Egypte Reisverslag: Caïro
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Vliegen van Bangkok naar Cairo
15-03-2009 Rond elf uur 's avonds staan we wederom op de luchthaven van Bangkok. We weten de weg en de rij voor de Egypt Air counter is niet te lang. Als we aan de beurt zijn om in te checken krijgen we het behoorlijk warm: na "how long do you stay in Egypt" volgt "where do you go next" en "do you have a ticket". Dit is duidelijk een check om te zien of we wel een onward ticket hebben, iets wat vliegmaatschappijen regelmatig eisen als je niet van te voren een visum hebt geregeld. Zo zorgen ze dat ze niet voor de kosten hoeven op te draaien als jouw visa-on-arrival geweigerd wordt. Gelukkig zijn we al wat langer op reis en we antwoorden gelijktijdig dat we naar Amsterdam gaan en natuurlijk al een ticket van onze gewelige Nederlandse maatschappij KLM hebben. Als mevrouw even internet aanzet zullen we haar het even laten zien in onze mail. Nee natuurlijk hebben we niks uitgeprint, daarvoor is het nou net een e-ticket. Het werkt. Even later hebben we beiden een boardingpass.
16-03-2009 Na een lange vlucht, die zo midden in de nacht nog langer lijkt te duren, maken we onze zachtste landing ooit. Niks geen Egypt Scare, gewoon een normaal vliegtuig met een goeie piloot. Dat de Egyptenaren bepaald geen geduldige types zijn wordt meteen duidelijk. We rijden nog over de landingsbaan en alle veiligheidslampjes zijn nog aan, als de helft van de medepassagiers al bij de deur staat te dringen. Met moeite kan het personeel zich er even later tussendoor wurmen om de deur open te maken. Tegen de tijd dat wij bij de deur zijn is het vliegtuig al bijna leeg. Dan is daar de schok: wat een kou! Overdag mag het dan "al" twintig graden worden, dit is nog steeds een verschil van bijna twintig graden met waar we vandaan komen. En dat is overdag. Nu, 's ochtends vroeg, is het nóg frisser.
We zoeken een bordje visa-on-arrival, maar zien niks en sluiten dus maar aan in de rij voor de douane. Als we aan de beurt zijn worden we meteen weer weg gestuurd: eerst een visum kopen. Ja maar... waar dan? Nou, bij de bank annex wisselkantoor natuurlijk. Dat weet iedereen toch. In Egypte dan blijkbaar.
We betalen elk twintig dollar voor een sticker waar vijftien dollar op staat: Welcome to Egypt. De eerste baksheesh zijn betaald. Nadat we bij de douane ook de nodige stempels bemachtigd hebben zien we bij de bagageband een nieuw schouwspel van ongeduld. Verschillende mannen klimmen door het luik naar buiten om zelf hun koffer te zoeken, in plaats van te wachten tot hun bagage op de band voorbij komt. In een mum van tijd zijn wij verschillende rijen naar achter verdrongen door baarden en snorren die graag met hun neus vooraan willen staan.
Wij zijn te moe om ons er druk over te maken en zijn blij dat we worden opgehaald door iemand van het hotel dat we geboekt hebben. De rest van de dag slapen we en verkennen we onze wijk in het oude, Islamitische deel van Caïro. Het is leuk in weer een zó ander land te zijn.
> Cairo
17-03-2009 Onze reis door Egypte wordt er één van "highlights" en we beginnen vandaag meteen goed met het Egyptisch museum. We toveren onze in Bangkok aangeschafte nep-studentenkaart te voorschijn en gaan er meteen met flinke korting vandoor. De entreegelden in Egypte zijn niet te zuinig, maar als student betaal je meestal maar de helft. Mits je een studentenkaart hebt, die wij voor een paar euro elk in backpackers-heaven Kao San Road gekocht hebben.
De mummies en schatten die in het museum tentoongesteld liggen zijn indrukwekkend, met name het gouden masker en de kostbaarheden van Toetanchamon. We zijn er de hele dag zoet mee en zelfs dan hebben we nog niet alles gezien.
18-03-2009 De hele dag dwalen we door Islamitisch Caïro, de wijk waar we ook slapen, tegen het advies van onze reisgids in. Wij vinden de drukte gezellig en de oproep voor gebed door de minaretten die hier in groten getale aanwezig zijn stoort ons helemaal niet, het hoort erbij.
We kijken binnen in verschillende moskeeën en zijn onder de indruk van de hoeveelheid bijzondere, oude gebouwen. Bein-al-Qasreen is het mooist met maar liefst drie schitterende medressa's pal naast elkaar. Jammer dat alles zo onder de zwarte aanslag zit. Caïro is een vieze stad en dat proef je. We lopen een rondje over de Khan-al-Khalili markt en zien meteen dat we hier zeker zullen slagen op het gebied van souvenirs. Het aanbod is overweldigend en er zijn veel mooie spullen bij.
's Middags begeven we ons naar de Northern Cemetery, een enorme wijk die is gebouwd op en om een oude begraafplaats. Gingen oorspronkelijk de daklozen van Caïro in de beschutting van de tombes liggen slapen 's nachts, nu zijn er hele krotten en zelfs stenen huizen bij gebouwd. In Caïro vindt je verschillende van deze "doden-wijken" als woonplaats van de zeer armen en de omvang ervan en de armoede van de meeste bewoners is onvoorstelbaar. Sommige van de tombes en moskeeën in deze Northern Cemetery zijn echter zeer de moeite van het bekijken waard en daarom maken we een flinke wandeling in de wijk. Vooral de rijkbewerkte minaretten en koepels van de religieuze bouwwerken zijn erg mooi en de vrouwelijke bewoners voegen met hun sjaals en hoofddoeken de nodige kleur aan de grijze graftombes toe.
> Piramides en Tombes
19-03-2009 De teleurstelling is groot als we vanochtend zien dat het zwaarbewolkt is. We hebben gisteren een taxi geregeld om vandaag de piramides buiten de stad te gaan bezoeken en het liefst doen we dat natuurlijk op een zonnige dag. De taxi is geboekt en betaald bij ons hotel, dus helaas niet meer te annuleren. We besluiten eerst naar Dashur te gaan, de minst interessante van de drie plekken die we vandaag willen zien en hopen dan dat het straks nog opklaart.
Een uurtje later staan we dan bij de rode piramide van Dashur. In de verte zien we de gebogen piramide, de eerste echte piramide van Egypte, een heus gedrocht met z'n afwijkende hellingspercentage vanaf het midden. Volgens onze taxichauffeur kunnen we daar niet naar toe, want het is allemaal militair terrein. We vragen hem waarom die militairen daar een toeristische touringcar hebben staan, die duidelijk aftekent tegen de klungeligste piramide van allemaal. Na een pittige discussie blijken we toch naar de gebogen piramide toe te kunnen rijden en met een nors gezicht doet onze man dat dan maar. Blijkbaar is jokken hier, net als in India, gewoon toegestaan en we hoeven ons dus niet schuldig te voelen dat we telkens onze namaak-studentenkaart wapperen om korting te krijgen op de hoge entreeprijzen.Als we dichterbij komen blijkt er achter de gebogen piramide, die met name in de hoeken al flinke instortschade heeft, nog een kleiner exemplaar te staan. We lopen om het geheel heen en zijn onder de indruk van de grootte van de bouwwerken. Als we terug rijden naar de rode piramide begint het te regenen. Gelukkig zet het niet echt door en kunnen we droog naar boven klimmen, naar de ingang van de piramide. In deze kun je namelijk naar binnen, volgens de reisgids een echte Indiana Jones ervaring. We beginnen dan ook vol verwachting aan de afdaling in de erg nauwe, steile gang, waarin je niet rechtop kunt staan. Na twee stappen vindt Yvonne het vooral een claustrofobische ervaring en ze draait abrupt om. Peter waagt zich nog tot halverwege de tunnel, maar de temperatuur stijgt en dan wordt het ook voor hem te smal en te benauwd. Dan maar geen Indiana Jones.
Het is niet ver naar Saqqara, waar verschillende piramides en graftombes te zien zijn. Het weer is nog altijd niet geweldig, ook al is het opgehouden met regenen. We besluiten Giza dan maar door te schuiven naar een andere dag, om de grafkamers van Saqqara aan een uitgebreid onderzoek te onderwerpen. Dat is zeker geen straf, want er zijn werkelijk prachtige exemplaren bij met vele tekeningen en muurschilderingen. Sommigen zijn haast nog net zo mooi als toen ze gemaakt zijn, een paar duizend jaar geleden. Uiteindelijk wagen we ons toch nog in een piramide, de Piramide van Teti, en de beloning na de steile, donkere tunnel is groot. De grafkamer is onaangetast en duizenden tekens staan op de muren en plafonds. Indrukwekkend!Terug in Caïro vragen we ons af of er een nieuwe wereldoorlog is uitgebroken, maar nee het is morgen vrijdag en dus gaan de moskeeën om ons hotel heen helemaal los in hun gebeden. Alle vijf tegelijk.
20-03-2009 Allah mag het dan juist vandaag wel anders willen, maar wij slapen uit en doen lekker rusttig aan. Als we eindelijk buiten komen zijn we even van ons stuk gebracht. Het lijkt India wel. Iedereen is buiten en de chaos is enorm. Taxi's toeteren, marktkraampjes zijn overal op en naast de stoepen neergezet, groene tapijten liggen uitgespreid en honderden mannen zitten daarop te bidden, kinderen roepen en banjeren overal tussendoor. Verschillende luidsprekers tegelijk roepen op tot gebed en dat meer dan een uur achter elkaar, terwijl vrouwen met grote tassen vol boodschappen tussen het verkeer door lopen. Alleen de koeien ontbreken.
We verlaten de chaos van de Moslim-wijk en gaan naar oud Caïro, waar het Coptisch museum en de oude kerken van de stad ons enkele uren weten te boeien. Daarna gaan we naar het treinstation om kaartjes naar Luxor te regelen, maar we worden geconfronteerd met minder leuk nieuws. Sinds één maart mogen buitenlanders nog maar met één trein per dag mee en dat is de nachttrein. Bedden zijn onbetaalbaar en stoeltjes betekenen alwéér een nacht zonder slaap en daar hebben we onze neus inmiddels wel een beetje van vol. We zoeken de rest van de dag naar alternatieve mogelijkheden om in Luxor te komen, maar die moeite is tevergeefs. Daarom besluiten we om onszelf eens te verwennen en morgen toch twee kaartjes te kopen voor de superdeluxe Sleepertrein. Een rib uit ons lijf, maar wel een rib die we met onze studentenpassen al bespaard hebben op de entrees van toeristisch Caïro.
> Giza
21-03-2009 Eindelijk gaan we dan naar Giza en zodra we aan de voet van de eerste piramide staan zijn we meteen weer stil van de grootte van het bouwproject. En dan staan er nog eens twee andere grote en verschillende kleine piramides naast. De wereldberoemde sfinx trekt veel bekijks. Wij vinden hem helemaal niet teleurstellend klein, zoals velen zeggen. De ligging van het geheel is bijzonder: op een heuvel waar de woestijn net lijkt te beginnen, pal aan de rand van Caïro. De miljoenenstad ligt daar beneden in de verte, met z'n grijze smog-lucht er boven.We lopen een uurtje of twee rond om alles te bekijken en vragen ons zo af en toe af waar nou die hordes souvenirverkopende, drammerige Egyptenaren zijn die je volgens de verhalen bij bosjes zouden bespringen. Een enkeling biedt ons z'n kameel of paarden aan om op te rijden, maar daar blijft het wel een beetje bij. Ook in de rest van Caïro worden we minder belaagd dan we verwacht hadden. Na de aanschaf van ons visum hebben we geen enkel verzoek om baksheesh meer gehad en ook worden we niet aan onze haren mee gesleurd naar parfum- en souvenirshops, zoals we ons dat voorgesteld hadden. We zijn er nog niet helemaal uit of we na India immuun geworden zijn voor de vele manieren van aandacht trekken van de witte toerist, of dat we er misschien inmiddels dusdanig als zwervers uitzien dat de geoefende verkopers hun kansen liever bij anderen wagen. We zien namelijk regelmatig andere toeristen, meestal in middelgrote groepen, wel flink onder handen genomen worden.
Nee... onze irritatie van de Egyptenaren komt niet van de opdringerigheid van de mensen, die wij vooral als enthousiast om iets te verkopen ervaren. Hetgene dat ons echt tegen staat is wat we ook in Oost-Turkije
al vervelend vonden. De korte lontjes. Overal zien we ruzie. Ruzie in de bus, in de taxi en op de stoep. Overal in het verkeer waar mensen elkaar tegenkomen ontstaan er irritaties, waarbij flink geschreeuwd en tekeer gegaan moet worden. Wij ervaren de meeste Egyptenaren, net als de Turken uit het Oosten, als ongeduldig, onflexibel en regelmatig erg aggressief. Jammer, want er zijn ook hele aardige mensen bij, maar voor de sfeer is de aggressie die we regelmatig zien erg bepalend.
22-03-2009 Bij binnenkomst op de luchthaven afgelopen week kregen we een visum in ons paspoort geplakt dat voor een maand geldig is. Wij willen misschien iets langer blijven en ook een uitstapje naar Jordanië maken en dus hebben we een verlenging én een re-entry nodig. Daarvoor begeven we ons vanochtend naar het gemeentehuis, afdeling paspoorten. Deze afdeling blijkt een ware chaos vol bureaucratische regeltjes en uiteraard weer blauw van de rook, ondanks de niet-roken bordjes.
Eerst moeten we bij loketje 12 een formulier ophalen en invullen. Na lang wachten en een snauw hebben we onze formulieren te pakken, die we invullen en terug brengen bij hetzelfde loket. Daar worden we opnieuw uitgescholden, want we geven de papieren, de van te voren gemaakte kopieën en de paspoorten niet in de juiste volgorde aan. Als de chagrijnige tante allerhande Arabische tekens aan ons formulier heeft toegevoegd en flink in ons paspoort heeft gekalkt worden we verder gestuurd naar balie 43. Hier kunnen we onze financiële bijdrage voldoen en postzegels kopen. Deze postzegels plakt loketje 12 dan op onze formulieren en we worden verzocht twee uur later onze paspoorten op te halen bij balie 38. Dat valt mee zou je denken, slechts een uurtje werk en twee uur wachten. Voor de verlenging van het visum. Dezelfde toestand moet vervolgens ook nog worden uitgevoerd met verschillende andere combinaties van loketjes voor de re-entry die we nodig hebben om na Jordanië het land weer in te mogen. Het is uiteindelijk vier uur 's middags als we klaar zijn en onze paspoorten weer in handen hebben. Maar de goeie stickers zitten erin!
> Ibn Tulun Moskee
23-03-2009 Op de valreep pakken we nog een bezoekje aan de Ibn Tulun Moskee mee, voor we vanavond de slaaptrein naar Aswan nemen. De wijk om deze moskee is een echte volkswijk met de typische kleikleurige huizen vol zwarte roetuitstoot en verschillende mooie, oude panden die helaas ook al een tijd niet zijn schoongemaakt. De moskee is groot en helemaal symmetrisch met hier en daar nog oud pleisterwerk, erg mooi. We beklimmen de bijzonder gevormde minaret en kijken uit over de woonwijk á la Villa Kakelbont. De ene aanbouw staat bovenop de andere en op elk dakterras ligt een hoop puin die doet vermoeden dat er hier een ernstige orkaan heeft huisgehouden. We picknicken hierboven in de laatste zonnestralen, voor de lucht helemaal dichttrekt en een dik pak regenwolken vormt. Als de eerste druppels neerkomen zitten wij net in de taxi. We weten inmiddels de prijzen en in afdingen zijn we na het afgelopen jaar experts, dus voor minder dan een Euro worden we keurig bij ons hotel afgezet.Dat Egypte een echt vakantieland is en minder een reisland zien we ook weer als er een groep oudere Nederlanders door hun gids op het perron naast ons gedropt wordt. Verbaasd horen we aan dat ze wel een groentesoepje zouden lusten of zuurkool met worst. De camping in Norg is zeker nog niet open en dus zijn ze massaal naar Egypte getrokken.
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live in Saqqara en Giza rond te kijken.
> Meer Info
Op onze Egypte info pagina is veel nuttige informatie te vinden over Egypte en neem ook eens een kijkje bij onze Caïro foto's.