China Reisverslag: Centraal Yunnan
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Vliegen naar China
09-04-2008 Bij het herbevestigen van onze Vientiane-Kunming vliegtickets eergisteren werd in duidelijke cijfers voor ons opgeschreven dat we vandaag om 5 uur bij de luchthaven verwacht worden om in te checken voor onze vlucht om 6.30 uur. Vijf uur 's nachts ja! Het kostte ons dan ook wat moeite en iets meer dan het gebruikelijke tarief om een tuktuk-chauffeurtje over te halen ons te brengen, maar hij staat er keurig hoor, op de afgesproken 4.15 uur. Door donkere, lege straten rijden we in 10 minuten naar de luchthaven. De goeie rekenaar (en ook de minder goeie) weet nu dat we dus om even voor half 5 al voor de deur staan, de eerste klanten van vandaag. Van verschillende mensen hebben we gehoord dat Lao Airlines z'n vluchten standaard overboekt en met onze eigen ervaringen met Delta Airlines in ons achterhoofd willen we dan ook geen enkel risico nemen. We willen zeker zijn van ons plekje, tenslotte hebben we al 8 maanden langer op China moeten wachten dan de bedoeling was. Dat we daarvoor een half uurtje extra moeten wachten op deze bizarre tijd nemen we maar voor lief.
Bij binnenkomst in de redelijk nieuwe en moderne vertrekhal zien we een totaal uit de toon vallend, oud bord, waarop met de hand vluchtnummers en vertrektijden moeten worden bijgewerkt. Nog uit de tijd van de vorige vertrekhal, van meer dan 10 jaar geleden?
Onze vlucht staat er ook bij, maar met wel een hele vreemde vertrektijd: 13.30 uur. Zou het kunnen dat onze vlucht vertraagd is, wordt dit bord misschien niet meer gebruikt of is er een vergissing gemaakt? Er is nog niemand aan wie we het kunnen vragen, alleen een beveiligingsbeamte loopt rond en die spreekt geen Engels. Als om 5 uur de loketjes open gaan worden we meewarig aangekeken: "Kunming...?!?" Uhm... ja? Of we het dan niet gehoord hebben. Van de vertraging. Onze vlucht vertrekt nu pas om 13.30 uur. Hmm, dus toch geen vergissing. Uiteraard is er op dit tijdstip geen enkele tuktuk te bekennen en ons eigen mannetje is al een half uur geleden weer weggescheurd. Een dure taxi wordt voor ons gebeld, maar waarschijnlijk heeft het chauffeurtje medelijden met ons, want voor een prikkie wil hij ons wel terugbrengen naar ons guesthouse en 's middags weer hierheen. Of misschien is hij zo goedkoop omdat hij vrijwel niks ziet en daarom nooit z'n rijbewijs heeft kunnen halen. Op 20 meter afstand van het hek trapt hij hard op de rem en vraagt verschrikt of het hek wel open is. Dat geeft nog eens een vertrouwd gevoel!Even later kruipen we ons nog bijna warme bedje in, dat op dit uur van de dag nog niet is schoongemaakt en dus nog beschikbaar. Als we uren later weer op het vliegveld aankomen is het een stuk drukker dan vanochtend vroeg. Toch komen we uitgerekend de Chinese man tegen, aan wie de hele vertraging ook voorbij was gegaan en die dus met ons aan het loket stond vanochtend. We raken aan de praat en hij heeft wat suggesties van plaatsen die we zeker moeten bezoeken in China. Eén van die suggesties is tot onze grote verbazing Tibet. Even denken we dat we voor het eerst in ons leven een Chinees met humor ontmoet hebben, maar Yvonne oppert toch wat op haar hoede dat het misschien momenteel niet mogelijk is om Tibet te bezoeken. Deze man is echter bloedserieus en hij legt ons in geuren en kleuren uit dat je om in Lhasa te komen gewoon vanaf Chengdu kunt vliegen. We zijn met stomheid geslagen; zou deze in rode trui gehulde figuur, die we voor het gemak onze "rooie kameraad" noemen, werkelijk geen benul hebben van de hele toestand die zich momenteel in Tibet en de rest van de wereld afspeelt? Denkt hij echt dat China ons dáár nu binnenlaat? Ach, laten we die zeepbel niet stukprikken en ons wijselijk stilhouden. Bovendien weet je maar nooit. Wie weet is het een spion van Mao's opvolgers, die als taak heeft een reden te zoeken ons te weigeren het land in te komen. Zoals gezegd willen we nu eindelijk naar China, dus we nemen het risico liever niet.
Om precies 13.30 uur is het dan zo ver en stijgen we voor het eerst op in een propellorvliegtuig. We hobbelen en schudden wat en voor we er erg in hebben zien we de bergen en rijstterrassen van Yunnan onder ons steeds groter worden. Dan maakt al het groen plaats voor enorme betonnen monsters, gigantische woonwijken met dezelfde flatgebouwen: de buitenwijken van Kunming.Grote Chinese karakters overal; neonreclames; alles, alles te koop. Geen gammele, zelfgemaakte voedselstalletjes met huisgemaakte, zelfgefabriekte etenswaren, maar keurige restaurantjes van alle soorten die je maar wensen kunt. Geen vieze, lawaaiige motortjes en tuktuks met mannetjes die constant naar bleekneuzen schreeuwen of ze meewillen, maar geluidloze en geurloze electrische scootertjes, zelfs voor de politie. Geen plastic en ander afval overal waar je kijkt, maar smetteloze trottoirs, zonder losliggende stenen en opstakels. Geen muziek uit té grote boxen en te pas en te onpas roepen in een microfoon, maar georganiseerde drukte van keurig geklede Chinezen. Geen lawaai van buiten onze hotelkamer, of gegalm van andere gasten in de gangen, maar oorverdovende stilte... onnatuurlijk en heel eng! Dikke vloerbedekking en gordijnen die breed én lang genoeg zijn. Geen onophoudelijk gejengel van Lao of Thaise muziek. Hoe je in een paar maanden tijd aan de Zuid-Oost Aziatische, onafgebroken mishandeling van je zintuigen kunt wennen en hoe anders China dan is. We moeten even wennen.
> Kunming
10-04-2008 Door het verrassend schone Kunming gaan we al fietsend op zoek naar het Porsche Centre, om Treelo bij een 911 op de foto te krijgen. De afstanden zijn groot en op onze veel te kleine huurfietsjes komen we niet erg hard vooruit, maar het is voor het goeie doel en dus zetten we door. We zijn verrast dat alles hier zo goed in het Engels aangegeven wordt, zelfs veel verkeersborden zijn voorzien van Engelse tekst. In de buitenwijken worden de Engelse borden schaarser, om uiteindelijk helemaal te verdwijnen. Met
wat navraag-handen-en-voeten-werk komen we er uiteindelijk en aan het eind van de ochtend kunnen we weer een geslaagde opdracht van onze lijst afstrepen.Op het overbevolkte station, voorzien van alle treintijden en loketnummers, maar alles alleen in het Chinees, spelen we weer een spelletje Hints. Wij winnen, want mét de treinkaartjes voor onze doorreis naar Dali in de broekzak staan we al snel weer buiten. Toen we eenmaal wisten naar welk loketje we moesten gaan, bleek die van ons degene te zijn zonder rij met minimaal 30 Chinezen ervoor. Blijkbaar wil niemand naar Dali.
De rest van de dag besteden we aan het zoeken naar twee nieuwe lenzen voor de fotocamera. Over onze eigen zijn we nog steeds niet 100 procent tevreden en daarom willen we liever twee betere, met een kleiner bereik, die elkaar aanvullen. Ook deze missie slaagt uiteindelijk en we belonen onszelf met een bezoekje aan de Kentucky Fried Chicken.
Kunming is een waar koopparadijs gebleken, waar we keus hadden uit maar liefst 6 camerawinkels in dezelfde straat en waar dure
kleding en make-up als warme broodjes over de toonbank van de vele luxe warenhuizen gaan. In het centrum is grote belangstelling voor de modeshow van extreem chique bruidskleding en elke minuut zie je wel een glimmende auto van zeer bovengemiddelde waarde voorbijrijden, meestal in de kleur zwart. Als dit het communisme is, waarbij alles eerlijk verdeeld wordt en er voor iedereen werk is, waarom ligt pal voor die dure winkel dan een al maanden niet gewassen vrouw, met dikke klitten in het haar, huilend op de grond? En waarom zit even verderop een vader zonder armen met z'n driejarige dochtertje in de goot te bedelen, terwijl Chanel jurken en Levi's broeken aan hem voorbijlopen. Het gaat goed met China, dat zien we en we gunnen het ze zeker, na een tijd van grote armoede. Het zou echter fijn zijn als iedereen hiervan kon meeprofiteren, of als er minstens hulp zou komen voor hen die dat nodig hebben.
> Het Stenen Woud
11-04-2008 We zijn hier een beetje beland in de fase waarin je helemaal alleen naar de winkel mag voor een boodschap, die je moeder op een briefje heeft geschreven, dat je keurig afgeeft aan de mevrouw bij de kassa. Zo'n briefje met daarop "het Stenen Woud", maar dan in Chinese karakters, laten we op het station zien en we worden naar de juiste bus doorverwezen. De kaartjes worden voor ons gehaald bij één van de loketjes en bij ons gebracht. Wat een service hè?!
Door de verkeerschaos van de ochtendspits rijden we even later Kunming uit en over de splinternieuwe snelweg rijden we naar Shilin.
Anderhalf uur later zien we de eerste bijzondere rotsformaties opdoemen en nog een kwartier later staan we op een enorme parkeerplaats met touringcars vol Chinezen. Als we ons door het hele souvenir- en voedselcircus hebben heengeslagen en de torenhoge entreeprijs van 12 en een halve Euro per persoon hebben afgetikt mogen we het Unesco Werelderfgoed met eigen ogen aanschouwen. Gigantische, piekerige rotsformaties staan op korte afstand van elkaar en als je daar tussendoor banjert voel je je best heel klein. Dat is weer eens wat anders, na ons al bijna 5 maanden als reuzen tussen de Aziaten te hebben bewogen.We zien nauwelijks Westerlingen, maar des te meer Chinezen in grote groepen, die gezellig kakelend achter een opper-Chinees, voorzien van gekleurd vlaggetje, aanhobbelen. Toch zijn er hoekjes en paadjes genoeg waar we ons helemaal alleen wanen tussen de reusachtige rotsformaties. De tours doen allemaal dezelfde route en die gaat voornamelijk langs de paviljoens en souvenirstalletjes.
We hebben uitgebreid de tijd om onze nieuwe lenzen uit te proberen en de verschillende delen van het park te bekijken. Alles ziet er trouwens even keurig verzorgd uit, soms zelfs een beetje té.Een paar uurtjes later zijn we wel uitgekeken, want tja... het blijven stukken steen natuurlijk. In anderhalf uur bussen we dan terug naar Kunming en we leren de Chinese manier van doen steeds een beetje beter kennen. Staren is niet erg, je bent immers nieuwsgierig naar die witte buitenlanders met hun grote neuzen, die je normaal nooit ziet. Wat pakken ze nu weer uit kun tas, waarvan maken ze een foto en wat lezen ze? Even meekijken doe je niet stiekem, maar openbaar en zeer uitgebreid, terwijl je ondertussen even flink rochelt, maar je kwakje deponeer je wel keurig netjes in de prullenbak. Toch vinden we ze wel lief, ze zijn erg behulpzaam en lachen veel. We voelen ons eigenlijk nu al thuis!
12-04-2008 We vermaken ons nog een dagje in Kunming, shopstad bij uitstek en een cultuurshock op zichzelf, na Cambodja en Laos. Een passend fliter bij de nieuwe lenzen is gauw gevonden en ook een nieuw shirt voor Peter verdwijnt in de tas. Yvonne gaat voor het eerst in drie maanden weer naar de kapper, maar het Chinese vrouwtje kent weinig Engels, met als resultaat dat het kapsel een beetje té Chinees en aan de voorkant heel erg kort uitvalt. Terwijl we de omvang van de ramp met elkaar bespreken barst het vrouwtje na herhaaldelijk "o solly, I am zo solly" in tranen uit. Ach, zo erg is het nou ook weer niet hoor mevrouwtje. Het groeit wel weer aan.
We maken een zwerver blij met een oud shirt van Peter en als troost voor het mislukte kapsel kopen we nog een leuke broek voor Yvonne. Eén van haar broeken viel toch al haast in gaten uit elkaar, maar als je niet zo veel spulletjes hebt raak je zo gehecht aan alles, dat afscheid nemen lastig is.
> Op weg naar Dali
13-04-2008 Ruim op tijd nemen we, veelvuldig en van elke kant nieuwsgierig bekeken, plaats in de wachtruimte voor trein N808 naar Dali.
Elke trein heeft zijn eigen wachtrij en een half uur voor vertrek komt de trein binnenrijden en gaan de hekken naar het perron open. Bij elke genummerde wagon staat een strak-in-pak mannetje dat de kaartjes controleert en op elk kaartje staat welke plek de jouwe is, in het Chinees, dat wel. Maar zoals eerder gezegd zijn de mensen erg behulpzaam en al gauw zitten we. Wat bijzonder goed geregeld is alles weer en hoe georganiseerd en rustig gaat het eraan toe om 800 mensen een trein in te krijgen.Vanuit de trein krijgen we de kans de mooie heuvelachtige provincie Yunnan goed te bekijken. We zien leuke dorpjes met
lemen huizen en heel veel typisch Chinsese daken, goudkleurige velden met graan, groenbeboste heuvels en moderne steden. Het is verrassend hoe makkelijk de trein door bergachtiger gebied rijdt, door kilometerslange tunnels en over hoge bruggen. Italië en Oostenrijk zijn er niks bij.Als we na acht uur op een harde bank te hebben gezeten behoorlijk gaar de trein uitrollen gaan we op zoek naar bus 4, die ons volgens de reisgids in een half uurtje naar de oude stad van Dali zal brengen. We vinden echter geen bus 4 en ook niemand die begrijpt waar we heen willen. Dan ziet ons conducteurtje uit de trein ons staan en hij steekt 2 vingers in de lucht: duim en wijsvinger. Je zou verwachten dat we naar lijn 2 worden gestuurd, maar in China is alles anders en zelfs iets simpels als met vingers een cijfer aanduiden is hier niet zo makkelijk als het lijkt. Duim en wijsvinger omhoog betekent namelijk 8!
Op goed geluk lopen we het centrum van oud-Dali in en al snel zien we een guesthouse dat ons aanspreekt. Het nieuwe gebouw is heel knus in oud-Chinese stijl gebouwd, in een vierkant rond de binnenplaats, en de kamer die we aangeboden krijgen is de meest luxe die we de afgelopen 5 maanden gezien hebben. En dat voor 5 en een halve euro; we blijven dus.
14-04-2008 Dali is een leuke plaats en ons hotelletje blijkt een eindje buiten het toeristische centrum te zitten, lekker rustig. Als we onze gordijnen openschuiven zien we lokale mensen in klederdracht met grote manden op de rug naar de markt lopen, door de smalle, betegelde straatjes. Zo'n beetje elk huis heeft van die leuke rode lampions aan de deur hangen en van binnen klinkt op veel plekken Chinese muziek.
Onderweg naar het echte centrum wordt het steeds drukker met mensen die op de markt inkopen gaan doen. Eén mannetje is zo verbaasd over Peters lengte dat hij prompt een meetlint uit z'n broekzak trekt en Peter gaat opmeten. Wel 1.90 m!! Ja, dat wisten wij natuurlijk al. Toeristen zijn er nauwelijks, misschien is het niet het seizoen. We schooien wat over de markt met z'n vele kleurrijke vrouwtjes, die voornamelijk groenten verkopen, en doen daarna een geslaagde aankoop in de boekwinkel: een Engels-Mandarijn zinnen- en woordenboek. Regelmatig hebben we al met onze mond vol tanden gestaan in dit land waar nauwelijks Engels wordt gesproken. Al snel kunnen we een paar woordjes wisselen met enkele nieuwsgierige mannen die, gastvrij als ze zijn, Peter een sigaret komen aanbieden.
We kijken wat rond in het stadje met z'n authentieke huisjes en de prachtige poorten in de stadsmuur. Onderweg naar de drie pagodes begint het plotseling te regenen en we schuilen in onze relaxte kamer voor de regen. Gelukkig klaart het na een uur of wat weer op.
> Rond het Er Hai Meer
15-04-2008 Na een heerlijk ontbijt, met echt bruin brood, stappen we in de auto die we voor vandaag gehuurd hebben. In China mag je niet zelf rijden, dus we hebben er een chauffeur bij. Jammer genoeg duurt het even voor deze meneer door heeft dat wij niet komen voor attracties als de felgekleurde kabelbaan naar de kleurrijk verlichte grot in de berg en het nagebouwde Bai-huis, maar dat we liever de echte Bai huizen bekijken, waar de verf afbladdert en de varkens over het erf rondscharrelen. Het zal er wel mee te maken hebben dat hij bij al deze geweldig mooie attracties een commissie krijgt van de belachelijk hoge entreeprijzen. Volgens hem is er in het eerste dorpje, Xizhou, geen lokale markt (zonder entreekaartje), dus volgen we de stroom vrouwtjes met uitpuilende manden op de rug in omgekeerde volgorde om de markt zelf te vinden. Grote strooien, versierde hoeden waar Bea jaloers op zou zijn en kleurrijke klederdracht bepalen het straatbeeld en de producten variëren van gember en anijs tot levende kippen en vissen.
In Shuanglang, een dorpje aan de overkant van het meer, staan we net nieuwsgierig door de poort van één van de in een vierkant gebouwde huizen het erf op te gluren, als de eigenaresse thuiskomt. We worden binnengevraagd en krijgen de familiefoto's van de vrouw des huizes te zien. Ondertussen zit opa zich te vergapen aan Peters blauwe ogen. Als de foto's op zijn is het tijd om verder te gaan, want ook mét Chinees taalboekje is het onmogelijk een gesprek te voeren.In Wase, het volgende dorp dat we aandoen, hebben we geluk. Er blijkt net een jaarmarkt (of zoiets) aan de gang te zijn, waarvoor iedereen zich op z'n mooist heeft uitgedost en waar de hele omgeving voor lijkt uit te lopen. Tijd om tanden te laten trekken of een nieuw kunstgebit te laten aanmeten op straat of weer eens een keertje naar de kapper te gaan.
In de hele wijde omgeving zijn mensen bezig graan en een soort bonen te oogsten. De oogst wordt op straat uitgespreid en terwijl auto's en paardenkarren er rustig overheen rijden wordt het kaf van het koren gescheiden, gedorst en meer van die ouderwetse dingen waarvan wij echt geen verstand hebben, maar die er wel leuk uitzien. In Haidong, wat zoveel betekent als "ten Oosten van het
Meer", stappen we uit om het eens wat beter te bekijken. We begrijpen nu waarom we dit in Nederland nu anders doen: pfff wat een werk!Het laatste stuk weg, om het rondje om het meer compleet te maken, is afgesloten en dus worden we over een soort muilezelpad de bergen over gestuurd. Hier zien we naast paard- en wagen ook mensen die zelf voor hun kar met stro of graan lopen sjouwen en erg eenvoudige dorpjes van leem. Na een half uur hotsen en klotsen zien we weer geasfalteerde weg en dan zijn we al gauw weer in Dali.
16-04-2008 We slapen uit, ontbijten en dan vindt Yvonne het tijd wat aan het mislukte kapsel te laten doen. Europees haar knippen lijkt echter toch een vak apart en hoewel we beiden ons best doen elk plukje dat eraf moet aan te wijzen zegt het meisje "yes", terwijl ze "no" doet. Uiteindelijk neemt Peter de schaar maar van haar over om de schade nog een beetje te beperken en het is maar goed dat we pas uren later in ons vertaalboekje zien staan: "I should never have let you near me!"
De rest van de dag genieten we van het uitzicht op de bergen, de drukte rond de markt en relatieve rust op het dorpsplein en we relaxen wat.
Kunming neon reclame filmpjeHet Kunming neon reclame filmpje zal hier te zien zijn |
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live mee te kijken naar de meest wanstaltige Neon-reclames in Kunming.
> Meer Info
Op onze China info pagina is veel nuttige informatie te vinden over China en neem ook eens een kijkje bij onze Centraal Yunnan foto's.