Cambodja Reisverslag: het zuiden
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Eerste dag in Cambodja
23-02-2008 Bijgekomen van alle grensperikelen van gisteren gaan we vandaag vol goeie moed Cambodja in. Om 8 uur worden we bij het kantoortje verwacht waar we gistermiddag 2 kaartjes hebben gekocht voor de bus naar Sihanoukville. We zullen dan op de motorbike-taxi naar het busstation worden gebracht, op kosten van het bedrijfje, zodat we om kwart over 8 de stad uittuffen. Tegen acht uur verzamelen meer mensen hier, hoewel we anderen ook wel op eigen gelegenheid achterop een motortje zien hoppen en richting het station verdwijnen. Ach, wij hebben geen haast en wachten wel af. Om 10 over 8 komt er ineens toch een bus voorgereden en daar moeten wij in, samen met nog enkele wachtenden. O nee, toch er weer uit. Nee, wij moeten nog even weer gaan zitten. Uhm... of toch... nee, NU snel-snel op de motorbike-taxi, tóch naar het busstation. Chaos alom, wát een organisatietalent hebben deze mensen, maar even later zitten we toch nog in de goeie bus.De armoede meteen buiten Koh Kong is enorm. Mensen wonen in houten hutjes, zonder enig sanitair en zonder water. Wonder boven wonder rijden we over een splinternieuwe weg van nog geen 2 jaar oud. Ook de grote, betonnen brug over een rivier is nog maar net klaar en vormt een groot contrast met de triestige omstandigheden van de mensen in deze omgeving. Een uurtje later komen we aan bij een tweede brug, maar deze is nog in aanbouw, met financiële steun van Thailand. De bus wordt op een zijspoor gezet, de oude weg, niet meer dan een zandpad eigenlijk. Of we allemaal ons hele hebben en houwen uit de bus willen sjouwen en naar de "ferry" willen lopen, even verderop.
Ferry is wel een heel groot woord. De veerboot van ongeveer 5 bij 6 meter bestaat uit een zelfgetimmerd vlot met twee enorme dieselmotoren aan de zijkant en grote lekkende kieren tussen de planken. Samen met 2 volgepakte auto's, 2 volledig uitpuilende minibusjes en nog zo'n 100 andere mensen drommen we op het bouwsel. We vinden het wel wat krapjes, maar ach, vooruit... We kunnen tenslotte zwemmen. De veerboot zelf heeft andere ideeën. Die komt eenvoudigweg niet van z'n plek met deze belading. Een man of 30 moeten er weer af en hup, daar gaan we. Als ook de anderen over zijn kunnen we verder in de nieuwe bus, die hier voor ons klaarstaat.
Een kilometer of 50 verderop blijkt nog een rivier, met ook weer een bijna voltooide brug. Bijna... Het hele circus gaat dus opnieuw, met als enige verschil dat de veerboot hier bestaat uit een veel kleiner vlotje, balancerend op twee losse bootjes en daar een motor achter gehangen. We redden het weer met droge voeten en verder gaat het weer. De vierde rivier is weer overspannen door een fonkelnieuwe en goed overrijdbare brug en als we nog een aantal Western-achtige stadjes gepasseerd zijn komen we aan het eind van de middag aan in Sihanoukville. Helaas is het weer niet helemaal wat we van een badplaats verwachtten, dus zoeken we gauw een beschut plekje.
> Sihanoukville
24-02-2008 Gelukkig laat de zon zich vandaag weer zien en we brommeren wat rond door de omgeving. Lopburi is blijkbaar niet de enige plaats met een apentempel. Ook hier, bij een tempel op een heuvel, lopen wilde makaken rond. De beesten zijn al net zo brutaal als hun Thaise soortgenoten. De was van één van de buren wordt zo van de droogplek getrokken en smakelijk opgekauwd. Als Peter met z'n vingers knipt om de boosdoener weg te jagen worden de tanden ontbloot en wild krijsend komt'ie op Peter af. Die moet het echt op een lopen zetten om niet gebeten te worden en vervolgens gaat de brutale aap er alsnog met een oranje t-shirt vandoor.
Wij nemen de tip van Petra ter harte: gewapend met een stok bekijken we de rest van de tempel, maar de apen keuren ons geen blik meer waardig.We dalen af richting de zee. De tegenstellingen van wat we in de omgeving van het strand zien zijn enorm. Flitsende, splinternieuwe resorts staan pal naast armzalige hutjes zonder water, stroom, of wat voor voorzieningen dan ook. Een nieuw betonnen monster schiet de lucht in naast bouwsels waarvoor het woord schuur nog te goed is: de huisvesting van de Cambodjaanse bouwvakkers en hun gezin. Straks geven toeristen in dit hotel per nacht meer uit dan de bouwvakkers in een half jaar zullen verdienen.
We maken een korte stop op het strand, waar vieze verpakkingen van eten en drinken in de branding drijven, in contrast met de prachtige blauwe kleur van het water en het witte zand. Kinderen lopen al bedelend tussen de dikke, roodverbrande bierbuiken (al dan niet met enorme camera ervoor hangend) of iemand alsjeblieft een trosje bananen van ze wil kopen.
Al voor het middag is hebben we het door: Sihanoukville is geen plek voor ons. Morgen gaan we verder en we boeken alvast 2 kaartjes voor de bus naar Kampot. Hadden we gisteren al een heerlijke Khmer-soep gehad bij een straatstalletje, vandaag worden we weer aangenaam verrast door de Khmer Amok en -curry
> Naar Kampot
25-02-2008 Vroeg in de ochtend maken we de 2 uur durende trip naar Kampot. Verwonderd vragen we ons af waarom de auto's en busjes in dit land pikken wat ze door de Cambodjanen wordt aangedaan. Hoe komen sommige van deze, toch al ruim gepensioneerde, brikken nog vooruit?! Op één minibusje tellen we 15 mensen. Op het dak. Verschillende paren voeten steken door de open achterklep naar buiten en zo te zien zitten er binnenin het busje nog minstens 15 man, vrouw en kind. Mét bagage! Ook het vervoer met paard en wagen is hier nog heel gewoon, of een stel koeien voor een houten kar.
In Kampot struinen we over de markt, waar we op een kraampje de meest vreemdsoortige producten zien liggen naast het kraampje waar het net geslachte varken gewoon in onderdelen hangt te wachten op een koper en tegenover de kippen slacht- en kaalplukkerij. Van hygiëne hebben ze hier nog nooit gehoord en diervriendelijk staat klaarblijkelijk niet in het Khmer-woordenboek.We lopen nog wat door het centrum en langzaam verdwijnt het onaangename gevoel dat we op onze hoede moeten zijn. Een gevoel dat we sinds de oplichterspraktijken bij de grens aldoor gehad hebben, onder andere door het voortdurende geschreeuw van tuktuk-mannetjes en de verkoop- en bedeltrucks van alle andere mensen die we ontmoet hebben in Sihanoukville. De mensen in Kampot lijken oprecht nieuwsgierig en we vermaken ons prima.
's Middags pakken steeds donkerdere wolken samen en we schuilen in onze kamer voor de bakken met regen die uit de lucht komen.
26-02-2008 We hadden voor morgen graag een tripje naar Bokor geboekt, een verlaten spookstadje uit de jaren '20, bovenop een 
berg en omgeven door dikke jungle. Helaas is de zeer slechte weg erheen afgesloten, omdat er een nieuwe weg aangelegd wordt naar het in de nabije toekomst te realiseren 5-sterren resort. De tour kan alsnog doorgaan, maar voor de dubbele prijs, vanwege het smeergeld dat betaald moet worden aan de wegwerkers die het hek dan openmaken. Dat zien wij, ook met het oog op het aanhoudende minder mooie weer, niet zitten, dus kopen we in plaats daarvan buskaartjes naar Phnom Penh voor morgen.
Op de motor bezoeken we wat naburige dorpjes, onderweg voortdurend toegezwaaid en begroet door de lokale jeugd en zelfs volwassenen. Toch is het maar een troosteloze bedoening wat we zien, helemaal als het wéér gaat regenen.
> Phnom Penh
27-02-2008 We kunnen er weer één aan ons lijstje bijzondere ervaringen toevoegen! Te weten: 4 uur over een bijzonder hobbelige weg, in een bus zonder schokbrekers. Als je daar de belaging van zeker 10 fruit verkopende kinderen bij de lunchpauze (om kwart voor 10 's ochtends) bij optelt kom je op een niet echt aan geslaagd ritje.
Gelukkig doet het opgeklaarde weer aardig z'n best om er wat van te maken en inderdaad: zo kan Phnom Penh er best mee door... zo lang je neus en mond dichthoudt. Dat is zeker nodig tijdens het ritje op een moto-taxi (motortje), lekker Aziatisch met z'n drieën door het chaotische verkeer van de Cambodjaanse hoofdstad. Na afloop concluderen we dat we dit een toch wat té bijzondere ervaring vonden, maar we zijn in elk geval nog op tijd bij de Laotiaanse ambassade voor een nieuw visum.In het national museum bekijken we de Khmer-kunst van de voorbije 10 eeuwen. Zo zien we veel beelden die uit Angkor gered zijn, voordat de Rode Khmer zich erop kon uitleven.
28-02-2008 Tijdens het ontbijt in ons favoriete restaurantje valt ons oog ineens op een aanplakbiljet van een nieuw opgezet weeshuisje, waar ook Engelse les wordt gegeven aan de andere minder bedeelde kinderen van het dorp. We besluiten er later een kijkje te gaan nemen, maar starten de dag in het Tuol Sleng museum, de voormalige S-21 gevangenis van de Rode Khmer. Het is 
zeker geen museum voor gevoelige tiepjes en ook wij zijn onder de indruk van de sadistische manier waarop hier duizenden mensen zijn gemarteld en vermoord, onder wie ook kinderen.
Zowel de Wat Phnom, waar de geschiedenis van Phnom Penh begint, als de Psar Thmei, de nieuwe markt, zijn behoorlijke tegenvallers. Op de markt slaan we wel een paar kilo mandarijnen in en we gaan op zoek naar een tuktuk-mannetje dat weet waar het dorp Phum Boeng Chhouk ligt. Gelukkig hebben we een telefoonnummer van het weeshuisje bij ons en is onze man zo handig om onderweg nog een aantal keren te vragen en zo komen we uiteindelijk bij een houten huis, waar wat schoolbanken onder staan. Al van verre worden we enthousiast toegeroepen door de kinderen die er net Engelse les krijgen. Als iedereen z'n mandarijn op heeft leert Yvonne de kinderen en een leraar een Engels liedje, terwijl Peter met de andere leraar praat over wat ze allemaal doen met de kinderen, wat er is en vooral waar nog behoefte aan is. Dat laatste is niet gering, zoals we ook wel zien als we in huis rondkijken om te zien wat er nog mist. De verzorgmoeder van de weeskinderen slaapt met 4 meisjes en een klein jongetje in een houten bed, waar geen matras in ligt. de jongens en de 2 leraren slapen op de veranda, gewoon op de planken vloer. Speelgoed zien we niet en ook het eetgerei is zeer beperkt. We maken een lijst en spreken af over een ruime week terug te komen een paar dagen te helpen en spullen te brengen.
29-02-2008 Na een laat ontbijt gaan we eerst naar het nationaal paleis. Of we even 6 dollar per persoon af willen tikken. Nou, liever niet, maar het zal dan wel heel bijzonder zijn daarbinnen, dus vooruit dan maar... we leggen elk wel een Cambodjaans weekloon voor 
jullie neer. Niet dat 6 dollar enorm veel is, maar het bedrag is nogal buiten proporties in vergelijking met wat je voor andere dingen hier betaalt en helemaal in vergelijking met de Thaise prijzen voor attracties die nog in ons hoofd zitten. Het is binnen inderdaad erg mooi, maar het geheel haalt het niet bij z'n grote voorbeeld in Bangkok. Om 11 uur / half 12 gaan overal de deuren dicht en worden we naar buiten gedirigeerd: middagpauze.
We lopen wat rond op zoek naar iets te eten om mee te nemen in de tuktuk. We willen namelijk nog naar de Choeung Ek Killing Fields en die liggen een eind buiten de stad. Naarmate we de wijk inlopen zien de mensen er steeds beroerder uit. Hier en daar ligt een enkeling zelfs op straat. Zo zien we ook kinderen, vuil en alleen, op straat liggen. Onbegrijpelijk dat je 300 meter verderop 6 dollar betaalt om even rond te kijken, terwijl mensen hier minstens een week zouden kunnen eten van dat bedrag. We zouden wel wat willen doen om ze te helpen, maar ja: wie help je dan, en hoe? We geven al regelmatig iemand die dat nodig lijkt te hebben een banaan, met name kinderen. Verder dan dat lijkt er weinig te beginnen, zeker als je de taal niet spreekt. We vinden eindelijk eten en meteen daarna een tuktuk-meneer die ons wel wil vervoeren voor een schappelijke prijs.
Onderweg zien we nog meer ellende: enorme sloppenwijken staan overal verborgen achter een rij redelijk mooie huizen. En Choeung Ek is nou ook niet bepaald een plek om van op te vrolijken. Je wordt er stil van als je beseft hoe enorm veel leed hier geleden is, van hoeveel mensen de resten hier nog altijd liggen. Nog steeds worden er stukken bot gevonden en flarden van half vergane kledingstukken liggen verspreid over het terrein. In een speciaal gebouwde toren liggen de schedels van bijna 9000 hier vermoorde mensen opgestapeld. Onvoorstelbaar!
> Verder naar Battambang
01-03-2008 De weinige bezienswaardigheden van Phnom Penh hebben we in de afgelopen paar dagen wel gezien, dus de tassen worden weer op de rug gehesen en met de bus van 8 uur slakken we door de ochtendspits de stad uit.
We volgen de Tonlé Sap rivier richting Battambang al een tijdje als we ineens stoppen. De bus keert om en rijdt dezelfde route terug. We krijgen de wildste fantasiën over de reden van deze plostelinge ommekeer, maar we houden het toch maar op een verkeersopstopping door werkzaamheden verderop en omdat de chauffeur duidelijk een andere route zoekt lijkt dit inderdaad de enige logische verklaring.We rijden steeds smallere straatjes door, op aanwijzing van de mensen aan de kant van de weg aan wie onze chauffeur advies vraagt en baggeren zelfs door zandweggetjes, tot we uiteindelijk niet verder kunnen en weer moeten keren. Gelukkig wordt deze hele tour weer vergezeld door de kneiterharde Khmer-muziek van een karaoke video-cd, dus wij kunnen onze lol niet op dat de 5 uur durende rit nu met nog minimaal een uur verlengd wordt. Uiteindelijk krijgen de andere mensen in de bus ook door wat er aan de hand is en wordt het wat onrustig om ons heen, maar dan lijken we alweer op een normale weg te zitten. Al gauw hebben we door dat dit precies dezelfde weg is als die we een dik uur geleden verlaten hebben en het lijkt erop dat ons hele ommetje voor niks is geweest. Tot Battambang zien we namelijk niks vreemds onderweg. Jammer genoeg begeeft de dvd-speler het na een tijdje en moeten we het verder zonder karaoke stellen, maar onze Cambodjaanse medepassagiers compenseren het gebrek aan geluid vrij aardig.
De middag is al ver voorbij als we in Battambang bij onze nieuwe slaapplek aankloppen, maar wat we nog van de stad zien bevalt ons wel.
> Meer Info
Op onze Cambodja info pagina is veel nuttige informatie te vinden over Cambodja en neem ook eens een kijkje bij onze Zuid-Cambodja foto's.