China Reisverslag: de Gele Rivier
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Xian
19-05-2008 Na een drukke reisperiode in Guizhou, waar we van bus in taxi in minibusje gingen, zijn we best wel een beetje moe als we, midden in de nacht en na bijna 30 uur, in Xian aankomen. Onze trein heeft een flinke vertraging opgelopen, onze ogen vallen bijna dicht en we denken dan ook dat we lichtelijk beginnen te hallucineren als we allemaal schimmige gedaantes in dekens gewikkeld op straat zien. Als we beter kijken zien we dat hele gezinnen buiten op straat liggen, sommigen hebben zelfs een een bed neergezet en dit is dus duidelijk niet de rij voor de beste kaartjes voor Madonna in de Arena. Pas later horen we dat iedereen bang is voor een nieuwe aardbeving, daarom wordt er door duizenden op straat geslapen.Als we eindelijk de trein uit mogen is het een gedrang om één van de weinige taxi's. We doen ons best, maar niemand lijkt behoefte te hebben aan buitenlandse klandizie. Waarom zou je ook moeite doen het gebrabbel van die langneuzige types uit het Westen te verstaan als je ook gewoon een Chinees kan meenemen, die je wél begrijpt. Ons adresbriefje van het gereserveerde hotel is ook nog eens niet in het Chinees, dus lezen waar we heen willen kan ook al niemand. Uiteindelijk krijgen we iemand zover het telefoonnummer dat we hebben te bellen en de instructies die gegeven worden te volgen. Zo komen we er toch nog.
Helaas blijkt pas dat dit niet het goeie hotel is als de taxi alweer weg is en we worden lopend in de juiste richting gestuurd. Al slalommend om de vele slapende hoopjes mens, die overal op de stoep liggen, zoeken we verder, maar ook na een uur nog geen hotel. Uiteindelijk lukt het met een nieuwe taxi en een behulpzaam meisje dat wel wil meerijden, nadat er door het "verkeerde" hotel opnieuw aanwijzingen zijn gegeven. Om half 4 's nachts hebben we dan toch onze nieuwe slaapplek gevonden.
> Het Terracotta Leger van Xian
23-05-2008 Na een paar dagen van bijna niks, afgewisseld met lekker eten, een museumbezoek en het broodnodige shoppen om kapotte en kwijtgeraakte spulletjes te vervangen is het vandaag weer tijd voor aktie. De zon is nog maar net op als we de deur uit gaan, met de bus naar één van dé attrakties van China: het terracotta leger van Xian.
Al voor 9 uur hebben we onze kaartjes te pakken en in een compleet lege hal aanschouwen we de duizenden manshoge figuren die de tombe van keizer Qin Shi Huang al meer dan 2200 jaar bewaken. We zijn wat teleurgesteld dat we niet echt dichtbij kunnen komen en daardoor de details van de beelden niet goed kunnen zien, maar het aantal soldaten is echt overweldigend. Gelukkig zijn er in de tweede hal een aantal goed bewaard gebleven figuren in een glazen kast tentoongesteld en kun je daar zo dichtbij komen als je wil. Voordat het echt druk wordt zijn we uitgekeken en terug in de stad nemen we nog een kijkje in de Moslimwijk. Ook vinden we met de hulp van een Chinese jongen de mp-3 speler en het geheugenkaartje waarnaar we al dagen op zoek waren, voor een prijs die wij meer dan prima vinden. Kunnen we eindelijk weer muziek luisteren.
24-05-2008 We maken vandaag nog lekker gebruik van onze internetverbinding op de kamer en eten 's avonds heerlijk in de drukke, maar gezellige, Moslimwijk. Voor 6 euro krijgen we een gigantisch bord vol lamsvlees met groenten, een schaal aubergines met rundergehakt uit de oven en aardappels. Na Xian kunnen we er in elk geval weer even tegen!
> Luoyang
25-05-2008 De, volgens onze reisgids 4 uur durende, treinrit naar Luoyang blijkt in werkelijkheid 5 en een half uur te duren, maar doordat we ergens halverwege om onduidelijke redenen 2 uur stil gaan staan doen we er zelfs meer dan 7 uur over. We verwachten dat een hotel vinden rond onze aankomsttijd, 10 uur 's avonds, lastig is, maar we hebben bij de eerste poging meteen prijs.
> Treinkaartjes Kopen in China
26-05-2008 Kaartjes kopen voor de trein in China is, zeker als je geen Chinees spreekt, niet makkelijk. Boven de, meestal meer dan 20, loketjes staan wel allerlei Chinese tekens en op één van die elektronische borden staat de voor jou nuttige informatie, maar blijkbaar nooit de plaatsnaam waar jij heen moet. Tekentjes vergelijken zit er dus niet in. De mensen in de rijen spreken geen Engels en ook de informatiebalie kijkt je meestal slechts wat meewarig aan als je vraagt bij welk loket je moet zijn.Vandaag doen we een nieuwe poging, voor kaartjes voor overmorgen, dit keer zonder voorafgaand hulp te vragen bij ons hotel (waar ook geen Engelssprekend personeel is) of een instantie.
We lopen de straat op in de richting van een bord met een game-poster en een apestaartje in de hoek. Zo één die altijd vlakbij of voor een internetcafé hangt. Als we een groepje pubers doelbewust een steegje in zien lopen gaan we ze achterna. In een mum van tijd staan we temidden van zo'n 100 computers, opgesteld in lange rijen, in een donker hol, waar de doordringende geur van urine hangt en het blauw staat van de rook: ah, het internetcafé!
We negeren de lange nekken en lacherige gezichten van pubers, die zich voor deze bijzondere onderbreking van hun dagelijkse bezigheden toch even van het scherm losrukken, en zoeken op de site van Travel China Guide welke trein we willen hebben. Er blijkt morgenavond een nachttrein te gaan en dus gaan we daarvoor, omdat het een rit van bijna 12 uur is. In "Google Translate" zoeken en controleren we de tekst: "wij willen twee softsleepers naar Taiyuan boeken op 27 april om 20:02 uur, treinnummer 1166", waarna Peter de karakters natekent op een papiertje.
Gewapend met dit papier en een flinke dosis goeie moed melden we ons bij de info-balie van het station, terwijl we ter verduidelijking "Taiyuan" roepen. We roepen, want in China praat je niet, in China roep je. De man lijkt ons te begrijpen en zet ons in rij 3 neer. Als we aan de beurt zijn schuiven we ons papiertje naar de andere kant van het glas. Omdat er in China altijd personeel genoeg is komt er meteen een tweede dametje aanscharrelen en met z'n tweeën lachen de vrouwen hartelijk om ons briefje. Onmiddellijk komt er nog een mannelijke collega op af, die ook moet lachen. Toch lijken ze het te begrijpen, want er wordt in de computer gezocht. Helaas krijgen we al snel het woord te horen dat we in China als eerste kenden en dagelijks met enige regelmaat te horen krijgen: Mayo! (het enige dat ze wel in goed Engels kunnen uitspreken) In Europa zeg je "ja lekker", hier kijk je teleurgesteld, omdat ze weer eens iets niet hebben, niet kunnen, niet willen (vaak) of niet begrijpen (heeeel vaak).
In dit Mayo-geval zijn de softsleepers uitverkocht en met wat handen- en voetenwerk maken we duidelijk dat het dan maar 2 onderste bedjes van een hardsleeper moeten worden. Dat betekent dat we iets gaan doen wat we eigenlijk echt niet van plan waren: met 4
Chinezen in een niet afsluitbaar hok, dat onderdeel is van een 60 personen tellende coupé, als sardientjes 3 hoog gestapeld gaan slapen. We hebben echter geen keus, tenzij we nog 2 dagen langer in Luoyang willen blijven en zóveel is er hier nou ook weer niet te beleven.Met de twee kaartjes op zak gaan we op zoek naar bus 56, die prompt komt langsrijden en zowat voor onze neus stopt. We trekken een kort sprintje en springen er gauw in. Wow, twee meevallers op één dag, is dat even on-Chinees! We rijden de stad uit, naar de Baima Si, de eerste Buddhistische tempel van heel China. We negeren de kermis aan souvenir- en wierookwinkeltjes voor de deur en zijn verrast door de stilte die er in het complex zelf heerst. Er lopen meer monniken dan toeristen rond en rustig bekijken we het prachtig onderhouden terrein met z'n eeuwenoude gebouwen en bomen. Dit is weer eens een echt mooie, oude tempel, zoals we ze een paar jaar geleden in Beijing zo interessant vonden.
> De Longmen Grotten
27-05-2008 Voor Longmen, één van de topattracties van Luoyang, staan we vroeg op, om weer vóór de busladingen toeristen aan het geheel te kunnen bekijken. Longmen is een grote groep, uit de rotsen uitgehouwen tempels en nissen, waar dan weer Buddha's en andere gestalten in elk formaat binnenin zijn uitgehakt. Vooral de bergen aan de West-kant van de Li-rivier zijn dichtbevolkt met een ontelbaar aantal nissen en de grootte van sommige grot-tempels en beelden is erg indrukwekkend. Alles is met de hand uit de harde rotsbodem uitgehouwen, zelfs de 17-meter hoge, zittende Buddha in de Fengxian-grot en de bijna even hoge medebewoners van deze tempel.Op de terugweg gaan we nog bij de Guanlin Miao aan, een tempel ter ere van vechtersbaas Guan Di, op de plek waar zijn hoofd begraven ligt. De tempel wordt druk gerestaureerd en de delen die al klaar zijn zien er bijzonder mooi en kleurig uit.
De rest van de middag relaxen we wat en bereiden we ons geestelijk voor op de treinreis naar Taiyuan. Eenmaal op het station begint het aapjes kijken, waar we soms een beetje moe van worden, meteen alweer. Minstens 50 paar ogen staren onze kant op en alles wat we doen wordt nauwkeurig gevolgd. Onze buurman begint een heel verhaal tegen ons, uiteraard in het Chinees. We pakken ons vertaalboekje en het point-it aanwijsboekje erbij, zoals altijd met als gevolg dat er in een paar tellen zeker 10 Chinezen om ons
heen staan. Een meisje van een jaar of 20 komt ook nieuwsgierig dichterbij, maar zodra Yvonne haar groet rent ze al blozend en bijna hyperventilerend terug naar haar vriend. Eén van de mannen wil Peters rugzak wel eens tillen en verder worden onze boekjes gebruikt om alles te vragen wat ze willen weten. Een enkeling kan wat Engelse woordjes en ook het meisje dat eerst wegrende durft nu dichterbij te komen en gaat uiteindelijk zelfs met Yvonne op de foto. Zo wordt het toch nog best gezellig. Gelukkig maar, want de trein heeft bij aankomst al een vertraging van een uur.We blijken niet de enige Westerlingen te zijn en, slim als ze zijn bij de kaartverkoop, zitten we met het Duitse stel in één hokje. Dat betekent dat er nog maar 2 Chinezen bij passen en dat scheelt weer de helft aan naar kaas geurende voeten en naar eieren ruikende scheten.
We horen dat de trein via Pingyao naar Taiyuan rijdt en dat betekent dat we er een stationnetje eerder uit kunnen en dan meteen op de juiste plek zijn, zonder nog eerst twee uur in de bus te hoeven. Misschien handig als we nog een keer zelf kaartjes gaan kopen: eerst informeren of er een trein naar de eindbestemming gaat, voordat we aannemen dat dit niet zo is.
> Pingyao
28-05-2008 Toch komt van slapen bijzonder weinig in de hard sleeper, waarvan we vermoeden dat de naam betekent dat het erg "hard" is om er te "sleepen". Als we rond 8 uur 's ochtends het perron van Pingyao opstappen zijn we dan ook blij dat er vervoer naar de oude stad klaar staat. De authentieke guesthouses rond de courtyards zien er allemaal erg mooi uit, maar helaas zijn de bedden naar onze smaak iets TE authentiek. Op een stenen verhoging zijn tuinset-kussens gelegd, die dan voor matras moeten doorgaan, door ons al gauw omgedoopt tot "stone-sleeper". We zoeken het guesthouse met de dikste tuinkussens uit en kletsen er nog een extra deken bij, die we er bovenop kunnen leggen.
Op de fiets doen we de 7 kilometer naar de Shuangling Tempel, waar prachtige houten beelden staan verstoffen en vergaan: zonde! Na een middagslaapje fietsen we door de oude stad, een netwerk van straten, steegjes en... een tot voor kort open riool, dat nog altijd niet bepaald fris ruikt. De traditionele huizen zijn er in alle soorten en maten en ook in alle staten van onderhoud. Staan sommige huizen te glimmen en stralen met hun glazen lampions en beschilderde papieren ramen, anderen vallen van ellende bijna uit elkaar. Naast de straten met souvenirwinkels en guesthouses zijn er ook hele stukken waar de was gezellig aan de lijn hangt te drogen en mannetjes Mahjong spelen. Kinderen roepen uitbundig en zwaaien naar ons.
29-05-2008 We maken een ochtendwandeling over een heel stuk van de stadsmuur, die erg mooi bewaard is gebleven en voorzien is van vele wachttorens en poorten. De museums over Pingyao's verleden als eerste bank-stad van China zijn een typisch voorbeeld van hoe het niet moet en dusdanig slaapverwekkend dat de ogen van de meeste bezoekers steeds verder dichtvallen. Misschien komt dat laatste echter ook wel omdat er voornamelijk binnenlandse toeristen zijn, die natuurlijk al volledig uitgeput raken van het steeds maar in de gaten houden waar hun van vlaggetje voorziene gids nu weer heen loopt.
De tempels, en met name de Taoistische Chenghuang tempel, zijn meer de moeite waard, maar de topper van Pingyao vinden we toch echt de dansvoorstelling waar we 's avonds heen gaan. Het is iets dat we zeker zelf niet gekozen hadden, maar het is nou eenmaal bij onze toeristenkaart inbegrepen en dus nemen we een kijkje. We zijn positief verrast: het is een heel afwisselende voorstelling met mooie kostuums en decors. Er wordt alleen gedanst, maar dat is absoluut niet saai, want sommige artiesten zijn ware acrobaten.
> Datong en de Hangende Tempel
30-05-2008
Met een overstap in de drukte van Taiyuan en nog één aan de rand van de stad bussen we in een uur of 8 naar hartje Datong. Volgens sommigen is dit een vieze steenkoolstad, maar daar merken wij niet veel van. Op het treinstation trotseren we de lange rijen en kopen we helemaal zelf twee kaartjes voor de trein naar Beijing van overmorgen.
31-05-2008 Volgens onze reisgids is het maar een uurtje met de bus naar de hangende tempel bij Hunyuan, maar dat is uiteraard zonder verkeersinfarct aan de rand van de stad en al helemaal zonder werkzaamheden waarbij een compleet viaduct verdwenen is. Iedereen wordt de weg afgeleid en een kilometer of wat moet er door mul zand geploegd worden. Ergens halverwege is er een klein tunneltje, waar iedereen doorheen moet... ook de trekkers, de vrachtwagens, de bussen en... de tegenliggers. Juist! Er staat dus aan beide kanten een enorme file, maar het geluk is met ons, want onze kant heeft blijkbaar afgedwongen te mogen rijden en dus kunnen we 10 minuten later onze tong uitsteken tegen de lange rij aan de andere kant. Wij zijn er door.
Na een uurtje of 2 wordt ons duidelijk gemaakt dat we er hier uit moeten. Er wordt gewezen naar een taxi. Maar... wij hebben toch betaald tot aan de tempel?! Daarom waren onze kaartjes 10 Yuan duurder dan die van de andere mensen die naar Hunyuan gingen. De bus is er alweer vandoor en de taxichauffeur doet de grootste moeite ons z'n auto in te loodsen. Wij voelen echter alweer een vette prijs boven z'n wagentje hangen en zoeken naar een bus, die er blijkbaar niet is. We vragen ons mannetje dan maar wat het moet kosten om ons tot voor de deur te brengen. Lees: maken met duim en wijs-/middelvinger het gebaar van geld, zoals we dat altijd doen, terwijl we er "kostatan?" bij roepen. We krijgen het Mayo-woord te horen en bij nogmaals vragen weer, dus besluiten wij dat we verder even geen moeite meer doen vandaag. We stappen in, geven hem de buskaartjes en gaan ervan uit dat het dan wel al betaald zal zijn, dit laatste natuurlijk tegen beter weten in.
Het is nog een kilometer of 5 en al rijdend probeert de man ons met zijn Engelse vocabulaire van 3 woorden duidelijk te maken dat hij wel op ons kan wachten om ons terug te brengen. We bedanken vriendelijk (nou ja... vooral erg duidelijk) en als we er zijn stappen we uit. Dan volgt er echter nog twee maal een vierde Engelse woord: "thirty" (wijzend op Peter), "thirty" (wijzend op Yvonne). De laatste heeft het inmiddels een beetje gehad met de streken van taxichauffeurs en andere afzetters in China en neemt afscheid met "thirty mehoela" en we doen de deur dicht. Zestig is dan ook echt een idioot bedrag voor 5 kilometer. We lopen naar de kassa, waar we kaartjes halen en pas als we de hekjes al door zijn is de chauffeur van verbazing bekomen en zien we uit onze ooghoeken dat hij zijn taxi-vrienden er over aanspreekt.
Dan verbazen wij ons al over de constructie van de tempel, die niet overweldigend groot is, maar werkelijk aan de berg vastgeplakt lijkt te zitten. De tempel is in de loop der jaren steeds hoger "gehangen", omdat de rivier in de regentijd steeds hoger kwam en zo de oude tempel verwoestte. Met houten palen zitten de huisjes in de berg verankerd en via smalle gangetjes aan de buitenkant kun je overal binnen kijken. We zijn natuurlijk nog steeds in China, waar duwen en voordringen volks-sport nummer één is en daarom is het betreden van de smalle paadjes, hoog boven de afgrond, niet zonder gevaar. Gelukkig hangen overal bordjes met de boodschap dat veiligheid toch echt voor dringen gaat: onze redding! De beelden zijn, net als de tempels zelf, helemaal van hout en alles ziet er erg kleurig uit. Toch zijn we na een dik half uur al uitgekeken en wacht ons dus een twee uur durende terugreis.
Onze chauffeur heeft het blijkbaar opgegeven en is nergens meer te bekennen. We hebben even geen zin meer in taxi-chauffeurs en als de enige bus een andere kant op vertrekt gaan we eerst maar lopen. Na een minuut of 10 stopt een klein taxi-autootje en voor elk 5 Yuan mogen we mee tot de bushalte voor de bus naar Datong. De bus staat klaar voor vertrek en we vinden dat we, ondanks de belabberde laatste twee vrije plekjes, toch eindelijk eens een keer mazzel hebben met het openbaar vervoer. Tot... we 5 minuten later stoppen en het luik bij de motor omhoog gaat. Als we het gerinkel van gereedschap horen weten we dat we te vroeg gejuigd hebben en we staan zeker een half uur stil. Als we weer rijden gaat dit in een dusdanig traag tempo, dat we verwachten er overmorgen nog niet te zijn, maar geleidelijk komt de snelheid er weer wat in. Tot... we weer bij het tunneltje aankomen. Het lijkt allemaal voorspoedig te gaan, want er staat geen file meer aan onze kant. We staan al met de neus voor de doorgang als ons chauffeurtje besluit die ene vrachtwagen aan de andere kant voorrang te geven. Met een slakkegang wurmt het gevaarte zich door het gat, als er achter hem een bus verschijnt. En nog een vrachtwagen, een rijtje auto's, een andere bus en weer een paar vrachtwagens. Aan onze kant verzamelt zich weer steeds meer verkeer en een paar handige Harry's gaan midden op de weg staan, zodat niemand meer voor- of achteruit kan. Zucht... hoe is het deze slimkezen ooit gelukt zoveel landjepik te doen? Hadden ze vroeger wel hersens?
Na een kwartier is nog niemand een millimeter opgeschoven en Peter zit zich vreselijk op te winden, want we hadden ook nog graag naar de Yungang grotten gewild vandaag. Hij spoort het buspersoneel aan hem te helpen het verkeer van de andere kant tegen te houden, maar niemand verroert een vin. Eén jongen, die ergens voorin zit, spoort niet helemaal en is nieuwsgierig wat Peter toch gaat doen en loopt wél mee. Samen houden ze de toeterende, drammende vrachtwagens aan de andere kant tegen en zo komt er wat bewegingsruimte. Onze bus kan de tunnel in en we kunnen weer verder. Zelfs de politie, die ook in de file stond, stapt even uit om te kijken wat er toch allemaal gebeurt. :-s
> Yungang Grotten
In Datong houdt onze bus het aan de rand van de stad voor gezien, want daar is de bus-reparatiestraat nou eenmaal en blijkbaar moettie daar nou toch onmiddellijk heen. We doen de taxi-/bus-overstaptruc om door de drukte naar de andere kant van de stad te komen en om half 5 staan we toch nog bij de ingang van de grotten. Meteen al zijn we blij dat we toch nog gegaan zijn, want wat een indrukwekkende plek is dit! In de vijfde eeuw al zijn hier gigantische beelden met de hand uit de rotsen gehakt en om de beelden heen is telkens een grote ruimte vrij gemaakt, zodat ze in een metershoge grot staan. Sommige van de grotten en beelden zijn zelfs nog beschilderd en er zijn minstens 5 beelden die hoger dan 15 meter zijn. Tot sluitingstijd om half 7 kijken we hier onze ogen uit, want dit is één van de meest bijzondere plekken die we in China bezocht hebben.
01-06-2008 Het is zo ver. Daar waar onze reis oorspronkelijk zou beginnen gaan we vandaag eindelijk naar toe: Beijing. Het duurt waarschijnlijk een week om hier ons Kirgizische, Kyrgyzische, Kyrgische, Kir...uhm... ons visum voor Kirgizië ofwel Kyrgyzstan te krijgen. Daarom hebben we ruim de tijd om te shoppen en zo onze voorraden aan te vullen, kleding te kopen en wat dingetjes te regelen voor we naar stoffig Centraal Azië vertrekken.
Klik op bovenstaande filmpjes om even bijna-live in Pingyao en bij de Yungang Grotten rond te kijken.
> Meer Info
Op onze China info pagina is veel nuttige informatie te vinden over China en neem ook eens een kijkje bij onze Gele Rivier foto's.