Filipijnen Reisverslag: Visayas
| Dit reisverslag is het laatste deel van twee reisverhalen, beiden gemaakt tijdens een rondreis door de Filipijnen. |
19-12-10 Terminal 3 is overduidelijk een terminal voor binnenlandse vluchten. Door de gigantische rijen duurt het bijna een half uur om er alleen al binnen te komen. Daarna mogen we aanschuiven in een nieuwe rij voor de check-in, en dat terwijl we al online ingecheckt hebben.
Gelukkig vertrekken we keurig op tijd, en tijdens de korte vlucht hebben we aan boord een “Christmas-song Trivial”, met leuke Cebu Pacific Airlines artikelen als prijs. Alleen daarvoor zou je toch al met Cebu willen vliegen! De luchthaven van Tagbilaran bestaat uit een klein gebouw, dat meer weg heeft van een gewoon huis, met de kleinste lopende band die we ooit gezien hebben. Zo duurt het maar een paar minuten voor iedereen z’n bagage heeft en ook wij staan al gauw buiten.
Na het inchecken in ons hotel huren we in een achterafstraatje een motor en we rijden erop naar Panglao eiland, waar de mooiste stranden van het eiland zich bevinden. Wij stoppen bij een vervallen resort aan een fotogenieke baai, maar helaas hangen er donkere wolken. Toch is het hier ook nu erg mooi, maar iets minder fotogeniek.
We gaan nog kaartjes voor de boot kopen, voor als we woensdag naar Negros oversteken en treffen een enorme chaos aan in de vertrekhal. Overal staan rijen mensen die informatie vragen aan loketjes en balies en overal krijgen mensen hetzelfde te horen: op de boot van vandaag zijn geen plekken meer beschikbaar. Morgen gaat de volgende boot. Gelukkig hebben wij nu onze kaartjes al en hoeven we woensdag niet bang te zijn achter het net te vissen, zoals veel mensen hier vandaag duidelijk doen.
20-12-10 Op de motor vertrekken we naar de Chocolate Hills, maar onderweg stoppen we regelmatig om van al het moois te genieten dat Bohol te bieden heeft. Zo zien we vissers bezig met hun kleine, houten banka’s aan de waterkant en boeren planten de nieuwe rijst op hun akkertjes tussen de palmbomen. De Chocolate Hills vormen een apart landschap, maar de kermisattractie die er op Chinese wijze bijgebouwd is, maakt minstens zoveel indruk op ons. China zou trots zijn als ze dit zagen. Van papiermaché zijn grote vlinders en een kerstman gemaakt en er zijn kleurige lampjes opgehangen. Op de namaakrotsen die als uitkijkpunt fungeren kun je op de foto met je familie, met de heuvels op de achtergrond, terwijl je twee vingers lachend omhoog steekt. Kortom, dit is een spektakel voor het hele gezin.
Op de terugweg gaan we bij de Vlindertuin in Bilar aan, een plek die ons erg aan dierentuin Emmen doet denken, zelfs de vochtige warmte. Zoals zo vaak sinds we in de Filipijnen zijn was het vanochtend mooi helder, terwijl de lucht na lunchtijd flink betrokken is. Als we weer op de motor zitten begint het zelfs stevig te regenen. Heerlijk, zo’n warme douche, maar we willen niet dat onze tassen te nat worden. We schuilen even en rijden daarna in gestaag tempo over de natte, gladde wegen terug naar Tagbilaran. Toch is de omgeving ook nat erg mooi. Bij de Loboc Rivier maken we nog een stop om aan de door jungle overgroeide rivier van een late lunch te genieten.
Het laatste stuk van de terugreis doen we met het gas d’r flink op, want na een paar uurtjes zon wordt de lucht nu weer akelig donker, maar we houden het gelukkig droog.
21-12-10 Nogmaals maken we een tocht over het schitterende eiland Panglao, dat met een brug aan Bohol vast zit. Prachtige stukjes rotsachtige kust en mooie tropische begroeiing maken dit een geweldige plek.
Daarna gaan we via een moeilijk begaanbaar binnendoor-weggetje naar de schattige Tarsiers in het Tarsier Reservaat vlakbij Corella. Op de terugweg lunchen we bij de Chowking, een fastfoodrestaurant met rijst en noodles in plaats van patat. Als we daarna buiten komen giet het weer eens en we moeten bijna een half uur wachten voor het droog is. Droog van boven dan, de weg is inmiddels in meerdere rivieren veranderd.
22-12-10 De boot naar Dumaguete is vertraagd en de airco staat dit keer niet op arctic maar op zeer tropisch. Gelukkig is de zee rustig, zeker in vergelijking met die van de Rode Zee, waar we beiden anti-zeeziek-pilletjes nodig hadden.
Als we aan de overkant aan wal staan hebben we snel een tricycle gevonden en weer zijn we verbaasd over het gemak waarmee we hier overeenstemming bereiken over de prijs. De bestuurder noemt een prijs waarvan wij vermoeden dat die iets te hoog is, wij noemen een prijs die iets lager ligt (30 cent voor een ritje van 2 kilometer) en daar gaan we dan. Precies op tijd komen we aan bij het busstation, waar de bus naar Bayawan net vertrekt. We kunnen nog precies op tijd twee zitplaatsen 
bemachtigen. Met de bus gaan blijkt op dit eiland een bijna-Aziatische gebeurtenis: we scheuren al toeterend door de dorpjes en vliegen af en toe bijna de bocht uit, maar komen toch nog heelhuids aan.
In Bayawan blijkt de bus naar Sipalay, onze eindbestemming, geschrapt te zijn, en we moeten nog een tussenstop maken door eerst naar Hinoba-An te gaan en daar overstappen op de bus naar Sipalay. Gelukkig zien we snel de juiste bus, maar die is, tot onze verrassing, Aziatisch vol. Zo vol, dat we onszelf en onze bagage er met geen mogelijkheid meer bij kunnen persen.
Teleurgesteld laten we deze bus dan maar aan ons voorbijgaan en we informeren in de bus die ernaast klaar staat hoe laat die zal vertrekken. Over tweeëneenhalf uur. Wat?! Over tweeëneenhalfuur?
Maar volgens de man bij het loketje gaat er over ruim een uur ook nog een bus, die nog moet binnenkomen. Of we maar op de meest oncomfortabele bankjes willen plaatsnemen die we ooit hebben gezien. Een half uur en een pijnlijke kont later zien we echter ineens dat de bus die er al stond nu bijna helemaal vol zit met mensen. Blijkbaar is er iets veranderd waar wij niks van weten, dus snel gaan we er ook maar in zitten, om de laatste twee zitplaatsen te claimen en onze tassen in de weinige bagageruimte te proppen. Daarmee zijn we amper klaar als er naast ons een andere bus binnen komt rijden en al onze medepassagiers verlaten in drommen onze bus. Eén van hen neemt nog even de moeite om in het voorbijgaan “transfer” te roepen, dus zo snel we kunnen graaien ook wij onze bagage bij elkaar om ons in de nieuwe bus, inmiddels al overvol, te persen. Nog net heeft Yvonne een zitplaats naast een meisje op een tweezitsbankje en Peter een halve plaats op een driezitsbankje-Aziatische stijl, naast twee mannen.
Als onze bus net zo vol zit als de bus die we eerder voorbij lieten gaan vertrekken we, nagestaard door verbaasde passagiers uit de volgende bus, die duidelijk niet zo vaak witte toeristen zien. Ook het meisje van een jaar of twaalf, naast Yvonne, zit met grote ogen te kijken, met name naar de fotocamera die we af en toe gebruiken om één en ander vast te leggen. Het meisje lijkt niet erg op haar gemak als Yvonne een foto van haar maakt en kijkt bezorgd als we een foto van de mensen in een andere bus maken. Als we echter even later de stad uitrijden maakt ze een gebaar alsof ze zelf een plaatje maakt van het prachtige landschap met rijstvelden buiten. Yvonne geeft haar de camera en doet voor hoe het gaat. Even later durft ze het zelf te doen en binnen de kortste keren wordt alles om haar heen vastgelegd. Ze schatert het regelmatig uit van plezier, bijvoorbeeld als ze de kaartverkoper van de bus erop zet.
Ondertussen is de weg onverhard en stoppen we in enkele gehuchten om nog meer mensen de bus in te laten. Elke vierkante centimeter van de bus is in gebruik en zoals meestal in Azië wordt er altijd wel iemand (meestal meer iemanden) ziek. Helaas gebeurt dit ook een jongen die bij de dichte achterdeur staat en niet bij een raam kan komen om z’n maaginhoud over het randje te deponeren, lange, bruine strepen op ramen en zijkant 
achterlatend. Dus horen we ineens een kletterend geluid ergens bij de achtertrap en de geur maakt meteen duidelijk wat er daar gebeurd is. Fijn: Azië!
Dan plotseling stoppen we en worden we de bus uit gedirigeerd: we zijn de bus naar Sipalay tegengekomen, de laatste van vandaag en we moeten ons haasten om die te halen. Gelukkig is het niet erg druk deze laatste twintig kilometer en in de schemering komen we aan. Een schipper wacht ons op en per banca, de typische Filipijnse boot, varen we bij ondergaande zon naar ons resort aan Sugar Beach, een prachtig stuk afgelegen strand, dat vrijwel alleen per boot bereikbaar is.
23-12-10 We verkennen vandaag het witte strand en zwemmen in de warme zee. Het hele jaar rond is de watertemperatuur hier ongeveer dertig graden en dat voelt bijna vies-warm. We verbazen ons over de vele onbekende planten en bomen die hier aan de kust groeien, zoals wilde ananas en magnolia’s-die-geen-magnolia-zijn.
24-12-10 Per banca gaan we vanochtend naar een mooie plek om te snorkelen, verder op zee. Hier ligt een scheepswrak, waar koraal op groeit en tropische vissen rondzwemmen. Het ziet er mooi uit, maar het blijkt best lastig om op open zee te snorkelen.
25-12-10 Met een roeibootje van een dertienjarige kapitein gaan we de rivier op, naar een heuvel met het “Heilige Kruis”. Van bovenop deze heuvel is er een mooi uitzicht over de stranden en het binnenland.
’s Middags zwemmen we nog wat op deze eerste Kerstdag en via een klein paadje lopen we naar een naburig strand. Hier staan slechts twee huisjes van bamboe, zonder stroom of voorzieningen, maar met een grandioos uitzicht. Er wonen twee vissersfamilies met een hele schare kinderen.
26-12-10 Ook al merken we er hier niet veel van, het is toch tweede Kerstdag en we besluiten lekker lui te doen. Na ons ontbijt tussen de palmbomen doen we helemaal niks. We liggen een beetje in onze luie stoelen aan het strand en dat bevalt prima.
27-12-10 Met de roeiboot steken we vanochtend de rivier over, waar we een motortje huren van één van de dorpelingen. Eerst rijden we over een onverhard pad, dat later overgaat in een echte weg, naar de markt van Sipalay, waar we een bezienswaardigheid zijn voor de dorpsbewoners. De enige fotowinkel is dicht, dus we rijden via een mooie route over de nabije heuvels naar Hinoba-An.
Hier lukt het om de foto’s af te drukken die we van de week in de bus gemaakt hadden van het meisje naast Yvonne en ze weten ons te vertellen hoe we in het dorp komen waar ze woont. Het lijkt ons wel een avontuur, maar al bij de eerste meters van wat zelfs de locals een “rough road” noemen bedenken we dat het misschien een iets TE groot avontuur is. We komen een stuk of vijf jongens tegen op een tricycle (het is hier gebruikelijk om met zoveel mogelijk mensen een tricycle te delen, om de kosten laag te houden) en één ervan herkent het meisje op de foto’s wel en wil ons er heen rijden. Met z’n drieën stuiteren we dus verder op ons arme motortje, maar een kilometer of wat later 
wordt het pad zo ruig dat we vallen. We geven het daarom op, geven de foto’s aan de jongen mee, voor als hij vanavond weer terug naar huis gaat en rijden voorzichtig weer terug naar de asfaltweg. Deze weg, die we zojuist nog vol gaten vonden zitten, ziet er plotseling verdraaid goed uit.
We rijden nog wat langs de kust, lunchen in Sipalay en rijden dan Noordwaarts. Overal worden we toegeroepen en toegezwaaid, terwijl we aan prachtig groene rijstvelden, waterbuffels en minuscule rieten huisjes voorbijrijden. Tegen de avond keren we om, want het pad naar het strand willen we niet graag in het donker afleggen.
28-12-10 ’s Ochtends gaan we wat foto’s, die we gisteren ook afgedrukt hadden, brengen bij de familie op het naburige strandje. Er zijn nog meer kinderen aanwezig nu, de families blijken veel groter dan we dachten. Ook de mannen zijn thuis, maar druk aan het werk om hun vissersnetten te repareren.
De middag brengen we door aan het strand, onze laatste echte vakantiedag.
29-12-10 We bussen terug naar Dumaguete, nu via de route door het binnenland. Bijna zes uur hobbelen later komen we geradbraakt aan. 
De stad is hip en gezellig, maar helaas hebben we niet zo veel tijd om er rond te kijken.
30-12-10 We nemen weer eens een boot, over naar het eiland Cebu, slechts een korte overtocht van amper twintig minuten. Aan de overkant staat de bus al klaar en in vier uurtjes zweven we over het gladde wegdek hier naar de tweede hoofdstad van de Filipijnen: Cebu.
Zo hebben we bijna de hele middag en een stukje van de avond om te winkelen in de gigantische shopping-malls van deze stad. Verschillende keren komen we er achter dat ze op dit eiland niet kunnen luisteren. Als we wat vragen krijgen we al antwoord halverwege onze vraag en dan een antwoord dat we helemaal niet willen. Hebben jullie ook broeken met lengtematen? Ja, hier hangen de rechte modellen. Het niveau van het Engels is hier erg laag en sommige verkopers durven ons niet eens te woord te staan. Niet heel erg, want de Filipijnse variant van het Indiase “hello madam” kunnen we inmiddels niet meer horen: “hiiii sir, hiiii maaaaam”. Lekker rustig dat ze ons even niet durven aanspreken.
31-12-10 Ook de laatste dag van het jaar besteden we aan het uitgeven van onze laatste Pesos en tegen de avond nemen we een taxi naar de luchthaven. Zo komt er een eind aan wederom een heerlijke reis, waarbij we ladingen sneeuw en heel wat kou zijn ontlopen. 
Visayas Filipijnen videoThe Visayas Filipijnen video zal hier te zien zijn |
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live in de Visayas rond te kijken.
> Meer Info
Op onze Filipijnen info pagina is veel nuttige informatie te vinden over de Filipijnen en neem ook eens een kijkje bij onze Visayas 1 foto's en Visayas 2 foto's.