Oost Rajasthan Reisverslag
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Jaipur
17-11-2008 Omdat de Indiase treinen dag en nacht door rijden zijn we opgezadeld met de prachtige vertrektijd van 6 uur 's ochtends, wat inhoudt dat we midden in de nacht ons bed uit moeten. Ons goeie gedrag wordt helaas niet beloond, want de oorspronkelijke vertraging van een uur loopt op tot bijna twee en het is al na achten als we eindelijk vertrekken.
Gelukkig duurt de rit korter dan we verwacht hadden en aan het begin van de middag komen we in Jaipur aan. Jaipur, daar waar mensen klaarblijkelijk de kameel nemen in plaats van op de fiets of de brommer naar hun werk te gaan. De beesten zijn hier in grote aantallen aanwezig en nemen deel aan het drukke verkeer alsof ze nooit anders gedaan hebben.
18-11-2008 Jammer genoeg is onze nachtrust ons afgelopen nacht wederom ontstolen, dit keer door vijf muggen en een matras zo hard als een plank. We zijn stijf en hebben pijnlijke spieren en hebben geen zin hier nog langer te blijven. We verkassen daarom eerst naar de buren, die wel zachte bedden hebben en daarna lopen we de stad in.
Jaipur maakt een schonere indruk dan alles wat we tot nog toe van India gezien hebben, maar er zijn daarentegen wel vele malen meer straatkinderen. Ze slapen onder een dekentje op een drukke rotonde, graven in prullenbakken naar eten en trekken toeristen aan hun rokken die hun neus ophalen en gauw een andere kant opkijken.
De oude stad van Jaipur is betoverend. De roze-rode gebouwen zien er sprookjesachtig mooi uit, ook al zijn velen wat vervallen. De Hawa Mahal, ofwel het Paleis van de wind, wordt juist gerenoveerd en is nu overduidelijk het mooiste gebouw van de stad. We beklimmen het vijf verdiepingen tellende gebouw en kunnen van dichtbij zien hoe de vrouwen in lang vervlogen tijden zich hier achter de piepkleine raampjes schuil hielden om een glimp van het leven op straat op te vangen.
We beklimmen een heuvel aan de rand van de stad om de Apentempel te bekijken, maar het valt een beetje tegen.
Terug in de oude stad lopen we langs ontelbare winkeltjes, de meeste niet groter dan enkele vierkante meters. Het is ongelooflijk druk. Gesluierde vrouwen in het zwart zijn op zoek naar een nieuw handtasje of kinderkleding, vrouwen in sari's met alle kleuren van de regenboog lopen er tussendoor om verse groenten of fruit te kopen, kinderen worden aan de hand meegesleurd of gedragen, terwijl de mannen rondkijken in de onderdelenwinkels en bij de nieuwste video-cd's met de hipste Indiase muziek. Ook de kleine restaurantjes zitten vol met mensen die gefrituurde snacks eten en kleurige shakes drinken. In veel winkeltjes en eetgelegenheden kijken we onze ogen uit. We zien producten waarvan we vóór vandaag geen idee hadden dat ze bestonden, laat staan dat we weten wat het is of wat je ermee zou moeten doen.
19-11-2008 Het Amber Fort, zo'n tien kilometer buiten Jaipur, is een enorm paleis met muren er omheen waar ze in China een voorbeeld aan hadden kunnen nemen. Wij bekijken het fort van binnen en van buiten, bijna een dagtaak bij een vesting van deze omvang.
20-11-2008 Net na ons bezoek aan de mausoleums van verschillende Maharaja's ontmoeten we Janneke, een Australische die luxe rondreist in een Ambassador met chauffeur. Samen met haar gaan we naar het Nahargarh Fort, hoog gelegen boven de stad met uitzichten over heel Jaipur. Het is wederom een erg mooi bouwwerk met veel kleurig schilderwerk. In stijl worden we met de oude Engelse auto midden in de oude stad afgezet, waar we een souvenir kopen.
> Naar Pushkar
21-11-2008 Met de bus gaan we verder naar Pushkar en als we Jaipur uit rijden zeggen we nog maar eens tegen elkaar dat India een bijzonder land is. Het is er elke dag feest. Op de snelweg worden we ingehaald door kleurig geschilderde vrachtwagens met Kerstversiering aan de spiegels en lampjes achter het raam. In het dorp Pushkar lopen de meest bizar uitgedoste Sadhu's en de sari's van de vrouwen zijn kleuriger dan de kleren op een gemiddeld carnavalsbal. 's Avonds komt er een prosessie langs die qua verlichting en muzieknivo menige houseparty doet verbleken. En dan hebben we de zang- en danspartijen bij de tempels rond het Pushkar Meer nog niet genoemd.
Kamelen liggen loom in de middagzon te herkauwen en geven het dorp samen met de zanderige straten een echte woestijnsfeer. De tempels en andere gekleurde bouwwerken steken fel af tegen de helderblauwe lucht. We wandelen wat rond, maar zijn al snel moe. Ook in een relatief kleine plaats als Pushkar is op elke vierkante meter weer zoveel te zien, te horen en te ruiken.
22-11-2008 We zouden willen dat we konden beginnen met: "na een goede nachtrust...", maar niks is minder waar. Gisteravond kwam er een hele stoet feestvierders ons hotel voorbij, onder luid getrommel begeleid door synthesisermuziek. Een meter of honderd verderop gingen ze het feestterrein op, waar tot middernacht dreunende housemuziek werd gedraaid. Toen het eindelijk stil was vonden de straathonden dat ze ook wel wat aandacht verdiend hadden en om vier uur vanochtend kwam de eerste trekker alweer voor de deur langs. Om zeven uur checkten de buren onder luid gebabbel uit en daarom liggen we nog tot na tienen in bed. Nu het eindelijk stil is zijn we te verdoofd om te bewegen.
Na een laat ontbijt gaan we op zoek naar het Shakti project, waarover we hebben gelezen op internet. Shakti betekent "power" en probeert straatkinderen en kinderen van extreem arme gezinnen naar school te krijgen, om een opleiding te volgen die ze anders niet gekregen zouden hebben. Bij Shakti krijgen ze hulp bij hun huiswerk, extra begeleiding en een maaltijd. Het lesgeld en uniform wordt voor de kinderen betaald door de stichting. Inmiddels zijn er 62 kinderen die op deze manier geholpen worden en vijf bollebozen hebben het voorrecht om naar een privéschool te kunnen. Dit betekent dat ze met maximaal twintig kinderen in een klas zitten in plaats van veertig of meer op de overheidsschool. Ook hoeven de boeken hier maar met twee of drie kinderen gedeeld te worden in plaats van met vijf of meer.
We kunnen Shakti niet meteen vinden en na meermaals vragen en een speurtocht door Pushkar worden we in onze kraag gevat door een vriend van de beheerder, die ons begeleidt naar het juiste gebouw. Ramsingh wordt gebeld en we bespreken de werkwijze van de stichting en wat wij zouden kunnen doen om te helpen. De sfeer en de manier waarop alles hier georganiseerd is bevallen ons wel en we spreken af om maandag terug te komen als de kinderen er zijn. We denken onze handen hier een week of misschien twee weken uit de mouwen te gaan steken.
Als we bij een eettentje lunchen maken we kennis met de dierenwereld van Pushkar. Honderden vliegen zwermen ons om de oren, één van de bijproducten van zo'n fris open riool. Het gekriebel aan onze voeten blijkt een rat te zijn, die er snel vandoor gaat als we hem in de smiezen krijgen. Eén van de vele koeien komt ook even aan ons tafeltje kijken en sabbelt lekker aan Peters t-shirt. Het buitengevoel komt helemaal naar boven hier in India.
Laat in de middag lopen we nog naar de Pap Mochani tempel, die hoog op een kale heuvel boven de stad staat en ons een mooi uitzicht over de omgeving biedt.
> Kameel Rijden
23-11-2008 Het is nog steenkoud als we vanochtend vroeg uit de veren gaan. We hebben om acht uur afgesproken met Captain, op wie z'n kamelen we een tocht door de woestijn gaan maken. In het dorp is het nog rustig, maar groepen Indiase pelgrims van alle leeftijden lopen al rond, op weg naar de tempel. Velen van hen komen ons van dichtbij bekijken als we op Captain zitten wachten, die uiteraard om acht uur nog in geen velden of wegen te bekennen is. Tegen half negen gaan we nog maar eerst een kop warme thee drinken en dan is de zon hoog genoeg om alles op te warmen en een mooie rode gloed te geven.
Onze kamelenman is inmiddels ook gearriveerd. Hij stelt ons voor aan Ali Baba en Raja, onze kamelen, en de twee gidsen die met ons meegaan. De kamelen gaan door de knieën en wij klimmen erop, elk met een gids. Van hoog boven de grond kijken we uit over Pushkar en even later het woestijnlandschap daarbuiten. We komen een begrafenisstoet tegen. De overledene ligt op een draagbaar en honderd of meer mannen lopen er zingend omheen en achteraan. De huizen aan de rand van het dorp zijn niet meer dan simpele hutjes. Tientallen kinderen spelen in de nabijheid met stokjes die ze gevonden hebben en die ze proberen zonder handen hoog te houden. Vee scharrelt overal tussendoor.
Het landschap is mooi, met mul zand, doornige struiken en enkele bomen. We sjokken een kleine twee uur door en stoppen dan voor een pauze. Om te wachten op een kar met onze lunch en enkele andere toeristen, horen we als we ernaar vragen. Het blijkt een Australische familie te zijn met drie kinderen. Gezamenlijk zitten we onder een grote boom te praten terwijl onze lunch wordt bereid. Ondertussen kijken we nieuwsgierig toe hoe de kok te werk gaat. Het houtvuur om de rijst en groenten te koken dat snappen we nog wel, maar de kamelenpoep waar balletjes deeg op worden klaargestoomd, zonder aluminiumfolie of pannetje... dat hadden we zelf nou niet zo één, twee, drie bedacht. Toch smaakt het prima.Na nog een eindje door een erg mooi landschap, met duizenden rietpluimen in een steeds lager wordend zonlicht, komen we door een dorp. We kijken rond samen met één van de gidsen en maken gebruik van de situatie door via hem vanalles aan de mensen te vragen en ook een kijkje binnen in enkele van de huisjes te nemen. Het is allemaal heel eenvoudig, maar bijzonder schoon en erg netjes geverfd en verzorgd. De vrouwen en kinderen giechelen wat af. Het zal ze vast niet elke dag gebeuren dat er zomaar witte toeristen in hun huisje komen. Eén van de mannen komt ook even kijken en biedt ons thee aan. Ook al hebben ze zelf heel weinig, gastvrijheid is ook hier weer een aangeboren karaktereigenschap.
Met een grote groep gillende en zwaaiende kinderen achter ons aan verlaten we het dorp en vanaf een zandduin kunnen we nog net genieten van de zonsondergang. Daarna is het tijd voor de laatste kilometers terug naar Pushkar en die vallen best zwaar. Met een pijnlijke achterkant rollen we van de kamelen af en we lopen met moeite het laatste eind naar onze kamer.
24-11-2008 Ondanks een flinke spierpijn en met een hoofd alsof we een beste kater hebben gaan we vanochtend naar Shakti. Eerst doen we met Ramsingh de boodschappen voor de maaltijden van komende week en dan... dan komen de kinderen. Wat we allemaal met ze doen? Dat komt in het volgende verslag. 
Klik op bovenstaande filmpjes om even bijna-live in Rajasthan rond te kijken.
> Meer Info
Op onze India info pagina is veel nuttige informatie te vinden over India en neem ook eens een kijkje bij onze Oost Rajasthan foto's.