Zuid Rajasthan Reisverslag
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Op Weg naar Bundi
19-12-2008 Na bijna een volle maand vertrekken we dan toch uit Pushkar. Zelfs enkele Saddhu's zeggen ons gedag. We liepen tenslotte dagelijks voor hun neus langs. De rit naar Ajmer is maar kort, maar de tweede busrit naar Bundi valt ons zwaar. We zijn niet meer gewend om zo lang achter elkaar stil te zitten en dan nog wel op een bankje. Als we bij Shakti zaten, was het altijd op de grond.
Bundi is met zijn 100.000 inwoners een stuk groter dan Pushkar, maar toch doet het ook hier behoorlijk dorps aan, vooral tussen de muren van de oude stad. Enthousiast worden we welkom geheten door de inwoners en we zijn weer verrast door die sfeer die blijkbaar kenmerkend is voor woestijnstadjes in Rajasthan. We voelen ons meteen thuis en gelukkig is ook hier op elke hoek wat moois, ouds, geks of spuuglelijks te zien, dat onze belangstelling wekt.In ons nieuwe onderkomen zijn we even van ons stuk gebracht. We kunnen de gaten in de lakens niet vinden, iemand is vergeten de wc-bril stuk te maken en ook naar de lekkende wasbak en het kussen zo hard als een steen zoeken we tevergeefs. Ligt Bundi soms in een onafhankelijke staat buiten Azië? We slapen heerlijk en als we wakker worden zijn we dan ook bijna uitgerust.
20-12-2008 Bijna... maar gelukkig is het een druilerige dag en we blijven lekker een beetje in onze kamer hangen.
21-12-2008 Een uitnodigend zonnetje lokt ons naar buiten en we slenteren door de smalle straatjes van Bundi. De vele ambachtswinkeltjes doen Middeleeuws aan en door de voornamelijk Moslim-bevolking krijgen we een beetje het Oost-Turkije 
gevoel, met als enige verschil dat de mensen hier aan het werk zijn in plaats van lui op straat te hangen met hun kopje thee.
In het kasteel, op een helling boven de stad gelegen, bewonderen we de mooie muurschilderingen.
Na een overheerlijke lunch lopen we door het afgelegen achterafgedeelte van de stad, waar de mensen ons verbaasd bekijken en naar ons roepen, als ze durven. Het Maharaja Museum is een beetje een tegenvaller. De grap van al dat wild dat de beste dure meneren hebben geschoten ontgaat ons een beetje.
> Verder naar Chittorgarh
22-12-2008 De makaken zijn vanochtend al vroeg in aktie en terwijl zij van dak naar dak springen eten wij gauw ons ontbijtje. Daarna laten we ons in een tuktuk naar het treinstation brengen, tot onze eigen grote verbazing. De trein is in India niet bepaald ons favoriete vervoermiddel, zeker niet als er alleen kaartjes zonder specifiek stoelnummer verrkocht worden, zoals hier op het station van Bundi. De India-experience hoeft voor ons niet zo ver te gaan dat we in een volgepakte wagon zitten met elk nog drie Indiërs op schoot. Waarom dan toch nu naar het treinstation? Volgens een man in ons hotel is de weg van Bundi naar Chittor zó slecht dat we beter met de trein kunnen gaan en die is volgens hem op dit traject nooit erg vol. We besluiten eens wild te doen en volgen zijn advies blindelings.
Op het station worden we nieuwsgierig aangestaard door de andere wachtende passagiers, maar erg druk is het inderdaad niet op het perron. Twintig minuten voor de officiële vertrektijd gaat het loket open en de kaartverkoper dirigeert de ongeduldige Indiërs én Peter in een keurige rij: wat een held! De trein heeft maar een kwartiertje vertraging en we zoeken een coupé met nog wat vrije plaatsen. Gelukkig is het nu echt nog niet afgeladen en we hopen dat dit zo blijft. Als de conducteur langs komt, komen we erachter waarom er nog zoveel plek is in deze coupé; dit is er één met genummerde stoelen en of we dan willen opwaarderen. Dapper beweren we dat we dan met ónze kaartjes verhuizen naar een ongenummerde coupé, of hij ons even wil wijzen welke kant het uit is. Dat vinden onze medereizigers wel jammer en ze besluiten dat we hun duurdere stoelen met ze mogen delen als we hier willen blijven zitten. Niemand spreekt Engels, maar met handen en voeten komen we erachter dat zij politiemannen zijn, op weg van hun werk naar huis. Een enorm geweer en de strepen op de mouw worden gedemonstreerd en we vertellen hun wat ze graag willen weten over Nederland en ons leven. Als we ons point-it aanwijs-boekje te voorschijn halen vallen ze bijna van hun stoel van het lachen en ook ons is het 't afgelopen jaar steeds meer opgevallen uit hoe zo'n westers oogpunt dit zogenaamd handige boekje gemaakt is. Wat moet je nou in India met een plaatje van een koe in het hoofdstuk "restaurant" als niemand dit heilige dier eet? En hoezo mes en vork, we eten al weken met onze handen. Om over de overvloed aan produkten nog maar te zwijgen; spullen die toch nooit te verkrijgen zijn, hoeveel boekjes je de mensen ook onder de neus houdt. Ach en wat moet je ook met al die troep?! De zon schijnt toch en het eten is toch weer verrukkelijk! 
Veel te snel zijn we er, al na twee en een half uur in plaats van de beloofde drie en een half. We nemen afscheid en met wat zoeken vinden we een behoorlijk hotel, in deze achterlijke plaats nog niet gemakkelijk. In het internetcafé zoeken en
boeken we een vlucht naar Bangkok voor volgende maand, want je bent tenslotte niet echt op wereldreis zonder minimaal drie keer in Bangkok geweest te zijn en minstens twee mango-seizoenen te hebben meegemaakt. 's Avonds eten we heel erg chic in het hotelrestaurant voor maar liefst 4 euro. Met z'n tweeën.
> Chittorgarh Fort
23-12-2008 Chittorgarh is een lawaaiig stadje aan een doorgaande weg, waar de hele nacht vrachtverkeer al toeterend over blijft razen. We hebben dan ook niet erg goed geslapen en besluiten vandaag meteen door te gaan naar Udaipur. Na het ontbijt gaan we wel het gigantische fort nog bekijken, daarvoor zijn we tenslotte hier gekomen. Het kilometers lange fort staat op een heuvel van bijna tweehonderd meter hoog en is helemaal door een muur omgeven. Met een tuktuk zijn we snel boven en kunnen we makkelijk alle bezienswaardigheden binnen een paar uur bekijken. Vooral de rijkversierde tempels zijn bijzonder indrukwekkend. De gemiddelde Angkor-tempel doet er niet voor onder.
Net na de middag nemen we de bus naar Udaipur, een stad in de duizend-en-één-nacht sfeer, met rijk versierde statige huizen en een prachtige, ietwat mistige zonsondergang boven de omringende heuvels.
> Udaipur
24-12-2008 Udaipur is een ambachtsstad waar onder andere prachtige poppen gemaakt worden. We zoeken een werkplaats op waar ze onze twee Rajasthani poppen, een handgemaakt kado van Mukesh van Shakti, kunnen repareren. De vrouw van het setje heeft wat beschadigingen in het gezicht doordat de verf nog niet goed droog was toen we ze kregen. Gelukkig kan de vakman ze weer als nieuw maken.
Verder doen we een hopeloze laatste poging kleding te kopen, maar we concluderen dat het tot Delhi of Bangkok zal moeten wachten.
25-12-2008 Het is weer een geweldige, zonnige dag en nietsvermoedend lopen we naar ons dakterras met uitzicht over heel Udaipur als we door de ober "Merry Christmas" worden gewenst. Ahuchahum?! Ach, verhip... het is inderdaad Kerst vandaag. Een goed excuus voor een extra grote bananen-lassi, dan hoeft Yvonne haar verslaving toch nog niet openlijk toe te geven.
Na het ontbijt lopen we naar het City Palace, waar we ons vergapen aan al het moois dat de Maharajah's hier door de jaren heen verzameld hebben. De mozaïeken zijn heel kleurig, heel gedetailleerd en heel glimmend. De Hollandse tegeltjes op plafond en muren in de hoogste kamer verrassen ons; zeker geruild voor specerijen.
Na een vroege lunch van heus bruin brood nemen we een tuktuk naar het poppenmuseum, waar naast vele soorten marionet-poppen ook klederdracht, sieraden, hennapatronen en maskers te zien zijn. Aan het eind van de ronde wacht ons nog een heuse poppenvoorstelling. Knap wat ze die poppen allemaal kunnen laten doen door alleen de touwtjes op de juiste manier te bedienen.
Om deze eerste Kerstdag toch maar cultureel verantwoord te blijven gaan we daarna naar het Shilpgram Museum Village. Deze week is er een festival en kun je naast de huizen van verschillende woestijn-stammen en hun handwerk en eten ook dansen en muziekvormen zien en horen. Alles is even kleurrijk en mooi versierd en omdat we niks te kort willen komen eten we zelfgemaakte pakora's met een pittig sausje.
Dan gaat de tocht verder de stad uit tegen een hoge heuvel op. Daar staat het Monsoon Palace, vanwaar je een 360 graden uitzicht hebt over Udaipur en de heuvels er omheen.
Terug in de stad schuiven we aan voor nog zo'n lekker bruin brood, het is toch zeker Kerst en dus zal er gegeten worden.
Vroeg in de avond gaan we naar een dansvoorstelling, waar verschillende Rajasthani dansen gedaan worden. Het is een spectaculair geheel, waarbij vrouwen met vuurpotten op hun hoofd duizeligmakende cirkels draaien en de oudste dame van het stel met maar liefst negen potten op haar hoofd danst.
> Verder naar Jodhpur
26-12-2008 In alle vroegte verlaten we het hotel en verbaasd stellen we vast dat de bus waarvoor we kaartjes gereserveerd hebben al klaar staat vóór de officiële vertrektijd. Deze bus is een bijzonder geval, met drie luxe stoelen per rij en daarboven bedjes, éénpersoons aan de ene kant en tweepersoons aan de andere kant van de bus. Wij mogen in twee stoelen plaatsnemen en vallen er bijna af als we precies op tijd vertrekken. Voor we de stad uit rijden stoppen we nog wel een aantal keer en nu gaan mensen ook in de bedjes liggen, ook al is het gewoon acht uur 's ochtends. Ach ja, dit is India, daar kan alles. Uiteindelijk wordt het zo druk dat er zelfs drie of vier mensen in één tweepersoons bedje liggen. Ach ja, dit is India, daar kan alles.
Als we 's middags aankomen, na een uur of zeven hobbelen door woestijnlandschappen, nemen we een tuktuk naar een hotel uit onze reisgids. Vol. Op naar de volgende dan maar. Ook vol. De derde is een suggestie van de tuktuk-bestuurder, maar ook die is vol. Wat krijgen we nou, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt, op die keer na aan het strand in Turkije dan, midden in de zomervakantie. We bellen wat rond, maar nergens lijkt nog een kamer vrij te zijn. Er is een congres in de stad en daarvoor zijn drieduizend bedden gereserveerd. Uiteindelijk vinden we een veel te dure kamer, waar we in elk geval één nacht kunnen blijven, dus daar nemen we dan voor vandaag maar genoegen mee.
Bij een eerste verkenningsronde door Jodhpur zien we meteen dat dit weer een echte Indiase stad is met veel drukte en veel lawaai. De oude stad bestaat uit smalle straatjes die vol brommers, motoren en riksja's zijn en op de markt loopt een gigantische mensenmassa. Ook paard- en wagen zien we regelmatig voorbij komen. We gaan een hapje eten op het dakterras van een hotel waar ze morgenochtend weer vrije kamers hebben. Het ziet er goed uit, dus we reserveren er meteen eentje.
Klik op bovenstaande filmpjes om even bijna-live in Udaipur rond te kijken.
> Meer Info
Op onze India info pagina is veel nuttige informatie te vinden over India en neem ook eens een kijkje bij onze Zuid Rajasthan foto's.