Ons trouwfeest in Pushkar, India
| Dit reisverhaal is onderdeel van een serie reisverhalen, allen gemaakt tijdens een lange reis van november 2007 tot mei 2009. |
> Terug naar Pushkar
07-01-2009 De busrit van Bikaner naar Pushkar duurt zes uur, maar we hoeven ons niet te vervelen. We rijden door de schilderachtigste kleine dorpjes, waar kleurrijke vrouwen op kleine erven zitten te praten of aan het werk zijn. De hutjes zijn allemaal even simpel, maar toch ziet het er mooi uit in het gouden zonlicht van Rajasthan. En dan zijn we thuis, terug in Pushkar. We worden meteen herkend en toegezwaaid en veel kinderen gillen ons tegemoet en achterna als ze ons zien. Een stille entree bij Shakti is er dan ook niet bij. Enthousiast worden we ontvangen.
Fiona heeft een kamer voor ons klaargemaakt en we maken plannen voor de rest van de week. 's Avonds lopen we Pushkar in om te eten, maar we komen er niet onderuit om elke twee meter handjes te schudden en te vertellen waarom we zo gauw weer terug zijn. Enkele kinderen, maar ook sommige volwassenen, gaan dansend door de straat als ze horen wat we komen doen.
Onze vriend Rakesh is vereerd als we hem vragen onze trouwfoto's te maken.
> Trouwkleding Kopen
08-01-2009 Peter gaat met Ramsingh en Surendra kleding kopen, terwijl Yvonne met Fiona en Manda op stap gaat. De mannen gaan met de taxi naar Ajmer, de vrouwen nemen de bus. Nou is Ajmer niet spectaculair groot en onvermijdelijk komen we elkaar meteen tegen. De mannen zijn dan echter al klaar, terwijl de vrouwen nog moeten beginnen.
In verband met de krappe tijd en omdat zondag voor iedereen een vrije dag is besluiten we de trouwerij met één dag uit te stellen. Zondag 11 januari is nu de grote dag, volgens de bijgelovige Indiërs ook een veel betere dag, want dan is het volle maan.
09-01-2009 Yvonnes sari is vandaag klaar en moet in Ajmer opgehaald worden. Meer shoptijd voor de drie dames dus en daarna wat tijd om bij Shakti met de kinderen bezig te zijn.
Tijdens een etentje met z'n allen proberen we een beetje duidelijkheid te krijgen over wat er zondag allemaal gaat gebeuren. Dat is nog niet zo makkelijk, want iedereen in India weet precies hoe een traditionele bruiloft verloopt en begrijpt maar moeilijk dat anderen dat niet weten. Daarbij zijn sommige dingen nou eenmaal lastig te vertalen. Aan het eind van de avond hebben een globaal idee van het verloop van de dag van overmorgen en we bereiden de laatste kleine dingetjes voor.
> De Dag voor het Trouwfeest
10-01-2009 Zodra de kinderen bij Shakti naar huis zijn gaan Yvonne, Fiona en Manda naar de schoonheidsspecialiste voor het aanbrengen van de henna. Een Indiase bruid heeft de prachtigste hennapatronen op zowel haar handen als haar voeten. Na het aanbrengen moet de henna een paar uur drogen en dat is nogal fris 's avonds, zo zonder jas en sokken. Maar ook in India moet je er wat voor over hebben als je er mooi uit wil zien.
Officiëel mogen de bruid en de bruidegom niet in één ruimte slapen voor ze werkelijk getrouwd zijn, maar omdat niemand zich wil opofferen om de hele nacht met een stok tussen twee kamers te waken slapen we toch allebei in onze eigen slaapkamer.
> Trouwen in Pushkar
11-01-2009 Om half zes worden we wakker van gestommel beneden; Fiona bakt onze bruidstaarten.
Na een snel ontbijt verdwijnen wij elk in aparte kamers om ons klaar te maken voor de grote dag. Manda helpt Yvonne met make-up en kleding, terwijl Rakesh en Peter zich vermaken met maffe foto's maken in de "jongens-kamer".
Al om half negen staat Satunalain voor de deur, een twaalfjarige jongen we gevraagd hebben om Yvonnes broer te worden. In India geeft de broer de bruid weg en regelt de broer alles wat haar aangaat op de trouwdag. Zonder broer geen bruiloft. Satunalain is niet het makkelijkste kind en bij Shakti heeft Yvonne een speciale band met hem opgebouwd. Het was meteen duidelijk dat hij de broer zou moeten zijn. Nu staat hij voor de deur en ook al wordt hij nog niet binnen gelaten, hij blijft daar staan tot hij er tenslotte in mag en wijkt vandaag geen seconde meer van Yvonnes zijde.
Twee uur later is Yvonne eindelijk klaar, terwijl luid trommelgeluid duidelijk maakt dat de band ook gearriveerd is. De bruid moet echter eerst nog uitgebreid gefotografeerd worden en dus wordt er vrolijk verder getrommeld en getrompet. Dan gaat de deur open en is het zover. Tientallen kinderen en volwassenen staan voor de deur, willen allemaal even naar de bruid om te kijken hoe ze eruit ziet en om haar hand te schudden. De band maakt ondertussen een oorverdovend kabaal. Samen met Satunalain en Manda stapt Yvonne in de auto die klaar staat. Als de auto weg rijdt, rent er een hele schare kinderen achteraan.
Terwijl Yvonne bij Shakti wacht, komt Peter het huis uit. Zijn gezicht gaat schuil achter een gordijn van bloemen. Een mooi versierd paard staat al voor hem klaar en te paard gaat ook hij onderweg naar Shakti. Alle mannen en jongens lopen met hem mee, dansend op het trommelgeroffel.
Terwijl bruid en bruidegom in aparte ruimtes wachten op de start van de ceremonie loopt het hele dorp in en uit om te kijken hoe het bruidspaar eruit ziet. Shakti is nog nooit zo vol geweest.
Als de Holy Man er klaar voor is zien Peter en Yvonne elkaar voor het eerst. Bij echte traditionele huwelijken is dit het moment waarop je elkaar écht voor het eerst ziet, soms is het gezicht van de bruid zelfs dan nog bedekt met een sluier. De priester heeft er een echt feest van gemaakt met kokosnoten, allerlei zaden, poedertjes, kruiden, wierook en een vuur. We gaan naast elkaar zitten en onze heilige begint met de zegening van het huwelijk. Onderwijl voert hij allerlei handelingen uit en soms moet Peter ook ergens water sprenkelen of kleurpoeder op gooien.
Een aantal kinderen kijkt belangstellend toe en naast onze eigen fotograaf en vrienden staan er ook een aantal volwassenen in de ruimte met video- en foto- apparatuur, wat ons een beetje verbaast. Pas later blijkt dat ze van de krant en de tv zijn en dat onze bruiloft voor hen bijzonder genoeg is om er een artikel en een nieuwsitem aan te wijden.
De ceremonie eindigt met veel rook en vuur. We lopen zeven keer gezamenlijk om het vuur heen en dan mogen we naar het dak, waar een tent gebouwd is en alle kinderen zich inmiddels verzameld hebben. Plotseling zijn daar ook de mannen met de camera's en er worden twee microfoons onder onze neus geduwd. Allerlei vragen worden op ons afgevuurd en er wordt gefilmd en gefotografeerd en geschreven. We lijken wel filmsterren.
Het duurt niet te lang en dan is het tijd om elkaar de bruidsbloemen om te hangen. Het zijn enorme kettingen van bloemen, van wel een paar kilo elk in de vorm van een hart, zodat je op die manier je hart aan de ander geeft. Applaus en felicitaties volgen en een aantal kinderen heeft kadootjes meegenomen. Zelfs de armste familie van allemaal geeft ons wat, het moet ze minimaal een daginkomen hebben gekost om het te kopen en is daardoor het bijzonderste kado dat we ooit gekregen hebben.
En dan is er eten. Een heus feestmaal van verschillende gerechten wordt boven gebracht en Ramsingh, Mukeshh en enkele vrienden en bekenden werken zich in het zweet om iedereen te voorzien. Net als elke andere dag wordt ook nu gebeden voor het eten en dan is het smullen geblazen. De kinderen genieten ervan en wij daarom ook. Als klap op de vuurpijl is er van ook nog de taart van Fiona, die wij naar Westers voorbeeld samen aansnijden. We bieden kachua, de huisschildpad, ook een stukje aan, maar die blijft toch maar liever bij z'n dagelijkse tomaatje.
We nemen afscheid en in een auto worden we terug gebracht naar Fiona's huis. Het zit er alweer op, het feest is voorbij. Het is een dag geweest om nooit meer te vergeten!
Klik op bovenstaand filmpje om even bijna-live bij ons trouwfeest in Pushkar rond te kijken.