Egypte Reisverslag: Luxor naar Dahab
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Luxor
02-04-2009 We beginnen ons verblijf in Luxor met een dagje rust en het updaten van de website.
03-04-2009 Gisteren kregen we al een beetje een indruk, maar vandaag wordt de sfeer van Luxor ons helemaal duidelijk. Zodra we onze neus buiten de deur steken hebben we het gevoel voor de haaien gegooid te worden en in de vijfhonderd meter naar het Luxor Museum worden we minimaal tien keer toegeschreeuwd, drie keer beetgepakt en vijf keer verwenst als we niet reageren. Daarbij neemt men geen blad voor de mond en behalve de Arabische scheldwoorden krijgen we twee keer "fuck you" naar ons hoofd. Het museum is echter een verzameling indrukwekkende schatten en het personeel hier is wel weer heel vriendelijk.
In het mummification museum zien we vervolgens hoe het proces van mummificeren in de tijd van de Farao's in z'n werk ging en zijn de benodigde gereedschappen tentoongesteld, naast de mummies van een edelman, een baviaan, een kat, een ibis en zelfs een vis.
Eenmaal op straat kost het ons grote moeite langs alle onbeschofte Egyptenaren te komen, die zich blijkbaar in Luxor verzameld hebben. Hoe is het mogelijk dat dit land met z'n ongekend wijze beschaving de afgelopen tweeduizend jaar zo diep gezonken is?!
's Middags gaan we nog naar de Luxor tempel, maar door de manier waarop je hier over straat moet is de lol er voor ons een beetje af.
04-04-2009 Vanochtend staan we in alle vroegte op om naar de Karnak tempel te gaan. Als we daar om half zeven aankomen is er nog helemaal niemand en we zijn de eerste bezoekers van de dag, maar ook de eerste bezoekers ooit van het gloednieuwe bezoekerscentrum. Dat vinden ze hier zo bijzonder dat we in een boek moeten schrijven en zelfs de manager komt even een praatje maken.
Het Karnak tempel complex is reusachtig en door reconstructie weer voor een groot deel in elkaar gezet. De bouwwerkzaamheden gaan nog altijd door en ondanks dat wij het een beetje zonde vinden dat er nu ook niet-originele stukken in het geheel verwerkt worden, krijg je zo wel een goed beeld van hoe de tempel ooit geweest is. De zuilengallerij is gigantisch en nog altijd voorzien van prachtige inscripties en kleuren.
Het liefst zouden we morgen Luxor verlaten, maar de boot van Hurghada naar Sharm El Sheik gaat maar vier dagen per week en daarom kunnen we beter een dag later pas vertrekken. Budget accommodatie is in Hurghada nauwelijks te vinden en we verwachten dat de toeristenindustrie er minstens net zo aggressief is als hier in Luxor. We boeken daarom een kamer in Hurghada voor overmorgen en verschansen ons de rest van de dag in onze kamer. Zelfs de Vallei van de Koningen kan ons niet naar buiten lonken. Nou moeten we ook toegeven dat we het inmiddels een beetje gezien hebben met de tempels en tombes.
> Vallei van de Koningen
05-04-2009 Eindelijk steken we dan tóch de Nijl over naar de westelijke oever en op de fiets gaan we eerst naar de tempel van Seti I. Onderweg passeren we het Ramesseum en we zien meteen dat we daar niet naar binnen gaan. Vergeleken met de tempels die we al hebben gezien is er niet erg veel van het originele bouwwerk over en wat er staat doet niet erg mooi of gedetailleerd aan. Ook de tempel van Seti I is een beetje een tegenvaller. Er zijn nog wel mooie stukken bij, met prachtig gekleurde tekeningen en een enorme voorgevel, maar hij kan niet concurreren met de tempels van Karnak, Edfu of Abu Simbel.
We twijfelen of we wel naar de Vallei van de Koningen moeten doorfietsen. Het is nog een flink eind, het is zevenendertig graden en we hebben al verschillende tombes gezien. Uiteindelijk besluiten we toch te gaan, we zijn hier tenslotte maar één keer en willen niet iets gemist hebben. De lange weg naar de vallei loopt behoorlijk omhoog en al puffend houden we de moed erin door te zeggen dat we straks naar beneden kunnen rollen.
Een entreekaartje is geldig voor het bekijken van drie tombes en we beginnen met de tombe van Ramses IX, meteen een hele mooie, nog vol met gekleurde voorstellingen op de muur. De hele gang naar de tombe toe zit er vol mee en ook de tombe zelf, diep onder de grond, is een kleurrijk plaatje.Van deze drukst bezochte tombe lopen we achteruit naar de tombe van Tuthmosis IV, waar geen enkele andere toerist te vinden is. Eerst denken we dat deze tombe gesloten is voor restauratie, net als enkele andere, maar dan zien we een eenzame bewaker z'n lunch zitten eten bij de ingang. Hij roept ons nog na dat we geen foto's mogen maken, maar ja... als er helemaal niemand is en je bent diep onder de grond met al die prachtige kunstwerken op de muur... dan wordt de verleiding wel heel groot. Uiteraard zetten we wel de flits eerst uit, we willen de verf niet laten verbleken. Tenslotte zien we helemaal beneden, enkele steile trappen later, de grootste sacrofaag die we ooit gezien hebben. Ook deze is prachtig bewerkt.
Terug boven de grond vragen we de bewaker ons zijn lievelingstombe te vertellen en dat wordt degene die we als laatste gaan bekijken: die van Tawosret en Sethnakht. Volgens de enige andere mensen die we zien als we erheen lopen, is het een bijzonder mooie tempel en ze hebben gelijk. Wederom is er helemaal niemand en de bewaking blijft buiten zitten lunchen, zodat we de hele tombe voor onszelf hebben. Op de muren van de hele lange gang naar beneden zitten muurschilderingen en er is ook nog een grotere ruimte met zuilen vol kleurige Goden. Tenslotte komen we in de tombe zelf, waar bizarre muurtekeningen te zien zijn en waar één van de originele sarcofagen staat.
En dan rollen we inderdaad door het droge, rotsachtige landschap terug naar beneden. De wind die daarbij ontstaat is een welkome afkoeling.
> Bussen naar Hurghada
06-04-2009 De busrit naar Hurghada duurt wat langer dan gepland, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Het is dan ook al halverwege de middag als we er eindelijk zijn en we zijn blij dat we het hotel, dat we geboekt hebben, snel gevonden hebben. Dat is dan ook het enige dat soepel loopt, want het personeel heeft geen idee dat we zouden komen en een handdoek brengen zodat we kunnen douchen duurt bijna een uur. Gelukkig blijven we maar één nachtje.
> De Boot naar Sharm El-Sheik
07-04-2009 Om acht uur melden we ons in de haven om aan boord te gaan van de snelle boot naar Sharm-el-sheik. De boot zou ons in anderhalf uur naar de overkant van de Rode Zee moeten brengen, maar we horen meteen al dat het vandaag ietsje langer zal gaan duren in verband met slecht weer. Even later komt een matroos iedereen pilletjes aanbieden tegen misselijkheid. Nou, dat belooft wat.
We nemen elk maar een pilletje en als we de haven uitvaren snappen we al gauw waarvoor die dienen. Het zijn wilde golven en gedurende het komende uur wordt het steeds erger. Dan zien we land en denken we er toch nog goed af gekomen te zijn. Helaas varen we aan het land voorbij, het blijkt een eiland, om op nóg wildere zee terecht te komen. Dit is duidelijk onze minst comfortabele rit tot nu toe en Peter begint nu wat groen te zien, ondanks het pilletje. Uiteindelijk komen we vier uur later aan in Sharm, waar we een taxi nemen naar het busstation, een kilometer of tien verderop.
> Dahab
Door een kaal, bergachtig landschap rijdt de bus over bochtige wegen omhoog. Gelukkig kunnen wij na die boottocht alles hebben en zelfs de achtbaan naar beneden voelt aardig relaxt na vanochtend. Onze beloning is Dahab, een rustige badplaats waar iedereen komt om te duiken, maar waar wij even een paar dagen willen bijkomen.
08-04-2009 t/m 12-04-2009 De eerste twee dagen zijn vrijwillig erg rustig, maar als we de derde dag wat van de omgeving willen gaan zien met een tour, moeten we helaas afzeggen. Peter is ziek. Pas de twaalfde lijkt het ons verstandig een nieuwe afspraak te maken om de woestijn in te gaan.
> Colored Canyon en White Canyon
13-04-2009 Precies om acht uur staat er een bedouine man voor ons bij de receptie: onze gids van vandaag. Met drie leden van een Duitse familie stappen we achterin een Landrover en als we ons aangemeld hebben bij de politie kunnen we beginnen aan onze tocht de woestijn in. Het eerste uur rijden we nog over verharde weg, maar daarna is het tijd voor de vierwielaandrijving, als we het zand inrijden. De rotsen worden steeds groter en gekleurder, tot we stoppen bij de rand van de Colored Canyon. Al lopend dalen we af in het diepe gat voor ons en als we beneden zijn zien we rode en gele steensoorten elkaar afwisselen.
Na een afslag wordt de kloof steeds smaller. Op den duur rijzen metershoge muren van gekleurd steen pal naast ons omhoog, nauwelijks een meter van elkaar. Soms is het smalle pad versperd en moeten we over een grote rots klimmen of door een gat duiken. Onze gids Hussein ziet in allerlei rotsen dieren en mensen en ach, met een beetje fantasie zien wij het ook.
Na een flinke klim om de kloof weer uit te komen worden we naar een oase gebracht om te lunchen. Het laatste stuk van die tocht gaat weer over zandsporen en soms moet er flink gas gegeven worden om boven te komen als er zandduinen zijn. De oase is werkelijk een bizarre gewaarwording, ineens zoveel palmbomen in die kale woestijn. De bedouinen-familie waar we eten heeft goed z'n best gedaan en de sinaasappels als toetje zijn heerlijk.Nadat we in het dorp hebben rondgestruind lopen we de White Canyon in, die er pal achter begint. De buitenste laag is weer prachtig gekleurd, maar de steen is zo zacht dat hij afbrokkelt en alles wat daaronder zit is wit. Het gevolg is dat er een witte laag poeder over grote delen van de kloof ligt. Deze route is zo mogelijk nog avontuurlijker dan die in de Colored Canyon, want regelmatig moeten we tegen een wand op klimmen, met of zonder touwen en ladders.
Aan het eind van de wandeling zijn we behoorlijk gesloopt en dus trakteren we onszelf in Dahab op een heerlijke Koreaanse maaltijd. Het perfecte einde van deze dag.
14-04-2009 Na een lange nachtrust worden we met spierpijn wakker. We doen een poging tot lui doen, maar we hebben afgesproken te komen snorkelen met de Duitse familie die gisteren met ons mee was, iets wat we volgens hen echt niet kunnen overslaan als we in Dahab zijn. Halverwege de middag gaan we dan het water in en inderdaad het is heel erg mooi. Vissen en koralen in alle soorten en maten hebben zich pal voor de kust verzameld. Omdat het bijna laag water is kunnen we er niet te lang in blijven, maar dat vinden we niet al te erg, aangezien de kou ons soms de adem beneemt. Watjes als we zijn geworden met al die tropische temperaturen in Azië.
> Mount Sinaï
15-04-2009 Ondanks de strakblauwe lucht van ook weer deze ochtend gaan we toch met een vest en een jas op pad. We gaan namelijk de beroemde Mount Sinaï beklimmen en we verwachten dat het op bijna 2300 meter hoogte best wel fris zal zijn.
Eerst gaan we echter het, aan de voet van de berg gelegen, Sint Catharina klooster bekijken en in een uurtje of twee rijden we er door een kaal berglandschap naar toe. Het blijkt enorm druk in het klooster en schouder aan schouder schuifelen we er doorheen. We zien de plek waar God als eerste tegen Moses praatte, een groen bosje struiken dat destijds in brand vloog. Gelukkig hebben we tegenwoordig wat geavanceerdere communicatiemiddelen en kunnen we elkaar even bellen of sms-en als we wat te bespreken hebben.Na een rondje door de kerk zijn we wel uitgekeken, maar we moeten wachten op de andere mensen uit onze groep, omdat je verplicht achter een gids aan moet hobbelen als je de berg op wil. Het kost enige overtuigingskracht om ook de anderen van het voordeel van het moeilijke pad te doordringen: vanaf de "steps of Repentance" heb je een veel mooier uitzicht op de omgeving en het klooster dan wanneer je via het makkelijkere kamelenpad gaat. Uiteindelijk is iedereen blij dat we hebben aangedrongen, want ondanks dat het een pittige klim is zijn de vergezichten prachtig als we het klooster langzaam in de diepte zien verdwijnen.
In iets minder dan tweeëneenhalf uur beklimmen we de 3700 ongelijke treden en als we op de top van de berg staan zijn we de enigen. Het uitzicht is grandioos. We gluren naar binnen bij het kerkje dat op deze winderige hoogte staat en warmen ons daarna op in de moskee, waarvan de deur open staat. Dit is de plek waar Moses de tien geboden kreeg en daarom staan deze uitgeschreven op een bord in de moskee, zo vertelt een Israëlische medereiziger. Inmiddels hebben wij de Arabische cijfers voor één tot en met tien leren lezen en dus laten wij ons dat niet zomaar wijs maken. Acht is namelijk het laatste cijfer op het bord. De
Israëli is geen Moslim en op onze vraag hoe het zit heeft hij geen echt antwoord. Misschien hebben Moslims slechts acht geboden? Nou, dan weten wij wel welke twee zij niet hebben: Gij zult niet jokken, want dat doen ze hier in Egypte de hele dag door en Gij zult geen toeristen oplichten. Maar wellicht was ook het bord te kort en zijn er twee geboden samengevoegd.Waren we eerst nog van plan de zonsondergang van hierboven te aanschouwen, nu vinden we het allemaal toch wel erg koud en we besluiten aan de terugtocht te beginnen. Over het makkelijkere kamelenpad lopen we terug naar het klooster, waar we vlak na zonsondergang aankomen. Onze chauffeur wacht al op ons en zodra we allemaal in het busje zitten maakt hij ook nog een lange neus naar het elfde gebod: Gij zult geen honderdtwintig rijden in bochten waar zestig is toegestaan.
16-04-2009 Vandaag nemen we het er nog even van en we bedenken of we eerst naar Israël gaan of eerst naar Jordanië. Uiteindelijk wordt het Israël. O nee, toch Jordanië, op de valreep.
Klik op bovenstaande filmpjes om even bijna-live in de Valley of the Kings en de Sinaï woestijn rond te kijken.
> Meer Info
Op onze Egypte info pagina is veel nuttige informatie te vinden over Egypte en neem ook eens een kijkje bij onze Luxor naar Dahab 1 foto's en Luxor naar Dahab 2 foto's.