Grensperikelen aan de Had Lek - Cham Yaem border
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Op Weg naar Cambodja
(Omdat het anders ook zo saai zou zijn leuken we dit verhaal wat op met een paar plaatjes van Ko Mak en Koh Kong.)22-02-2008 Na een aantal zeer relaxte dagen op Ko Mak, een eiland waar het massatoerisme nog niet is doorgedrongen, zien we uit naar het ontdekken van een nieuw land. We hadden er in onze reisgids al over gelezen en ook door andere reizigers waren we al gewaarschuwd voor de "scam-bus" van Bangkok naar Phnom Penh. Op alle mogelijke manieren zou je door met deze erg goedkope bus te reizen een poot uitgedraaid worden, zodat je veel tijd en geld later ineens zou snappen hoe die tickets zo "cheap" konden zijn.
Gelukkig zitten wij al zowat aan de grens als we na 3 uur varen van de Ko Mak- boot stappen en dus gaan we op eigen gelegenheid die kant op. 
Dit betekent dat we op het busstation van Trat een minibus nemen en in tegenstelling tot berichten van collega-reizigers en onze eigen ervaringen in eerdere minibus-avonturen rijdt ons chauffeurtje helemaal niet belachelijk hard en komen we een uur later nog steeds happy en uitgerust aan in Ban Hat Lek.
> De Grens
Zodra de bus stilstaat wordt de achterklep opengetrokken en verdwijnen onze tassen op de houten duwkar van één of andere Cambodjaan. (zie hier oplichterspraktijk 1: na deze zogenaamde service wordt uiteraard de hand opgehouden) Ah... ook hiervoor zijn we gewaarschuwd en zo snel mogelijk werken we onszelf het busje uit. Wij vinden deze tassen-vervoersservice niet echt noodzakelijk voor 100 meter en ook lichtelijk aan de prijs voor 5 dollar, dus zonder iemand een blik waardig te keuren tillen we beiden onze tas van de kar en al gauw staan we aan het "departure-loket".
De Thaise beamte wijst ons nog even vriendelijk op het feit dat we nog 1 keer gratis Thailand in mogen zonder visum en als we onze stempels hebben gekregen lopen we langs het prikkeldraad het niemandsland in. En dan:
Een mannetje begint met ons mee te lopen. "You go Cambodia?" Nee joh, wij gaan naar China. O, niet hier? Dan zijn we aan de verkeerde grens. Grap wordt gewaardeerd, maar we blijven stroop aan de kont houden. Gedrieën ontwijken we dus de bedelende man met één been en zijn zoontjes die al in geen maanden een douche gezien lijken te hebben. Gelukkig komen de Cambodjaanse loketjes gauw in zicht en worden we door onze nieuwe vriend daarheen gedirigeerd. Of we ons paspoort maar aan hem willen geven. Nou, nee dus. In dat geval haalt hij alvast visa-aanvraagformulieren voor ons, die we beleefd weigeren, om onze eigen papiertjes te gaan regelen. Natuurlijk wordt ons bij het invullen herhaaldelijk hulp aangeboden. (zie hier oplichterspraktijk 2: na het helpen mag je 7 dollar aftikken)
Als we de keurig ingevulde formuliertjes, de vereiste pasfoto en onze paspoorten even later afgeven vertelt het dikke hoofd achter het glas doodleuk dat betalen nu alleen in Thai Baht kan. 1200 pp om precies te zijn. (oplichterspraktijk 3: grofweg 10 dollar extra rekenen bovenop de standaardprijs van 20 dollar per persoon) Wij hebben onze Baht vanochtend echter keurig 
opgemaakt, omdat we voorlopig niet meer naar Thailand gaan en we ons visum in dollars zouden kunnen betalen. We proberen nog wat, maar het loketje schuift onverbiddellijk dicht en we worden terug Thailand in gestuurd om bij de automaat aldaar Baht te gaan halen.
Na het nog 2 keer trotseren van het niemandsland gaat het verder redelijk soepel. Wel wordt er weer aangedrongen op hulp bij het invullen van de "departure-card" en het lenen van een pen (geldklopperij 4 en 5) en wordt er al geïnformeerd hoe we zo meteen naar Koh Kong willen (taxi, motorbike) en of we morgen naar Phnom Penh willen. Of Sihanoukville dan? Een tempel? Waterval?
> Taxi naar Koh Kong
Als we eindelijk ons plaatjesboekje terug hebben, mét een nieuwe sticker erin kunnen we meteen met de taxi. Voor 300 Baht ( = 9 dollar, voor 10 kilometer). Ja dahag, we hebben net 90 kilometer gedaan voor minder dan dat. Ja, maar die meneer heeft het net ook betaald om hier te komen. Nou... wij kennen die meneer niet en wij vinden het te veel. Okee, dan mag het wel voor 10 dollar. Huh?! (oplichtpoging 6 en 7) We besluiten eerst maar een eindje hier vandaan te lopen, maar al na een paar stappen kan de taxi ineens voor 5 dollar gaan rijden. Aangezien al deze mannetjes hier een soort van erg bijzondere "gezamenlijke onderneming" lijken te hebben, douane-beamtes incluis, en wij
toch nog een behoorlijk eind van het stadje zitten, nemen we dit aanbod aan om hier maar zo snel mogelijk weg te komen.
Eenmaal in de auto blijken de heren ook een goedlopende bank te hebben, want we kunnen wel geld bij ze wisselen, uiteraard tegen een passend tarief. (nummer 8) Als ze ook met hun reisburo ("you go Phnom Penh, Sihanoukville? Temple?") bij ons bot vangen wordt de volgende truc uit de kast gehaald. (nummer 9) Zij weten een veel beter guesthouse dan die waar wij heen willen (en waarvan zij uiteraard comissie krijgen als wij de kamer nemen). Of we daar eerst even willen kijken. Om ze nog enigszins te vriend te houden stemmen we toe in kijken, maar pech voor hen: dit guesthouse is vol.
Iedereen lijkt er nu zijn buik van vol te hebben en zonder zeuren worden we bij "ons" guesthouse gedropt. Wegens gebrek aan kleine briefjes geven we 10 dollar, die meteen in een broekzak verdwijnt. Uhm... ja... graag 5 terug. En daar komtie dan; de klassieker, hou je vast (de Azië-ganger heeft inmiddels nummer 10 herkend): het blijkt toch ineens 5 dollar per persoon te zijn wat we hebben afgesproken. Beiden maken we duidelijk het niet over onze kant te laten gaan en na wat morren krijgen we de 10 dollar terug, die we snel voor "kleiner" wisselen bij de balie van ons guesthouse. Of ze dan wel nog even commissie van de eigenaar kunnen vangen. Nou, dat zoeken ze lekker maar zelf uit. Wij zitten al in onze kamer: welkom in Cambodja!
Eén van bovenstaande winkeltjes net na de grens verkoopt frisdrank. De ander verkoopt iets anders: benzine per liter. En wij maar denken dat die cola zo lang over datum is dat 'ie verkleurd is.