijk geradbraakt als we aankomen en hebben medelijden met de chauffeur en de kaartjesverkoper, die morgen weer hetzelfde eind terug moeten.
Als we de matrassen voelen in onze hotelkamer zijn we de lange dag in één klap vergeten: die zijn zo zacht dat we ons bijna niet meer in India wanen.
Hoe is het mogelijk, dat dit soort dingen blijkbaar gewoon verkrijgbaar zijn in dit land en wij toch altijd op een plank moeten slapen! Misschien zouden wij reizigers dáár eens een keer voor moeten staken!
15-12-2009 Mysore blijkt een aangename en schone stad te zijn, met enorm veel mooie gebouwen uit de Engelse tijd. We wandelen rond en genieten van dit stukje India, dat weer zo anders is dan de rest wat we gezien hebben. Ook gaan we naar het Railway-museum, waar we zelfs de luxe wagons van de Koningin bekijken.
16-12-2009 Jammer genoeg laat de zon het vandaag helemaal afweten, geen goeie dag voor mooie foto’s dus. 
We kijken even op de markt rond, waar naast de gebruikelijke spulletjes ook de speciale Mysore wierook en olie verkocht wordt, en maken er verder een werkdag van.
17-12-2009 Ook vandaag is het grijs buiten. ’s Ochtends gaan we naar het beroemde paleis van Mysore, werkelijk een juweel van een gebouw aan zowel de buiten- als de binnenkant. De versierde vloeren, muren en plafonds zijn prachtig.
’s Middags stappen we in de voor Indiase begrippen bijzonder snelle trein naar Chennai, waar we maar één nachtje blijven, om gauw verder Tamil Nadu in te trekken.
> Meer Info
Op onze India info pagina is veel nuttige informatie te vinden over India en bekijk ook eens onze Karnataka Photo Gallery 1 en Karnataka Photo Gallery 2.