West Rajasthan Reisverslag
| Dit reisverslag is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Jodhpur
29-12-2008 Na een paar lastige dagen, wat betreft het vinden van een normale slaapplaats, hebben we eindelijk heerlijk rustig geslapen in een kamer achterin een guesthouse. We voelen ons nog steeds moe van het slaapgebrek van eerder deze week, maar besluiten er toch op uit te gaan. We willen nou eindelijk dat fort met z'n indrukwekkend hoge muren wel eens van dichtbij zien.
Onze tuktuk slingert door een kaal rotslandschap naar boven. Onder ons zien we Jodhpur liggen, de blauwe stad. Hoewel de
echte blauwe wijk pas te zien is als we boven in het kasteel staan. Vroeger mochten alleen de Brahmanen hun huis blauw schilderen en die woonden allemaal in het zelfde deel van de stad.De kasteelmuren zijn van dichtbij nóg indrukwekkender en steil klimmen we omhoog tot we het kasteel zelf binnen kunnen. De gevels van de gebouwen zijn bijzonder gedetailleerd en rijkversierd, net als de wapenverzameling die in het eerste deel tentoongesteld wordt. We vermaken ons de hele ochtend met de rest van de tentoonstelling en lopen daarna nog over de grote muur rondom. De uitzichten over Jodhpur zijn schitterend.
30-12-2008 Omdat we eindelijk weer wat rust gevonden hebben en omdat accommodatie in Jaisalmer rond de jaarwisseling volgeboekt is besluiten we pas 1 januari verder te reizen. In Jodhpur zelf hebben we het eigenlijk wel gezien en dus gaan we met de bus naar Osiyan, een woestijnstadje zo'n anderhalf uur verderop. De oude tempels die hier op de rand van woestijn en bebouwing staan zijn de moeite van het bekijken zeker waard, maar het stadje zelf is een beetje een tegenvaller. De grote tempel op de heuvel midden in de plaats is net zo'n circus als de meeste andere Hindu tempels die we gezien hebben. We moeten oppassen geen tikka op ons hoofd gedrukt te krijgen of een handvol wit "eetbaar iets" aangeboden te krijgen. We vluchten het dorp in, maar er wordt vreselijk veel gebedeld en de kinderen zijn voornamelijk erg vervelend. Al gauw hebben we er genoeg van en we nemen de eerstvolgende bus terug naar Jodhpur. Onderweg zien we hoe mensen hier leven, in kleien hutjes met een strooien dak, alsof de tijd jaren heeft stilgestaan.
Terwijl Nederland zich druk maakt over "naar welke cabaretier zullen we dit jaar weer eens kijken" laten wij kaartjes voor de film regelen voor oudjaarsavond. We zijn al 
tijden benieuwd hoe dat er aan toe gaat met zo'n Bollywood-film op het grote scherm en een zaal vol Indiërs en zien nu onze kans schoon. We vragen Arjun, één van de hulpjes in ons guesthouse, drie kaartjes te reserveren, zodat we morgen samen naar de bios kunnen.
31-12-2008 We doen op deze oudjaarsdag en vierhonderdste reisdag niet te veel, maar kijken wel nog even rond op de drukke markt rond het stadsplein.
's Avonds eten we vroeg en als Arjun klaar is met z'n werk kunnen we samen naar de bioscoop. Naar Aziatische traditie blijken de gereserveerde kaartjes in werkelijkheid niet gereserveerd en als we aankomen bij de gloednieuwe bios zijn ze helemaal uitverkocht voor de film die wij graag willen zien. Zoals altijd alles hier "no problem" is, laten we ook dit keer de alternatieve oplossing over ons heen komen en gaan we met de tuktuk gauw naar een oudere bioscoop. Hier zijn nog wel kaartjes verkrijgbaar en nog 20 Rupee goedkoper ook.
In de wachtruimte, waar ook popcorn, samosa's en nog wat minder hygiënisch ogende snacks verkocht worden, zijn we een echte bezienswaardigheid. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en als we onze plekken in de zaal gevonden hebben zien we dat de Indiërs geen tijd verspillen met reclame of andere boodschappen. De film wordt meteen gestart. Aangezien er ook geen spotje is dat zegt dat je mobieltje uit moet, zit er aldoor wel iemand doorheen te tetteren, maar door het oorverdovende geluidsnivo van de film heeft niemand daar toch last van. Ook leeftijdsgrenzen kennen ze niet, hier in India, en terwijl de held uit de film de één of andere arme stumper alle hoeken van de kamer laat zien, komen er nog enkele ouders binnen met peuters en zelfs babies op de arm. Zeker geen oppas kunnen vinden.
De film is volledig in het Hindi, maar het verhaal is niet al te moeilijk te volgen en door de regelmatige dansjes en hupsjes op muziek, waar Bollywood zo bekend om is, wordt het ook niet saai. We vermaken ons kostelijk om het gejoel, geklap en gefluit van de zaal, telkens als de held in beeld komt. Om twaalf uur precies stopt de film voor de derde keer. Dit maal is er geen stroomstoring, maar wordt er een dia geprojecteerd die ons vertelt dat het 2009 is. Iedereen kijkt om zich heen en vraagt zich af of de film alweer begint. Ja dus... hoezo elkaar gelukkig nieuwjaar wensen? Ook als de film om half één is afgelopen lijkt niemand zich er bewust van dat het nieuwe jaar zojuist begonnen is. Op straat is het doodstil. Niks geen vuurwerk, champagne of andere feestvreugde. Wij vinden het niet erg, dan kunnen we nog net een paar uurtjes slaap pakken voor we morgenochtend vroeg met de bus naar Jaisalmer vertrekken.
> Jaisalmer in de Thar Woestijn
01-01-2009 Het is verdomd koud zo 's ochtends vroeg, op de eerste dag van 2009 en al kleumend komen we op het busstation aan. We hoeven niet lang te wachten en als we een ontbijtje en twee kaartjes hebben bemachtigd stappen we in. Zes uur lang hobbelen we door de woestijn. Regelmatig stappen mannen met grote tulbanden en de meest kleurig geklede vrouwen met hun kroost in en uit, op plekken waarvan we ons echt afvragen wat je daar toch zou moeten. Waarom wonen mensen hier, in kleien
hutjes, zonder wat voor voorzieningen dan ook en te midden van helemaal niks? Af en toe zien we een grote zandduin en her en der verspreid staat er een boom, maar daarmee heb je het dan ook wel gehad. Verbaasd zien we dat er zelfs een trein rijdt, helemaal naar hier aan het eind van de wereld in de Thar woestijn.Gelukkig is de kamer die we in Jaisalmer gereserveerd hebben redelijk goed en na een rondje bellen en internetten voor de nieuwjaarswensen duiken we er vroeg in.
02-01-2009 Het oude centrum van Jaisalmer bestaat voornamelijk uit honingkleurige, zandstenen huizen, waarvan veel er prachtige versieringen en rijkbewerkte ramen hebben. We ontbijten pal naast één van de mooiste huizen en hebben aan de andere kant ook nog eens zicht op het fort bovenop de heuvel. Jammer genoeg zien we ook duidelijk dat het toerisme met z'n vele hotels en winkeltjes daar boven niet veel goeds doet met de muren van het prachtige monument. Grote kieren zitten er op sommige plekken en al drie wachttorens zijn de afgelopen jaren ingestort. Later komen we langs een plek waar we gelukkig zien dat India toch wakker geworden is: een klein stukje van de muur is hersteld en een volgend stukje is genummerd en klaar om ook opnieuw opgebouwd te worden.
Door een aantal grote poorten komen we in het kasteel en binnen de muren zijn we aan de ene kant aangenaam verrast door de schoonheid van dit doolhof aan steegjes en huisjes en aan de andere kant geshockeerd door de toeristenkermis die zich hier afspeelt. Het is enorm druk en iedereen probeert een graantje mee te pikken van de Westerlingen en rijke Indiërs die hier massaal geld komen uitgeven. Na een uurtje ronddwalen hebben we het wel gezien. Er zijn hier niet veel rustige hoekjes meer over, waar je ongestoord kunt genieten. Toch lukt het af en toe om zo'n mooi plekje te vinden en op één plek hebben we een fantastisch uitzicht over het woestijnlandschap buiten de muur.
Met een broodje in de hand gaan we op weg naar het museum, een privé collectie van een oude man die zo te zien de Engelsen nog heeft zien kómen en gaan. Hij geeft ons bij enkele voorwerpen een kleine demonstratie en vertelt er uitgebreid over wat het is, waarvoor het is en hoe je het hoort te gebruiken. We steken de weg over naar het andere deel van het museum en kruipen daarna door het prikkeldraad om eens een begraafplaats van dichtbij te bekijken. Van hieruit hebben we een overzicht over de hele stad met zijn fort.
We kijken bij het meer, de vroegere watervoorziening van Jaisalmer, en weten de verleiding om een ritje op één van de waterfietsen te maken nog nét te weerstaan. In plaats daarvan lunchen we en beklimmen we de heuvel aan de andere kant van de stad om nog eens een mooi overzicht over het fort en de stad er omheen te hebben. Moe maar voldaan komen we in onze kamer terug.
03-01-2009 Buiten de muren van het fort is ook genoeg moois te zien en we lopen door de steegjes van de oude stad op zoek naar de mooiste Haveli's (herenhuizen). Bij de eerste die we tegenkomen, de Salim Singh-ki-haveli, krijgen we een rondleiding. Die is reuze-interessant, maar eindigt helaas in de hoogste en mooiste kamer met een verkooptruc. De kamer is verbouwd tot souvenirwinkel.
De tweede Haveli is nog groter en nog rijker bewerkt, terwijl de derde en laatste die we bezoeken ons het idee geeft dat we toch een beetje in herhaling gaan vallen. De rest van de dag lezen we een beetje en 's avonds gaan we naar de poppenshow in het museum waar we gisteren al waren. De begeleidende live-muziek is erg goed, maar de poppenspeler heeft duidelijk minder talent dan degenen die we eerder aan het werk hebben gezien.
04-01-2009 De zon is vandaag verstopt achter een dikke, grijze mist en we laten onze plannen om de woestijn in te gaan schieten. We treffen voorbereidingen voor het vervolg van onze reis en luieren in onze kamer.
05-01-2009 Vanwege een wijziging in de plannen gaan we vandaag terug richting het centrale deel van Rajasthan, naar Bikaner. De reis door de woestijn is saai en vermoeiend en dan hebben we ook nog eens de sloomste bus van heel India.
> Bikaner en Deshnok
06-01-2009 Op de één of andere manier kom je aan het eind van je latijn altijd een relaxte slaapplek tegen in India en we hebben dan ook heerlijk geslapen vannacht. We hebben maar één dag te besteden in Bikaner en dus gaan we na het ontbijt meteen op stap. We lopen naar het fort, waar we een kijkje nemen in het museum. De tentoongestelde spullen zijn inmiddels gesneden koek voor ons en we moeten dan ook bekennen dat we het niet erg vinden van dit de laatste plaats in Rajasthan is die we als toeristen bezoeken. Ook de rondleiding in het kasteel zelf heeft ons niet veel uitdaging meer te bieden, dus raken we de gids na een tijdje kwijt en bekijken op eigen houtje en aangepast tempo de rest.
's Middags gaan we met de bus een eindje de stad uit voor dé reden om Bikaner in ons reisschema op te nemen: de Rattentempel van Deshnok. In elk hoekje kruipen tientallen heilige ratten rond en lui knabbelen ze van het eten dat gelovige bezoekers voor ze hebben neergelegd. Soms knabbelt er één aan Peters teennagel en bij een bak melk zit een heel aantal ratten te likken alsof hun leven er vanaf hangt. Het is een bizar schouwspel.
In een voller dan volle bus gaan we terug naar Bikaner en we besluiten de oude stad te laten voor wat hij is en nog even een beetje te relaxen. Tenslotte hebben we morgen weer een lange busrit voor de boeg. We gaan terug naar Pushkar... om te trouwen! 
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live in de Deshnok Ratten-Tempel rond te kijken.
> Meer Info
Op onze India info pagina is veel nuttige informatie te vinden over India en neem ook eens een kijkje bij onze West Rajasthan foto's.