India Reisverslag: Aravalligebergte
> Klaar voor India
21-12-2013 Wij zijn er klaar voor! Alle bagage voor Shakti kan uiteindelijk mee, dankzij de extra tien kilo die we mee mogen voor Vera. Ideaal… zo’n kleine mee op reis. Het is even lastig bij het overstappen op Utrecht centraal, met zoveel kilo’s en een buggy, maar eenmaal op Schiphol maken we voor het eerst eens gebruik van zo’n burgerlijk karretje, waar je bagage zo fijn op kan. Na het inchecken zijn we van de meeste spullen tijdelijk verlost. Op naar de priority rij voor de scan, hekje open en meteen aan de beurt… ideaal… zo’n kleine mee op reis.
In de wachtruimte begint het al goed met onze Indiase mede-reizigers: “Can I take picture of baby?” De baby beslist anders. Die keurt de paparazzi geen blik waardig en gaat haar eigen weg. Zodra het boarden begint ontstaat er onmiddellijk een enorme rij. We hoeven echter nog geen seconde te wachten. Komt u hier maar hoor: priority boarding. Hadden we al gezegd “ideaal… zo’n kleine mee op reis”?Tijdens de take-off valt Vera in slaap. Dit is echter niet van lange duur, want ze wil alles zien en meemaken en we maken menig tour door het vliegtuig. Zowel de landing als het claimen van de bagage verlopen voorspoedig, hoewel we in eerste instantie één van de handbagagetassen achter laten in het vliegtuig. Die met de paspoorten, visa, pasjes en voor duizenden euro’s camera’s en apparatuur erin. Oeps. Gelukkig ligt de tas tien minuten later, als het vliegtuig eindelijk leeg is, nog altijd in het bagagevak op ons te wachten.
Al snel zitten we in een prepaid taxi naar ons guesthouse in Gurgaon. Overal ruikt het weer als vanouds naar houtvuur en verbrand plastic. We verblijven op een heerlijk rustige plek, nabij het hectische Delhi, maar erg lastig te vinden, aangezien niks is aangegeven en het midden in een chique woonwijk ligt. Nadat we iemand uit bed hebben gebeld worden we verbaasd aangekeken. Of we een reservering hebben. Uhm… ja, die ene die we nog via de mail bevestigd hebben een paar weken terug. De baas wordt uit bed gebeld, maar die weet blijkbaar ook van niks. Gelukkig is er nog een kamer vrij van het geboekte soort, maar van slapen komt voorlopig nog even niks. Vera heeft geen zin om te kalmeren en gilt nog een uurtje. Het Deryan slaaptentje staat er werkeloos bij, tussen ons in lijkt haar een betere plek, waar ze dan uiteindelijk ook in slaap valt.
22-12-2013 Na een erg kort nachtje zitten we om twaalf uur in de taxi naar het Gurgaon treinstation. Ruim op tijd om de trein van half twee te halen, zo denken we. Zelfs met deze verkeerschaos. Vera kraait van plezier om de koeien, honden en vogels, bussen, autoriksja’s en vrachtauto’s die ze ziet. Ze lijkt India nu al minstens zo mooi te vinden als wij. Al om kwart voor één staan we op het perron.
Na een half uurtje wachten met een steeds groter wordend publiek, komt de trein er (zo vroeg?) al aan. Pas tegen de avond, als we de tickets nogmaals bekijken om te achterhalen wat ook alweer de aankomsttijd zou moeten zijn, komen we erachter dat de trein eigenlijk om half één al vertrokken zou zijn, ware hij op tijd geweest. De Goden zijn blijkbaar met ons.
Het valt ons op hoe India veranderd is sinds ons eerste bezoek vijf jaar geleden. Overal verschijnen strakke reclameborden, de metro wordt steeds verder uitgebreid, het aantal shopping malls groeit aanzienlijk en de sari verdwijnt steeds meer uit het straatbeeld. Zeker in de grote steden wordt traditionele kleding alleen nog maar door de laagste kasten gedragen en spijkerbroeken zijn er overal en in grote aantallen, zowel bij mannen als bij vrouwen. Later deze reis zien we in de dorpjes dat het daar echt nog heel anders is, maar het zal waarschijnlijk een kwestie zijn van tijd tot ook daar de spijkerbroek z’n intrede doet.
Ook treinen zijn duidelijk niet dé plek voor Vera om te slapen en redelijk oververmoeid doen we het laatste stuk. Tot ze van een medepassagier een heerlijke appel krijgt. Kan ze die eten dan, met schil en al? Blijkbaar wel. In een mum van tijd is hij verdwenen, ook al heeft ze nog maar twee en een halve tand. Blijkbaar zat er nieuwe energie in. Of was dit misschien een appel uit Goa?
Na de laatste etappe van deze enorme reis, een korte taxirit naar Pushkar, zijn we weer thuis, in onze vertrouwde kamer met morgen weer uitzicht over de prachtige heuvels die deze plek omringen. Snel eten we nog wat en dan duiken we erin.
> Weer in Pushkar
23-12-2013 In ons hoofd was Pushkar zo’n rustige plek met overal gladde wegen. Met de buggy naar buiten dus. Echter, binnen vijf minuten zijn we alweer terug om hem om te ruilen voor de rugdrager. Soms hebben mensen zo’n selectief geheugen.Na een kwartier slalommen tussen koeien, hun vlaaien, toeterende motortjes en verkopers door zijn we aan de andere kant van het dorp, waar we onmiddellijk Ramsingh tegen het lijf lopen. Hij neemt ons mee naar het nieuwe onderkomen van Shakti: de Indiase variant van Villa Kakelbont. De kids lijken meteen uit alle hoekjes van de wijk te komen en zijn erg enthousiast om Vera te zien. Vera is iets minder enthousiast en wil het liefst IN mama kruipen. Dit verandert ook de komende drie kwartier niet, dus we houden het bij een kort bezoek voor vandaag.
24-12-2013 Tijd om de meegenomen spulletjes uit Nederland te brengen bij Shakti en nader kennis te maken met nieuwe kinderen, die inmiddels ook vier of vijf zijn en naar school gaan. Bij de “kleintjes” op de bovenverdieping durft Vera mama af en toe wel los te laten en speelt ze lekker mee. Beneden wordt tegenwoordig dagelijks lesgegeven door een Indiase leraar die wat bijklust.
’s Avonds gaan we op visite bij de familie Luhar, bestaand uit Ganga, Asha en hun ouders en broers en zussen. We krijgen het heerlijkste eten voorgeschoteld en uiteraard chai, Indiase thee. Helaas wordt onze vraag of de meisjes na de basisschool nog naar de secondary mogen negatief beantwoordt. Na jaar zeven houdt het voor hen op. Helaas, ze zijn allebei zo slim en hebben zoveel mogelijkheden. De teleurstelling is op hun gezicht af te lezen, maar vader is vastbesloten. This is India.
25-12-2013 Vandaag is het tijd voor de kunstlessen die Yvonne heeft voorbereid. Het maken van een fantasiedier blijkt voor deze kinderen een erg moeilijke opgaaf. Ze kijken om zich heen en… vragen dan om in boeken te mogen kijken om dieren na te tekenen. Daarna komen steeds mooiere en bijzonder gedetailleerde dieren op papier. Een heel andere benadering dan die van de kids uit groep 3/4 in Nederland, die meteen aan de slag gingen en allemaal al een idee leken te hebben wat ze zouden gaan maken, of anders gewoon begonnen om wel te zien waar ze uit zouden komen. Vol belangstelling worden na afloop de foto’s en in Nederland gemaakte fantasiedieren van Yvonnes klas bekeken.
Na de maaltijd, die Ramsingh voor ze gekookt heeft, geven we de meegenomen kleding van Yvonnes klas mee aan de jongsten en nemen we voorlopig even afscheid van iedereen.
> Aravalligebergte
26-12-2013 Met chauffeur Anil gaan we op weg naar Ranakpur. Na drie uurtjes “snelweg” nemen we een afslag naar een bochtige weg vol kuilen, maar de uitzichten over de heuvels en bossen zijn prachtig, net als de kleine dorpjes waar we doorheen komen. Hier halen de mensen hun water uit de put en wordt het zelfgebouwde waterwiel, bediend door twee ossen, nog volop gebruikt om het land te irrigeren. Hoewel de benzinemotor aardig op weg is om de ossen te verdringen.
De Ranakpur Jain tempel is mooi, maar minder indrukwekkend dan we verwacht hadden. Zijn we verwend met alle tempels die we al gezien hebben in ons leven? Of missen we de levendige sfeer die er vaak in andere tempels is? Er gebeurt weinig hier. Toch is Vera groot fan van de enorme stenen olifant in het midden en dwalen we ruime tijd tussen de vele marmeren zuilen door. De schaduwen vallen elke paar minuten weer anders en steeds zien plekjes er daarom weer nieuw uit.Nog een kwartiertje slingeren we door de heuvels naar hotel Aranyawas, waar we een fantastisch huis hebben, tussen eeuwenoude bomen, met uitzicht over de heuvels en de rivier beneden. Terwijl Vera een laat middagslaapje doet genieten wij op het balkon van de natuur: vogels en apen gaan van tak naar tak.
27-12-2013 De weg naar Khumbalgarh fort toe is zeer de moeite waard en misschien nog wel mooier dan het fort op zich. Overal zijn kleinschalige boeren aan het werk, in het dorpje Saira is de markt in volle gang en kinderen roepen en zwaaien ons toe. De landschappen door de heuvels zijn schitterend en doen haast Birmees aan, alsof dit gebied al eeuwen niet veranderd is. Het is een heerlijke dag, waarop we weinig toeristische highlights, maar des te meer geweldige, simpele dingen zien. Eén van de mannen die naast de weg aan het werk is brengt ons, lopend, naar zijn dorpje toe. We ontmoeten zijn familie en kijken binnen in het eenvoudige huisje, waar graan gemalen wordt met een heuse molensteen. Vera vindt vooral hun geiten en buffel interessant.
> In en om Udaipur
28-12-2013 We verlaten de Aravalli heuvels en maken een prachtige rit door het dorpse gebied rondom Udaipur. Boeren ploegen hun land om, vrouwen halen water bij de put en ook hier zien we weer veel waterraderen, die bediend worden door ossen.
We nemen een kijkje in de levendige Eklingji tempel en het prachtige meer er pal achter en daarna bij de rustige Sas Bahu tempel, die niet meer in gebruik is, maar minstens even mooi aan het water ligt. In Udaipur nemen we onze intrek in één van de vele verdiepingen tellende hotels met dakterras. Het uitzicht over de ghats is super en we brengen hier de hele rest van de middag door, genietend van heerlijk Indiaas eten.
29-12-2014 Na een ontspannen ochtendje op het dakterras van ons hotel gaan we met de auto op weg naar Shilpgram, waar deze week een festival plaatsvindt met folklore uit heel India. Blijkbaar ook een favoriet uitje onder lokale Indiërs, want het ziet zwart van de mensen. En allemaal willen ze wel even in Vera’s wang knijpen. 
Als we vervolgens terugknijpen vinden ze dat maar niks en snappen ze een heel klein beetje dat dit voor een jong kind ook niet leuk is. Een heel klein beetje. Helaas zijn er na elke bocht weer honderden nieuwe Indiërs, die dit nog niet weten. Na een uurtje of wat houden we het daarom voor gezien. Vera lijkt echter steeds minder onder de indruk van alle fysieke en verbale aandacht van India en lijkt zich ondanks de totale onderdompeling in dit nogal aanwezige land uitstekend te vermaken.
30-12-2013 In de nacht wordt Yvonne erg ziek. We lassen onze geplande dagtrip naar Dungarpur af en maken er een relax-dagje van. Laten de antibiotica z’n werk doen. Wel gaan we ’s avonds nog naar de culturele voorstelling in Bagore ki Haveli, waar we vijf jaar geleden ook zo’n leuke avond hebben gehad. Vera swingt lekker mee met de muziek en dans en gaat helemaal uit haar dak bij de poppenvoorstelling.
31-12-2013 Vandaag is het gelukkig al een stuk beter en gaan we weer op pad. Eerst naar de begraafplaats van de lokale “Royal family”, Ahar. Al sinds meer dan driehonderd jaar worden de maharadja’s en maharani’s hier begraven. Het is een prachtige verzameling oude cenotafen.
Vervolgens verlaten we de stad, om samen met chauffeur Anil zijn geliefde Rajastaanse platteland op te zoeken. De weg die we nemen heeft hij zelfs nog nooit gevolgd (waar internet al niet goed voor is) en hij is, net als wij, blij verrast met wat hij ziet. Geweldig mooie, golvende landschappen met hier en daar kleine, authentieke dorpjes. Regelmatig stoppen we even om een praatje te maken of bij de mensen binnen te kijken. Anil blijkt niet alleen een prima chauffeur, maar ook een uitstekende gids en vertaler. In het dorpje Alsigarh loopt hij met ons mee, in een grote cirkel om het dorp heen, van boerderij naar boerderij. Een erg bijzonder kijkje in een zo andere wereld dan die van de Indiase steden, laat staan de Westerse wereld.
Was het in onze beleving vijf jaar geleden in Jodhpur totaal uitgestorven op oudejaarsavond, vandaag wordt ons door iedereen gevraagd wat we vanavond gaan doen en krijgen we een beetje de kriebels als de één na de ander ballonnen en slingers op zijn rooftoprestaurant ophangt. Tegen het eind van de middag schalt luide muziek van verschillende daken en om tien uur is de herrie oorverdovend. We kunnen elkaar in onze eigen kamer zelfs niet eens verstaan! Wonderbaarlijk genoeg slaapt Vera overal doorheen, zelfs de enorme vuurwerkbommen die van tijd tot tijd afgaan.
01-01-2014 Enigszins brak maken we de terugreis naar Pushkar, met halverwege een tussenstop bij Fort Anjana, in weer zo’n heerlijk dorpje net buiten Deogarh. Het fort ligt op een kale rots boven het dorpje en bestaat uit een prachtige facade, met daarachter de ruïnes van de oude kasteelvertrekken en tempel. Vanaf het randje van de tempel genieten we in stilte van onze op de markt gekochte lunch, uitkijkend over het platteland om ons heen. Dan gaat het verder naar Pushkar, waar onze rondreis eindigt, om nog een paar dagen bij Shakti door te brengen. Hier krijgen we te horen dat Ganga en Asha's vader zich bedacht heeft. Ze mogen toch een start gaan maken aan de middelbare school straks. Wat een geluk voor de meiden.
Ook brengen we nog een nacht door op de boerderij van Fiona en Praveen, enkele kilometers buiten Pushkar. De volgende dag worden we per kamelenkar teruggebracht naar Pushkar, waar we eerst nog Fiona's werkplaats bezoeken en afscheid gaan nemen bij Shakti.
Op vier januari gaan we in één ruk terug naar huis, een reis van vierentwintig uur. Van begin tot eind een enerverende gebeurtenis, met als hoogtepunten de honderden ratten op de rails onder de wachtende trein in Ajmer, de feestende kakkerlakken in de keuken van diezelfde trein, de luierexplosie van Vera bij aankomst in Delhi, die we in een donkere taxi zo goed mogelijk verhelpen en de koude terugkeer in Nederland. Als we ’s ochtends heel vroeg onze wijk inlopen suizen onze oren nog na van India en eenmaal thuis duiken we alle drie gauw ons bedje in. Ons India-avontuur is voorbij.
> Meer Info
Op onze India info pagina is veel nuttige informatie te vinden over India en neem ook eens een kijkje bij onze Aravalligebergte Fotogallery's en Udaipur Countryside Fotogallery's.